Ιστορικό ξεπούλημα: Η Τουρκία σε τροχιά υποδούλωσης...

 Είτε μιλάμε για την Οθωμανική Αυτοκρατορία του χθες, είτε για την Ελλάδα των μνημονίων, είτε για την Τουρκία του σήμερα, το μοτίβο είναι το ίδιο: οι κυβερνήτες ξεπουλούν και υποδουλώνουν για να διασφαλίσουν τη δική τους ισχύ, αφήνοντας τον λαό χωρίς μέλλον.

Στην πραγματικότητα, οι λαοί πληρώνουν με θυσίες και λιτότητα, ενώ οι αυλικοί, οι ολιγάρχες και οι εκλεκτοί των κυβερνώντων αποκομίζουν προνόμια και τεράστια κέρδη.
Η πρόσφατη επίσκεψη του Erdogan στις ΗΠΑ και η συνάντησή του με τον Trump κατέληξε να «φορτώσει» τη χώρα του με ένα νέο πακέτο χρέους ύψους 100 δισ..
Νωρίτερα, ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης αντί να υπερασπιστούν την εθνική κυριαρχία παρέδωσαν τα «κλειδιά» της οικονομίας στους δανειστές, μετατρέποντας την Ελλάδα σε αποικία χρέους…
Οι ομοιότητες είναι πάρα πολλές… με τον Erdogan, εσχάτως, να οδηγεί την Τουρκία στον ίδιο δρόμο της εξάρτησης και της υποτέλειας, παραδίδοντας τα κλειδιά της χώρας του στον Trump…
Με άλλα λόγια, ο άσωτος υιός γύρισε, αλλά ήταν εκείνος που έσφαξε τον μόσχο τον σιτευτό…

Σε ό,τι αφορά τους δικούς μας πολιτευτές, πλέον δεν έχουν τίποτε να σφάξουν, διότι τα πρόβατα, τους Έλληνες πολίτες δηλαδή, αντί να τα αρμέξουν, τα γδέρνουν…
Ενδεικτικά περί αυτού είναι όσα γράφει σε αποκαλυπτικό άρθρο του στη Sozcu ο Τούρκος στρατηγός ε.α. Naim Babüroğlu…

Στα χρόνια του σουλτάνου…

«Tο Οθωμανικό Κράτος δανείστηκε για πρώτη φορά το 1854, στον Κριμαϊκό Πόλεμο.
Το 1881 υπογράφεται συμφωνία με τις δυτικές δανείστριες χώρες.
Το όνομά της: Διάταγμα του Μουχαρέμ…
Με αυτήν τη συμφωνία ιδρύεται ένα κράτος μέσα στο κράτος.
Το όνομα αυτού του κράτους: Διοίκηση του Δημοσίου Χρέους (Düyun-u Umumiye).

Ο Σουλτάνος Abdulhamid (ως άλλος Τσίπρας) παραδίδει σιδηροδρόμους, ορυχεία, τράπεζες, δημοτικές υπηρεσίες, βιομηχανικές μονάδες, λιμάνια, καπνό, ακόμη και τους πιο βασικούς φόρους, σε προνομιούχες ξένες εταιρείες.
Την εποχή εκείνη, ο τομέας με τις μεγαλύτερες ξένες επενδύσεις ήταν οι σιδηρόδρομοι.
Με τις εταιρείες υπογράφηκαν συμβάσεις παραχώρησης 99 ετών (κάτι σαν το ελληνικό μνημόνιο).
Η εταιρεία αποκτούσε το δικαίωμα εξόρυξης και εκμετάλλευσης όλων των ορυκτών –πετρελαίου συμπεριλαμβανομένου– σε ζώνη 20 έως 45 χιλιομέτρων γύρω από τη σιδηροδρομική γραμμή.
Επιπλέον, είχαν το δικαίωμα να πραγματοποιούν ανασκαφές για αρχαιότητες χωρίς άδεια.
Με λίγα λόγια, η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε καταντήσει αποικία…» γράφει ο Τούρκος στρατηγός.

Οι αυλικοί του Παλατιού

Σύμφωνα με τον στρατηγό Baburoglu, «Ο Dogan Avtzioglou περιγράφει αυτήν την περίοδο ως εξής: “Οι αυλικοί του Παλατιού, παραχωρώντας τα προνόμια για σιδηροδρόμους, τραμ, ηλεκτρικές και παραγωγικές εγκαταστάσεις γκαζιού σε ξένες εταιρείες, αποκόμισαν τεράστια κέρδη (κάτι σαν τους Έλληνες ολιγάρχες).
Αυτά τα προνόμια, δηλαδή οι διομολογήσεις, εξάλειψαν την οικονομική και πολιτική ανεξαρτησία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Για παράδειγμα, οι ξένοι είχαν τα δικά τους ταχυδρομεία, των οποίων οι σάκοι και τα κιβώτια δεν μπορούσαν να ανοιχτούν.
Ξένοι εγκληματίες εξέτιαν τις ποινές τους στις φυλακές των δικών τους χωρών.
Με λίγα λόγια, οι ξένοι έβγαζαν λεφτά, δεν πλήρωναν φόρους, έκλεβαν, καταχρώντο, χρεοκοπούσαν ή ακόμη και δολοφονούσαν, αλλά δεν μπορούσε να αποδοθεί δικαιοσύνη (σ.σ. όσο πάει γίνεται και καλύτερο).
Έτσι, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, εξαιτίας των διομολογήσεων, έπαψε να είναι “οικοδεσπότης” στο ίδιο της το σπίτι. Αυτό ακριβώς σήμαιναν οι διομολογήσεις…

H ώρα του Ataturk

Ο Ataturk, τον Φεβρουάριο του 1923 στο Οικονομικό Συνέδριο της Σμύρνης, το διατύπωσε καθαρά: Το κράτος των Οθωμανών δεν ήταν τίποτε άλλο παρά αποικία των ξένων.
Και το τουρκικό έθνος είχε μετατραπεί σε αποικία μέσα στην ίδια του τη χώρα...
Στις 24 Ιουλίου 1923, με τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης, οι διομολογήσεις καταργούνται.
Ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία της Λωζάννης…
Οι διαπραγματεύσεις στη Λωζάννη για την κατάργηση των διομολογήσεων ήταν για τον Ισμέτ Πασά δυσκολότερες κι από τον πόλεμο.
Ο Αμερικανός αντιπρόσωπος στη Λωζάννη, κ. Grew, περιγράφει τη στάση του Ισμέτ Πασά:
“Κατά τη διάρκεια της διάσκεψης, ο Ισμέτ Πασάς κράτησε απολύτως αδιάλλακτη στάση στο ζήτημα των καπιτουλασιόν…
Ο Curzon (Βρετανός ΥΠΕΞ) του έλεγε: Ισμέτ, κάθε μέρα παίζεις την ίδια μελωδία ώσπου να μας αρρωστήσεις όλους: Κυριαρχία, κυριαρχία, κυριαρχία…”.
Κι όμως, σήμερα κάποιοι αμφισβητούν τη Λωζάννη… Η αχαριστία δεν έχει όρια, γιατί…
Ο Ataturk, στην πιο βαριά φάση της ασθένειάς του, άφησε την εξής παρακαταθήκη:
«Δεν πρέπει να συνάπτονται εξωτερικές συμφωνίες που παραχωρούν προνόμια και δημιουργούν εξαρτήσεις.» Μα ποιος άκουσε;
Στις 14 Μαΐου 1950, το Δημοκρατικό Κόμμα (DP) ανέρχεται στην εξουσία.
Κάνει όχι αυτά που έλεγε, αλλά αυτά που δεν έλεγε.
Ο Menderes, μόλις σχηματίζει κυβέρνηση, πραγματοποιεί εκκαθάριση στον στρατό.
Στόχος, όσοι ήταν πιστοί στον Ataturk.
Αλλάζει το όνομα του Συντάγματος σε «Νόμος περί Θεμελιώδους Οργάνωσης» (Teşkilat-ı Esasiye Kanunu).
Και εφαρμόζει συστηματική πολιτική ενάντια στις μεταρρυθμίσεις του Ataturk.
Το 1950, ο τουρκικός στρατός στέλνεται στον Πόλεμο της Κορέας.
Η Τουρκία μετρά 721 νεκρούς, 2.147 τραυματίες και 175 αγνοούμενους.
Όπως γράφει ο Τούρκος στρατηγός, «Ο Υπουργός Επικρατείας Samet Agiaoglou παραδέχεται: “Στην Κορέα δώσαμε μια χούφτα αίμα, αλλά έτσι καταταγήκαμε ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις”.
Στις 12 Ιανουαρίου 1958, ο Τούρκος πρέσβης στις ΗΠΑ Suat Hayri Urgiplu μιλά στο Εμπορικό Επιμελητήριο της Νέας Υόρκης σαν διαφημιστής:
“Ο Τούρκος στρατιώτης κοστίζει 136 δολάρια, ενώ ο Αμερικανός στρατιώτης 5.500 δολάρια”.
Ο Celal Bayar, στις 20 Οκτωβρίου 1957, δηλώνει σε προεκλογική συγκέντρωση στο Ταξίμ: “Σε τριάντα χρόνια, η Τουρκία θα είναι μια μικρή Αμερική”.
Την περίοδο του DP, η χώρα βυθίζεται σε υπερβολικό εξωτερικό δανεισμό.
Το 1958, η Τουρκία αδυνατεί να αποπληρώσει τα χρέη της. Και την ίδια χρονιά, επιβάλλεται υποτίμηση 320%.
Από το 1980 και μετά, με γοργούς ρυθμούς, κατεδαφίζονται τα δημόσια και πολιτισμικά θεμέλια που είχε χτίσει η περίοδος Ataturk.
Με τις αποφάσεις της 24ης Ιανουαρίου 1980, η Τουρκία μετατρέπεται σε ανοιχτή αγορά.
Γίνεται πώληση γης και δημόσιας περιουσίας σε ξένους.
Στα κρατικά ιδρύματα κυριαρχούν η αναξιοκρατία και η διαφθορά• το σύστημα αξιοκρατίας καταρρέει (σ.σ. κάτι σαν την περίοδο Μητσοτάκη).
Η Τουρκία οδηγείται βήμα βήμα στο να γίνει χώρα που δεν μπορεί να παράγει.
Τάγματα και θρησκευτικές αδελφότητες ενισχύονται.
Στην εξωτερική πολιτική, εγκαταλείπεται η αρχή της αμοιβαιότητας.
Η Τουρκία δεν έγινε Μικρή Αμερική, αλλά κατέληξε χώρα που εξαναγκάζεται να εκτελεί τις εντολές των ΗΠΑ.
Ποιος πήρε μάθημα; Το 2025 η Νέα Συνταγματική Αναθεώρηση γίνεται κεντρικό ζήτημα.
Ακούγονται φωνές για επιστροφή στο Σύνταγμα του 1921.
Γιατί στο Σύνταγμα του 1921 (Teşkilat-ı Esasiye Kanunu) δεν υπήρχε Δημοκρατία, δεν υπήρχαν οι αρχές του Ataturk, δεν είχαν καταργηθεί Σουλτανάτο και Χαλιφάτο, δεν υπήρχαν δικαιώματα γυναικών, ούτε επίσημη γλώσσα η τουρκική.
Αναρωτιέστε πώς φτάσαμε ως εδώ… Ο Attila Ilkhan δίνει την απάντηση:
“Ένα σημαντικό τμήμα των διανοουμένων μας είναι απολύτως αμαθές…
Οι περισσότεροι από αυτούς κυνηγούν τα συμφέροντά τους πριν από τις πεποιθήσεις τους…”
Οι ζημιές που προκάλεσαν οι Δεύτεροι Δημοκρατιστές, οι “Ναι μεν αλλά”1 αυτής της χώρας, είναι τόσο βαριές που… ακόμη και οι κατάρες των σκίουρων στα δάση θα ήταν ελαφριές μπροστά τους…»…

Chevalier noir
www.bankingnews.gr