Η ανθρωπότητα του χάους και το τέλος της πολιτικής...

1. Η Γη, το ανεύρυσμα του σύμπαντος

Η διαστημική εποχή της ανθρωπότητας σε συνδυασμό με την εξάντληση των περιβαλλοντικών ορίων του πλανήτη μας, δίνει την εντύπωση, ότι η ιστορία της Γης πλησιάζει προς το τέλος της και με την έννοια, ότι ο άνθρωπος έχει εγκαταλείψει κάθε ελπίδα να μπορέσει να βάλει σε μία τάξη τον πλανήτη μας και ότι έχουμε εισέλθει σε μία νέα μεταβατική μεν αλλά μακροχρόνια δε περίοδο, η οποία μπορεί να διαρκέσει και
200 χρόνια, μέχρι η ζωή να μεταφερθεί σε κάποιους άλλους πλανήτες και να οργανωθεί εκεί κατά ένα απολύτως ρυθμιζόμενο και τεχνολογικό τρόπο, αφού για πρώτη φορά οι ανάγκες επιβιώσεως του ανθρώπου και οργανώσεως της ζωής του θα είναι δεδομένες και όχι αναζητούμενες.
Η ζωή του ανθρώπου στη Γη θα μείνει μία ανάμνηση, όπως τα παιδικά μας χρόνια. Δεν θυμόμαστε τα κλάματα που είχαμε ρίξει αλλά νοσταλγούμε την ποικιλία και τις εντυπώσεις της κάθε νέας εμπειρίας.
Δεν αποκλείεται όμως η σχέση Γης-Νέων Γαιών (πώς λέμε: Νέων χωρών;) να αποκτήσει ταξικό χαρακτήρα, δηλ. να μείνουν σε κάποιες περιοχές της Γης οι μεγιστάνες του πλούτου, με τεράστιες βίλες, κήπους και φυσικά πάρκα και με φυτείες βιολογικών προϊόντων, όπου θα εργάζονται προγραμματισμένα ζόμπι.
Η ζωή του ανθρώπου πάνω στην Γη χαρακτηρίζεται από: α) Την προσπάθεια του να γνωρίσει τον εαυτό του, β) Να αξιοποιήσει και να απολαύσει, ό,τι αυτός αισθανόταν ως ελευθερία και ως ευτυχία και γ) Να διαμορφώσει έναν συλλογικό τρόπο ζωής, ο οποίος θα συνδύαζε τις δύο παραπάνω προσδοκίες του.
Όμως ο μέχρι τώρα απολογισμός της ιστορίας του ανθρώπου χαρακτηρίζεται από την διάσταση ανάμεσα στην ύπαρξη του και την ουσία του. Ο άνθρωπος απέτυχε να εναρμονίσει αυτές τις δύο διαστάσεις του και θα μείνει με την απορία, του πώς προέκυψε αυτή η διχοστασία του.
Έτσι λοιπόν ο Μετάνθρωπος, ως μία βιο-μηχανο-ψηφιακή οντότητα, θα είναι ο Μεσσίας, που θα σώσει τον αποτυχημένο άνθρωπο. Θα τον απαλλάξει από την αμηχανία του και την καιροφυλακτούσα απογοήτευση και θα τον ανεβάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι της ιστορικής μεταβιολογικής του εξελίξεως, που θα είναι η ενοποίησή και η εξωτερίκευση της υπάρξεώς του, με απομόνωση της ουσίας του.

2. Η διαχείριση του χάους

Εάν τα παραπάνω αποτελούν μία δυσοίωνη προοπτική, μία δυστοπία, οι διαφαινόμενες ως κυρίαρχες τάσεις της εποχής μας τείνουν προς ένα σκηνικό, το οποίο θα είναι και αυτό μία μορφή δυστοπίας. Πρόκειται για την παγκόσμια δικτατορία της ολιγαρχίας, την οποία θέλει να εγκαθιδρύσει η χρηματική κοσμοκρατορία. Το χρήμα θα ελέγχει, θα ελέγχεται και ήδη διακινείται μέσω της σύγχρονης υψηλής ψηφιακής τεχνολογίας με την ταχύτητα του φωτός. Το χρήμα θα ελέγχεται τόσο σε μεγάλες ποσότητες ως κεφάλαιο όσο και ως πορτοφόλι του καταναλωτή και καταθέτη, τόσο ως οικονομική δύναμη όσο και ως μέσο συναλλαγής.
Μέχρι λοιπόν ο άνθρωπος να καταστεί μία ενιαία υπόσταση, αυτή η μεταβατική περίοδος θα αξιοποιηθεί, για να αποκτήσει ο άνθρωπος ένα εξωτερικό αγγειακό σύστημα λειτουργίας και αυτό θα είναι η σύνδεση της υπάρξεώς του με την κυκλοφορία του χρήματος. Απομένει ο ρόλος του εγκεφάλου. Πρόκειται για ένα κουραστικό ρόλο, που μόνο σπαζοκεφαλιές και απογοήτευση αφήνει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος πρέπει να απαλλαγεί από την ευθύνη για τον εαυτό του. Ένα ενιαίο σύστημα λειτουργίας μιας παγκόσμιας κοινωνίας θα εντάσσει τον άνθρωπο σε έναν ορθολογικό τρόπο ζωής χωρίς άγχος. Η ελευθερία αγχώνει και εκθέτει τον άνθρωπο στον κίνδυνο της αποτυχίας. Η υπαρξιακή αγωνία και αμηχανία του ανθρώπου αποδεικνύουν τις ατέλειες και την ανωριμότητα του εξελικτικού σταδίου, στο οποίο βρίσκεται.
Ο Χριστιανισμός και ο Μαρξισμός αποτελούν τους ιδεολογικούς προδρόμους ενός ιδανικού μέλλοντος, διότι απέδειξαν, ότι η νοσταλγία και η ελπίδα του ανθρώπου για ένα τελικό στάδιο ευτυχίας είναι ο πιο ισχυρός και διαχρονικός του πόθος. Άλλο πράγμα βέβαια η μεταφυσική ελπίδα και άλλο η εκκοσμίκευσή της. Η σύνδεση της ιστορίας με ένα τελικό στάδιο, ακόμη και στην πιο εξιδανικευμένη του μορφή, αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ελευθερία του ανθρώπου.
Οι σεναριογράφοι ενός τελικού σταδίου της ανθρωπότητας είτε είναι τραπεζίτες είτε πολιτικοί οραματιστές είτε επενδύουν στον Μετάνθρωπο είτε στην παγκόσμια επικράτηση της ιδεολογίας τους είτε στην παγκόσμια διακυβέρνηση με πρώτο υποψήφιο Γεν. Γραμματέα τον… Γιώργο Παπανδρέου(!) είτε στην διαμόρφωση μιας παγκόσμιας θρησκείας με κορμό το Ισλάμ και με μέσο τα ανοικτά σύνορα και την αναγνώριση της μεταναστεύσεως ως ανθρωπίνου δικαιώματος(!), αποτελούν τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ελευθερία του ανθρώπου.

3. Το τέλος της πολιτικής

Με τα Μνημόνια πήραμε στην Ελλάδα μία πικρή γεύση για το ασυμβίβαστο μεταξύ αφενός της δημοκρατίας και της πολιτικής και αφετέρου της κυριαρχίας της χρηματικής οικονομίας.
Βιώσαμε αυτό το ασυμβίβαστο σε τρία επίπεδα: α) Στο επίπεδο της εσωτερικής πολιτικής με την έννοια της εκμηδενίσεως κάθε εκφράσεως πολιτικής βουλήσεως εκ μέρους του λαού (συλλαλητήρια, δημοψήφισμα) β) Σε διεθνές επίπεδο με την αξιολόγηση της διεθνούς παρουσίας ενός κράτους ανάλογα με την σχέση δανειστού-οφειλέτου, την «εμπιστοσύνη των αγορών» και την πιστοληπτική «αξιοπιστία» του κάθε κράτους και γ) Στο επίπεδο λειτουργίας της Ε.Ε., όπου το περιβόητο Eurogroup δεν αποτελεί θεσμικό όργανο και γι’ αυτό ούτε καταστατικό διαθέτει ούτε πρακτικά τηρούνται. Όλες τις αποφάσεις για τον τρόπο λειτουργίας του, λαμβάνει μόνος του ο πρόεδρός του, αρκεί να εκτελεί εντολές της Γερμανίας!
Οι σεναριογράφοι του μέλλοντος της ανθρωπότητας αποδομούν τη δημοκρατική και πολιτική λειτουργία των κρατών, διότι θεωρούν την πολιτική ως μέσο μοχλεύσεως και αναπαραγωγής της αστάθειας του σημερινού κόσμου, ενώ αυτοί επιδιώκουν την επιβολή μιάς σταθερής, θεσμοποιημένης και αντικειμενικής τάξεως του χρήματος χωρίς πολιτικές παρεμβάσεις.
Το αποτέλεσμα είναι, ότι σε αυτή την μεταβατική περίοδο θα ζούμε μέσα σε ένα σύμπαν τριών παράλληλων κόσμων:
α) Ο κόσμος της πολιτικής ή το θέατρο του λαού, όπου τα πολιτικά κόμματα θα εναλλάσσονται στην εξουσία αλλά η πολιτική τους θα είναι βασικά η ίδια. Βέβαια οι σεναριογράφοι έπρεπε να διαχειριστούν μία μεγάλη αποτυχία. Δεν μπόρεσαν να επιβάλουν την παγκοσμιοποίηση ως πανάκεια και ως προστάδιο της παγκόσμιας διακυβερνήσεως. Η παγκοσμιοποίηση δεν κατάφερε να καθιερωθεί ως η μεγάλη λεωφόρος της ευημερίας για όλες τις κοινωνικές τάξεις και όλους τους λαούς της γης. Αντιθέτως έγινε το αερόστατο για την απογείωση της κοινωνικής ανισότητας. Όμως το έλλειμμα μιάς παγκόσμιας αναφοράς ήλθε να καλύψει η ανάγκη ανασχέσεως της υπερθερμάνσεως του πλανήτη μας. Η παγκόσμια ολιγαρχία του χρήματος και τα ΜΜΕ αξιοποίησαν αυτή την ανάγκη, για να διοχετεύσουν την ανησυχία των λαών της Δύσεως και ιδιαίτερα των νέων προς ένα συγκεκριμένο και παγκόσμιο σκοπό. Όχι πως αυτό δεν έπρεπε να γίνει, κάθε άλλο αλλά η προστασία του περιβάλλοντος και η πράσινη ανάπτυξη είναι οι μόνοι θεμιτοί και συμβατοί στόχοι με το σύστημα της αυτοκρατορίας του χρήματος. Σε άλλα μέτωπα, όπως αυτά της παγκόσμιας ειρήνης, της αυτοδιαθέσεως των λαών, της κοινωνικής ανισότητας, του ελέγχου των τραπεζών και των χρηματικών συναλλαγών και της συμμετοχής των λαών στην άσκηση της εξουσίας, οι αντιδράσεις είναι μεμονωμένες και δεν υποστηρίζονται.
Με αυτό τον τρόπο επιχειρείται επίσης και η ανανέωση του πολιτικού σκηνικού με την ενίσχυση των πράσινων κομμάτων. Έτσι η πράσινη ιδεολογία καλείται να αντικαταστήσει την απολιθωμένη παλαιά αριστερά. Χαρακτηριστική περίπτωση οι δύο ομόσταβλοι Τσίπρας και Βαρουφάκης, οι οποίοι αφού εντάχθηκαν στο πρόγραμμα της παγκοσμιοποιήσεως και των ανοικτών συνόρων καθώς και στο ιδιαίτερο πρόγραμμα του G. Soros για τα Βαλκάνια με την Συμφωνία των Πρεσπών, σπεύδουν να ενταχθούν στο ευρωπαϊκό πράσινο ρεύμα.
β) Ο κόσμος της γεωπολιτικής. Η ανάγκη της παγκόσμιας ειρήνης προϋποθέτει έναν πολυπολιτισμικό κόσμο, ο οποίος λειτουργεί με την αρχή της συνυπάρξεως όλων των κρατών, μικρών και μεγάλων. Όμως ζούμε σε έναν κατακερματισμένο κόσμο, όλοι εναντίων όλων και με κυρίαρχο την αυθαιρεσία της ισχύος και όχι το δίκαιο. Δεν υπάρχουν ούτε σύμμαχοι ούτε εταίροι, μόνο συμφέροντα και μάλιστα βραχυπρόθεσμα. Η απαξίωση της πολιτικής ολοκληρώνεται με αυτόν τον γεωπολιτικό και γεω-οικονομικό ανταγωνισμό.
γ) Ο κόσμος των ιδανικών. Ο σημερινός άνθρωπος λαμβάνει το μήνυμα, ότι τα ιδανικά αποτελούν περιττή πολυτέλεια και υπόλειμμα του ρομαντικού παρελθόντος. Από την μιά ο κυνισμός των Μεγάλων δυνάμεων και από την άλλη η χρησιμοθηρία της οικονομίας και της υλοκεντρικής εποχής μας διαμορφώνουν μία παγκόσμια τοξικότητα, που είναι τουλάχιστον εξ ίσου επικίνδυνη με την επιβάρυνση του περιβάλλοντος.

4. Η ανάγκη επανεκκινήσεως της ιστορίας και της πολιτικής

Ο σημερινός άνθρωπος ζει κάτω από την επίδραση τεσσάρων σεναρίων του παρόντος και του μέλλοντός του:
α) Το παρόν είναι ένας κατάτοπος, όπου επικρατούν ο κατακερματισμός, ο γενικευμένος ανταγωνισμός, οι προφανείς και κρυφές μεθοδεύσεις και γενικώς η απογοήτευση για το παρόν και η αβεβαιότητα για το μέλλον.
β) Για την μεταβατική περίοδο του μέλλοντος επιδιώκεται ένας αντίτοπος με την εγκαθίδρυση μιάς παγκόσμιας διακυβερνήσεως ελεγχόμενης από μία χρηματική-τεχνοκρατική ολιγαρχία.
γ) Για την εσχατολογική (τελική) φάση της ανθρωπότητας επιδιώκεται ένας μετάτοπος, δηλ. η μετάλλαξη της φυσικής υποστάσεως του ανθρώπου σε έναν εργαλειακό Μετάνθρωπο.
δ) για το μέλλον προτείνεται επίσης και μία θετική ουτοπία με δύο μορφές:
δ.α.) Είναι η αστική ορθολογική αισιοδοξία για μία «λογική» κατάληξη της ιστορικής διαδρομής του ανθρώπου. Η αστική τάξη δεν μπορεί να συμβιβασθεί με την πιο παράλογη αντινομία της ιστορίας, τουλάχιστον από την εποχή του Διαφωτισμού και μετά, δηλ. να αυξάνουν με ραγδαίο ρυθμό οι γνώσεις του ανθρώπου, ο άνθρωπος να έχει ανοίξει την πύλη του Διαστήματος αλλά το ιστορικό γίγνεσθαι να κινείται ακόμη με τους κανόνες της προϊστορίας.
δ.β.) Από ιστορικής και κοινωνιολογικής πλευράς η μαρξιστική ουτοπία αποτελεί την αριστερή εκδοχή της αισιοδοξίας του Διαφωτισμού. Η μαρξιστική θεωρία στηρίζεται σε δύο λογικά προ-απαιτούμενα: την εκβιομηχάνιση όλου του κόσμου και την ανάδειξη της βιομηχανικής εποχής ως του τελευταίου σταδίου οικονομικής και τεχνολογικής εξελίξεως της ανθρωπότητας. Δεν θα χρειαζόταν η επανάσταση για την κατάληψη της εξουσίας, το προλεταριάτο θα ήταν παντού και θα αποτελούσε την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Η επαναστατική διαδικασία θα χρειαζόταν μόνο για δύο λόγους: την εναρμόνιση της συνειδήσεως των εργατών με τα νέα δεδομένα και ο συνολικός πολιτικός μετασχηματισμός της κοινωνίας πάνω στην αρχή της κρατικοποιήσεως των μέσων παραγωγής. Τα προ-απαιτούμενα της μαρξιστικής θεωρίας δεν επαληθεύθηκαν και ο μαρξισμός έμεινε ιστορικά μετέωρος. Έμεινε μόνο η οικονομική ανάλυση του καπιταλισμού.
Απομένει μία τρίτη μορφή ουτοπίας, αυτή της επανεκκινήσεως της ιστορίας και της πολιτικής. Χωρίς αυτή την επανεκκίνηση θα καταλήξουμε στην εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας δικτατορίας, αφού θα έχει μαραζώσει κάθε αντιστασιακή ικμάδα.
Για μια στρατηγική επανεκκινήσεως χρειάζονται συγκεκριμένα βήματα:
α) Κάνουμε ένα βήμα πίσω, πίσω από τις ιδεολογίες. Σήμερα όλες οι ιδεολογίες έχουν παλιώσει και έχουν γίνει βαρίδια για τον άνθρωπο και τον παγκόσμιο πολιτισμό.
β) Χρειάζεται η αποσυναρμολόγηση της κάθε πολιτικής θεωρίας στα τρία συστατικά της στοιχεία:
β.α.) πρώτα πρέπει να αναζητήσουμε το κοινωνικό υπόβαθρο της κάθε θεωρίας με βάση την «καιρικότητά» της, δηλ. τις ανάγκες και τις συνθήκες της εποχής της.
β.β.) Το κύριο σώμα μιάς πολιτικής θεωρίας-προτάσεως είναι το σκεπτικό της. Είναι το πώς βλέπει η ίδια η θεωρία την πραγματικότητα της εποχής της και πώς την αξιολογεί.
β.γ.) Το συμπέρασμα είναι, ότι η κάθε πολιτική θεωρία αποτελεί ένα οικοδόμημα. Η βάση της είναι το κοινωνικό υπόβαθρο, ο κορμός της είναι το σκεπτικό της και το επιστέγασμα είναι το διατακτικό της, δηλ. η πολιτική πρόταση, το εφαρμοστικό της πρόγραμμα.
Το λογικό συμπέρασμα είναι, ότι η κάθε πολιτική θεωρία λειτουργεί εκ των κάτω προς τα άνω. Δηλ. το διατακτικό της ισχύει για όσο διάστημα το κοινωνικό της υπόβαθρο παραμένει το ίδιο. Αν αυτό αλλάξει σε κάτι, θα πρέπει η αλλαγή αυτή να διαπεράσει τον κορμό της θεωρίας και να καταλήξει στο επιστέγασμα, για να το τροποποιήσει αντιστοίχως.
Δογματισμός είναι η αντίθετη κατεύθυνση σκέψεως. Δηλ. το επιστέγασμα απολυτοποιείται και παίρνει την θέση της βάσεως. Άρα η θεωρία αναποδογυρίζει. Μετά έρχονται οι Προκρούστηδες του κόμματος, οι οποίοι αναλαμβάνουν το έργο, να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα με βάση το κεντρικό δόγμα της θεωρίας. Έτσι χάνεται η επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα και η ρόδα της πολιτικής δράσεως κινείται στον αέρα.

5. Η ελευθερία, ακρόπολη της ανθρώπινης υπάρξεως

Η επανεκκίνηση της ιστορίας και της πολιτικής απαιτεί ανασύνταξη των πνευματικών και πολιτικών δυνάμεων. Χρειάζεται μία νέα πολιτική πρόταση, μία νέα ιδεολογική σημαία, τα χρώματα της οποίας θα αντιπροσωπεύουν ιδέες και αξίες πιο διαχρονικές και πιο ανθρωποκεντρικές. Σήμερα κυριαρχούν τρεις ιδεολογικές σημαίες, οι οποίες μονοπωλούν τον κοινωνικό χώρο αλλά εκμεταλλεύονται και το κενό του πολιτικού χώρου: το κίνημα των αλληλέγγυων και αντιρατσιστών, το κίνημα ΛΟΑΤΚΙ και οι πράσινοι. Απουσιάζει μία τέταρτη σημαία, αυτή της πολιτικής ανασυντάξεως της Ελληνικής και γενικά της Δυτικής κοινωνίας.
Η πολιτική σκέψη πρέπει να απαλλαγεί από το στενό πλαίσιο του Διαφωτισμού. Ο Διαφωτισμός απετέλεσε μία αντίδραση στην γενικότητα της φιλοσοφίας και την μεταφυσική της θρησκείας. Όμως η ιδεολογική του αιχμηρότητα λειτούργησε επιλεκτικά και δημιούργησε ένα νέο δογματισμό.
Χρειάζεται πάντα ένα ισοζύγιο ανάμεσα στις έννοιες του ανθρώπου και της αλήθειας και ο τακτικός επαναπροσδιορισμός αυτής της σχέσεως. Πρέπει να αποκαταστήσουμε τον άνθρωπο ως την βάση της πολιτικής και άνθρωπος σημαίνει Ελευθερία, Ζωή, Αξιοπρέπεια. Η Ελευθερία είναι η ακρόπολη της ανθρώπινης υπάρξεως και γύρω από αυτήν πρέπει να οικοδομήσουμε την νέα μας πολιτική θεωρία και πράξη.
Του Ηλία Φιλιππίδη

Πηγή: