Κάπου στη δεκαετία του 1990..Όλες οι αφηγήσεις των διάφορων επαιτών, σχεδόν πανομοιότυπες!
Από κουτοπόνηρους φτωχοδιάολους, που προσπαθούσαν να ζήσουν εις βάρος των άλλων, ναρκομανείς που ζητιάνευαν για τη δόση τους, ακόμα και αξιοπρεπείς άνθρωποι, που όντως είχαν πραγματική ανάγκη, όλοι, λίγο πολύ, έλεγαν την ίδια ιστορία..
«Πρόβλημα υγείας, νοσοκομειακά έξοδα, πατέρας/μητέρα κατάκοιτοι, παιδί άρρωστο κλπ»..
Όλοι αυτοί, αφού έπαιρναν, ότι τους έδιναν, όσοι και αν τους έδιναν, φτάνοντας ο συρμός στην επόμενη στάση, κατέβαιναν τρέχοντας για να πάνε στο επόμενο βαγόνι!
Όπου εκεί, προφανώς, θα επαναλάμβαναν την ίδια διαδικασία..
Ξάφνου, όμως, μέσα στη γενικότερη βαβούρα και κλάψα, ακούστηκε κάτι διαφορετικό!
Κάτι…. όμορφο!
Βιολιά! Μέσα στο τρένο, ακούγεται μουσική από βιολί!
Αμέσως φανερώνεται η πηγή της μουσικής. Μία κυρία, με το γιό της!..
Αλλοδαποί. Οι φυσιογνωμίες τους παραπέμπουν σε πολίτες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Αυτή τριανταπεντάρα. Ο μικρός, ούτε δέκα. Η ομοιότητα τους παραπέμπει σε μάνα και γιό..
Αυτή παίζει με το βιολί της! Παίζει όμορφα..
Στο βαγόνι, σχεδόν όλοι σταματάν να μιλούν, για να ακούσουν την όμορφη μελωδία..
Ο γιός της κρατάει ένα υφασμάτινο σακουλάκι και γυρνάει ανάμεσα στους επιβάτες, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους, ρίχνουν τον οβολό τους, επιβραβεύοντας με αυτό τον τρόπο, τις στιγμές ομορφιάς που τους προσφέρει η κυρία με το βιολί..
Ο μικρός πλησιάζει στο μέρος μου. Έχω ήδη βγάλει κέρματα, για να τα ρίξω στο σακουλάκι του..
Ένιωθα να έχει σχηματισθεί ένα χαμόγελο στα χείλη μου. Έβλεπα και στους περισσότερους επιβάτες το ίδιο..
Τη στιγμή που με πλησιάζει, άπλωσα το χέρι μου προς το σακουλάκι του μικρού.
Τότε το είδα!..
Το είδα και αιφνιδιάστηκα!
Είδα το ύφος του παιδιού! Είδα την οργή του!..
Τα μάτια του ήταν πορφυρές φλόγες! Το παιδικό του προσωπάκι, μια πέτρινη μάσκα ανόθευτου θυμού! Τα χείλη του σφιγμένα..
Τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν. Προφανώς είχα παγώσει στη θέση μου, με το χέρι προτεταμένο..
Με κοίταξε με την οργή του να ξεχειλίζει και κάτι είπε θυμωμένα, στη γλώσσα του. Αδέξια, έριξα τα κέρματα στο σακουλάκι..
Το τρένο έκανε στάση και το παιδί με τη μάνα του έτρεξαν στο διπλανό βαγόνι. Στο δικό μας μπήκε άλλος ένας ναρκομανής, λέγοντας άλλη μία ιστορία συμφοράς και καταστροφής..
Όμως στο μυαλό μου είχε αποτυπωθεί η εικόνα του οργισμένου παιδιού!..
Πόσος θυμός μπορεί να χωρέσει σε ένα τόσο μικρό κορμάκι;! Σε μία ψυχή που θα έπρεπε νε είναι οπουδήποτε αλλού και πάντως όχι στο συγκοινωνιακό δίκτυο μιας ξένης χώρας, ζητιανεύοντας τα ψίχουλα των χορτάτων..
Μία εικοσαετία αργότερα, υπάρχουν στιγμές που έρχεται στη μνήμη μου εκείνο το θυμωμένο παιδί..
Τι να απόγινε;
Σήμερα θα είναι τριαντάρης.
Άραγε, μπόρεσε να τιθασεύσει το θυμό του, ή ο θυμός του τον καταπίνει λίγο λίγο, όπως κάνει με τόσο κόσμο;!
Πόσοι άνθρωποι, γύρω μας, είναι θυμωμένοι;!
Ίσως οι περισσότεροι..
Λένε πως ο θυμός είναι ένα δηλητήριο, που το πίνουμε εμείς και περιμένουμε να δηλητηριαστούν οι άλλοι..
Μόνο που ο θυμός δηλητηριάζει εμάς τους ίδιους!
Πόσα αυτοάνοσα και πόσες ασθένειες έχουν την πηγή τους στο θυμό;..
Οι πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν βαθύ θυμό, είναι άτομα που με κάποιο τρόπο, ή τρόπους, κακοποιήθηκαν στην παιδική τους ηλικία. Όπως το παιδί με το υφασμάτινο σακουλάκι..
Παιδιά, που αναγκάστηκαν να κάνουν πράγματα, που δεν συμβάδιζαν με την ηλικία τους.
Παιδιά, που με κάποιο τρόπο κάποιος ή κάποιοι, τους έκλεψαν την παιδική τους ηλικία..
Μακάρι το παιδί εκείνο να πήρε τέτοια πορεία στη ζωή του, που να ξεπέρασε και να έσβησε το θυμό του..
Μακάρι όλοι μας να ξεπερνάμε και να σβήνουμε το θυμό μέσα μας.
Ας αναγνωρίσουμε πως ο θυμός, είναι μία μορφή αναπηρίας!..
Ίσως η χειρότερη μορφή αναπηρίας!
Μας εμποδίζει να χαρούμε τη ζωή μας και ακολούθως, μας εμποδίζει να γίνουμε ολοκληρωμένοι άνθρωποι..
Όσο μεγαλύτερος και βαθύτερος ο θυμός, τόσο μεγαλύτερη η αναπηρία..
Πηγή:
