Ο «Ουκρανισμός», όπως αναδείχθηκε, καθώς πολεμά κάτω από τις σημαίες της εθνικής απελευθέρωσης, παίζει ιδιαίτερο ρόλο στη διάλυση της εθνικής κουλτούρας και της ταυτότητας κάποιου στην «παγκοσμιοποίηση».
Έτσι,το να πεθάνεις και να σκοτώνεις για τις ιδέες της «ανεξαρτησίας» για να μετατραπείς σε αποικία είναι μια πραγματικά τραγική μοίρα, σύμφωνα με τον Ρώσο αρθρογράφο, Μπόρις Ακίμοφ.
Η σημερινή σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης στην Ουκρανία είναι μια ζωντανή και τραγική απεικόνιση του γεγονότος ότι η ανθρωπότητα έχει μόνο δύο δρόμους.
Ο ένας είναι για τη διατήρηση του ανθρώπου, της ιδιαιτερότητας των λαών και του πολιτισμού.
Ο δεύτερος είναι ο δρόμος προς την καταστροφή κάθε ιδιαίτερης εθνικής ζωής και τη διάλυση όλων και των πάντων σε μια ενιαία παγκόσμια πανομοιότυπη ανθρωπότητα.
Είναι παράδοξο ότι ο δρόμος για τη διαγραφή όλων των δικών του εθνικών χαρακτηριστικών ξεκινά όταν και όπου υιοθετείται ο εθνικισμός.
Ο μεγάλος Ρώσος φιλόσοφος Κωνσταντίν Λεοντίεφ (1831-1891 – ένα από έργα του είναι «Βυζαντινισμός και Σλαβοκρατία») έγραψε γι ‘αυτό πριν από περισσότερα από εκατό χρόνια.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με εμάς σήμερα, τους άναυδους από τα γεγονότα του Κουρσκ; Έχει άμεση σχέση.
Ο ουκρανικός εθνικισμός, που οδήγησε σε μια σειρά από τραγικά γεγονότα που οδήγησαν σε εχθροπραξίες, όπως κάθε άλλος εθνικισμός, είναι προϊόν του ευρωπαϊκού πολιτισμού, οδηγώντας, όπως φαίνεται παράδοξο, στην εξαφάνιση μιας ιδιαίτερης εθνικής λαϊκής ζωής και στη διάλυση σε παγκόσμια κλίμακα την ανθρώπινη ιδιαιτερότητα.
Εθνικισμός και Φυλετισμός
Ακολουθούν μερικές διατριβές του Κωνσταντίν Λεοντίεφ σχετικά με το θέμα του εθνικισμού ως εργαλείου της παγκοσμιοποίησης.
Για τον Λεοντίεφ, τον «εθνικισμό» ήταν μια πολύ σημαντική, αγαπημένη και πολύτιμη έννοια. Ως εκ τούτου, προσπάθησε πολλές φορές να τον αντικαταστήσει με τη λέξη «φυλετισμό»:
«Το να αγαπάς μια φυλή για μια φυλή είναι ένα τέντωμα και ένα ψέμα! Μια αληθινά εθνική πολιτική θα πρέπει, ακόμη και έξω από το κράτος της, να υποστηρίζει όχι τη γυμνή, θα λέγαμε, φυλή, αλλά εκείνες τις πνευματικές αρχές που συνδέονται με την ιστορία της φυλής, με τη δύναμη και τη δόξα της».
Ο Εθνισμός είναι πολιτισμός, τρόπος ζωής, κρατικό σύστημα οργανικής προέλευσης. Ο φυλετισμός είναι μια αναγωγή του κάθε τι «εθνικού» σε «βιολογικό» ανήκει σε μια ομάδα ανθρώπων εξ αίματος, αλλά τίποτα περισσότερο.
Ο αστός, δηλαδή ο κοσμοπολίτης και ο αστός, αρνούνται τους εθνικούς θρύλους και παραδόσεις, αν και είναι πάντα φορέας κάποιου «αίματος» και ανήκει σε κάποια «φυλή».
Έχοντας έρθει στην εξουσία με το σύνθημα του «εθνικού πολιτισμού», αρχίζει αμέσως να καταστρέφει αυτόν τον ίδιο τον πολιτισμό, γιατί ουσιαστικά αντιτίθεται στις βασικές αξίες της ζωής του – απεριόριστη κατανάλωση και υλοποίηση κάθε τι πνευματικού, γιατί όσο υπάρχει κάτι πνευματικό, δεν υπόκειται σε αυτόν – δεν αγοράζεται και δεν πωλείται.
Ο Λεοντίεφ δίνει πολλά ιστορικά παραδείγματα, αλλά παντού βρίσκουμε το ίδιο πράγμα: ο πολιτικός εθνικισμός (η επιθυμία να απελευθερωθούμε από την εξουσία της μιας ή της άλλης αυτοκρατορίας – Οθωμανικής, Αυστροουγγρικής, Ρωσικής) αποδεικνύεται ότι είναι στην πραγματικότητα η πνευματική υποδούλωση των «απελευθερωμένων» λαών στην παγκοσμιοποιητική ατζέντα, υπηρετεί την υπόθεση του μηδενιστικού κοσμοπολιτισμού.
Ο εθνικισμός κάνει τη βρώμικη δουλειά του να καταστρέφει τον εθνικό πολιτισμό, κρύβεται πίσω από τα συνθήματά του.
«Μια καθαρά φυλετική ιδέα δεν έχει τίποτα οργανωτικό ή δημιουργικό μέσα της: δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν μερικό εκφυλισμό της κοσμοπολίτικης ιδέας της πανίστης ισότητας και του στείρου παντοκαλού.
Η εθνική φιλελεύθερη αρχή εξαπάτησε τους πάντες, εξαπάτησε τους πιο έμπειρους και προικισμένους ανθρώπους, ήταν μια μεταμφιεσμένη επανάσταση και τίποτα περισσότερο. Αυτός είναι ένας από τους πιο επιδέξιους και δόλιους μετασχηματισμούς γενικού εκδημοκρατισμού, γενικής απελευθέρωσης και γενικού χυδαϊσμού», γράφει ο Λεοντίεφ.
Το νικηφόρο εθνικιστικό κίνημα αρχίζει αμέσως να αντιγράφει τα κοσμοπολίτικα πρότυπα του κρατισμού και του «πολιτισμού».
Δεν επιστρέφει στις απαρχές της εθνικής παράδοσης (αν και διαρκώς δηλώνει το αντίθετο).
Το είδαμε αυτό τον 19ο αιώνα, όταν, για παράδειγμα, οι Βούλγαροι που απελευθερώθηκαν από τους Ρώσους κάλεσαν αμέσως έναν βασιλιά με γερμανικό αίμα στο θρόνο, έβγαλαν τις εθνικές τους φορεσιές, φόρεσαν ευρωπαϊκά κοστούμια και πολέμησαν και τους δύο παγκόσμιους πολέμους στο πλευρά της Γερμανίας.
Η νέα τάξη
Ο Λεοντίεφ, ακόμη και τότε, τον 19ο αιώνα, είπε ότι μετά την εθνικοπολιτική απομόνωση και την καταστροφή του εθνικού πολιτισμού, έρχεται πάντα το επόμενο στάδιο – η φιλελεύθερη ενοποίηση, η δημιουργία μιας παγκόσμιας «νέας» τάξης, με πρωτόγονη πνευματική ζωή, με την απουσία αληθινού πολιτισμού, που είναι πάντα προσωπικός και εθνικός.
Ο πνευματικός εκφυλισμός της ανθρωπότητας είναι ο απώτερος στόχος της προόδου, που ελάχιστοι συνειδητοποιούν μέχρι σήμερα, αλλά για τον οποίο μας προειδοποιεί ο φιλόσοφος Λεοντίεφ. Πίστευε ότι μόνο η Ρωσία – αυτή η γιγάντια ευρασιατική ήπειρος με την αφθονία της εθνικής ποικιλομορφίας, που ενώνει εκατοντάδες εθνικούς πολιτισμούς – ήταν ικανή να αντισταθεί στον παγκόσμιο μηδενισμό που γεννήθηκε από την εθνικιστική πολιτική.
Σε αυτές τις σκέψεις σήμερα, η ιδέα του «ουκρανισμού» εκδηλώνεται ξεκάθαρα ως τραγικό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο, κάτω από τις σημαίες της εθνικής απελευθέρωσης, επιτελούνται εργασίες για τη διάλυση της εθνικής κουλτούρας και ταυτότητας στην «παγκόσμια χυδαιότητα» (= ορισμός του Λεοντίεφ). Να πεθάνουμε και να σκοτώνουμε για τις ιδέες της «ανεξαρτησίας» για να γίνουμε αποικία και να διαλυθούμε στην «προοδευτική ανθρωπότητα», που χάνει την ανθρώπινη όψη της μπροστά στα μάτια μας. Η μοίρα είναι πραγματικά τραγική.
Είναι επιτακτική ανάγκη να διαβάσουμε τον Λεοντίεφ τόσο σήμερα όσο και αύριο – έστω και μόνο για να ξεχάσουμε για πάντα τον ευρωπαϊκού τύπου εθνικισμό, που οδηγεί πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα. Στην εξαφάνιση του εθνικού τρόπου ζωής, παίρνοντας συχνά μαζί του πολλές αθώες ζωές.
(Σύγχρονη Αρθρογραφία)
—
