Υπάρχει μια προϊούσα αποστασιοποίηση της ελληνικής κοινωνίας από τους πολιτικούς, τα κόμματα και τις πολιτικές προτάσεις που προβάλλονται ως τα κύρια διακυβεύματα της χώρας.
Ο κόσμος πιστεύει-καλώς ή κακώς, δεν ξέρω- πως το σύστημα εξουσίας δεν ενδιαφέρεται για την υπεράσπιση της κυριαρχίας της χώρας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ότι έχει εγκαταλειφθεί στην αγωνιώδη προσπάθειά του να επιβιώσει. Ότι μια μικρή ελίτ λειτουργεί ως επιβήτορας της εξουσίας. Ότι η νομοθετική εξουσία έχει παραδοθεί στην εκτελεστική και η δικαστική είναι διεφθαρμένη, ότι τα πάντα γίνονται για έναν μικρό κύκλο στο κέντρο της πρωτεύουσας η οποία απομυζά την υπόλοιπη χώρα.
Η συνειδητοποίηση των παραπάνω μειώνει το πολιτικό ενδιαφέρον της κοινωνίας και οδηγεί ολοένα και περισσότερους Έλληνες πολίτες στην απόγνωση και στην απομάκρυνση από την πολιτική και τα κόμματα.
Και επειδή δεν θα έχει να εκφραστεί πολιτικά στις επερχόμενες εκλογές, το πιθανότερο είναι να απόσχει.
Αυτά τα έχουν αντιληφθεί κατεστημένα μέσα ενημέρωσης και προσωπικότητες του κατεστημένου και αρχίζουν να διατυπώνουν τους προβληματισμούς τους σε σχετικά δημοσιεύματα. Μόνο που τα δημοσιεύματά τους απευθύνονται στους ίδιους. Διότι αυτός ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από τα ΜΜΕ αυτά. Δεν τα διαβάζει και σε λίγο δεν θα τα παρακολουθεί.
Αρχίζει να διαφαίνεται ένα κενό πολιτικής.
Σε μικρούς κύκλους στην περιφέρεια, συνειδητοποιείται ολοένα και περισσότερο πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν δεν είναι αυτά που το πολιτικό σύστημα προτάσσει. Η περιφέρεια ερημώνει, τα παιδιά της δεν μπορούν να ζήσουν στον τόπο που μεγάλωσαν διότι η πολιτική που ακολουθείται είναι μια πολιτική ακόμη μεγαλύτερης συσσώρευσης της οικονομίας στην πρωτεύουσα. Και επειδή οι άνθρωποι συγκεντρώνονται στους τόπους που βρίσκουν εργασία για να ζήσουν, υπάρχει και θα συνεχιστεί μια πληθυσμιακή ροή στο λεκανοπέδιο και την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Θα δημιουργήσουμε, δηλαδή, μια χώρα με 8 εκατομμύρια κατοίκους στην πρωτεύουσα και με λατιφούντια, ή τσιφλίκια εκτός αυτής.
Η μόνη παραγωγική δραστηριότητα του ανθρώπου της επαρχίας θα γίνει η γεωργία. Και επειδή πολλοί νέοι θα εγκαταλείπουν τον τόπο τους για να βρουν δουλειά στην πρωτεύουσα, πουλούν τα κτήματά τους, τα αγοράζουν οι λίγοι που παραμένουν οι οποίοι έχουν, ήδη, μεγάλες εκτάσεις που θυμίζουν μεσαίωνα. Εποχή φεουδαρχίας.
Το πρόβλημα που θα αναδυθεί στις περιοχές αυτές είναι ότι δεν θα βρίσκουν εργατικά χέρια. Ένα μεγάλο ποσοστό από όσους ξένους ήρθαν στην χώρα τα προηγούμενα χρόνια και έκαναν τις αγροτικές ή άλλες δουλειές τις οποίες απέφευγαν οι Έλληνες, έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα για καλύτερα μεροκάματα στο εξωτερικό.
Άρα, το φαινόμενο που παρατηρείται έχεις τρείς διαστάσεις:
Υπερσυγκέντρωση επενδύσεων και ανθρώπινου δυναμικού στην πρωτεύουσα. Εγκατάλειψη της περιφέρειας. Μεγάλες ιδιοκτησίες. Έλλειψη εργατικών χεριών.
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα δεν διακρίνεται για την προνοητικότητά του. Ούτε για την μακροχρόνια οργάνωσή του. Οι ομάδες που συγκροτούν τα πολιτικά κόμματα σκέφτονται, μόνο, την κατάληψη της εξουσίας και την συνέχιση της διατήρησής της με την επανεκλογή τους.
Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Η σημερινή δυναμική των πραγμάτων που συντελείται μηχανικά διότι όλο το σύστημα έτσι συνήθισε να λειτουργεί, μπορεί να είναι βιώσιμη ή θα οδηγήσει σε τρομερά αδιέξοδα; Και σ αυτό το ερώτημα δεν απαντά κανείς.
Το πιθανότερο είναι ότι πάμε σε αδιέξοδο. Και κανείς δεν είναι διατεθειμένος ούτε να το σκεφθεί, ούτε να το αντιμετωπίσει.
Και εδώ αναδεικνύεται η ανάγκη μιας νέας πολιτικής. Αλλά νέα πολιτική δεν μπορεί να διαμορφώσει ο άνθρωπος που ζει στην καθημερινότητα της πρωτεύουσας, δεν έχει γνώση της πραγματικότητας στην επαρχία και θεωρεί ότι αυτό που ζει είναι η αιώνια κανονικότητα.
Σε αυτό το σημείο αρχίζουμε και προβληματιζόμαστε για το δέον γενέσθαι. Για να σωθεί και η περιφέρεια της χώρας αλλά και η πρωτεύουσά της.
Οι δυνατότητες της χώρας για συγκέντρωση πληθυσμού στην πρωτεύουσα έχουν περάσει προ πολλού τις αντοχές της. Πρέπει να αρχίσει μια αντίστροφη τακτική. Να αναζητηθούν τρόποι που πληθυσμός από το λεκανοπέδιο θα φύγει για τις άλλες περιοχές της Ελλάδας.
Και επειδή οι πληθυσμιακές συσπειρώσεις συμβαίνουν σε περιοχές που υπάρχει εργασία και ένα επίπεδο ζωής, τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν είναι υποδομές και επενδύσεις στις περιφέρεια και όχι στην Αθήνα. Δυστυχώς, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Και το ερώτημα είναι γιατί;
Αυτοί οι απλοί συλλογισμοί μας οδήγησαν στην διατύπωση ορισμένων σκέψεων που μπορεί να προβληματίσουν κάποιες κοινωνικές ομάδες οι οποίες με την πίεση που θα ασκούν, ίσως, αντιστρέψουν την καταστροφική πορεία.
Είναι η άποψή μας για το αθηναϊκό κράτος το οποίο απομυζά την ελληνική περιφέρεια. Είναι η πολιτική μας.
Η θέση αυτή παρά τις αντιδράσεις που προκαλεί, είναι ενωτική. Θέλει να αντιμετωπίζεται ο λαός ισότιμα. Να μην υπάρχει διάκριση κέντρου περιφέρειας. Θέλει να βοηθήσει την πρωτεύουσα να βγει από τον φαύλο κύκλο δημιουργίας υποδομών που δεν ικανοποιούν τις ανάγκες των κατοίκων της, συνεχίζουν να δημιουργούνται νέες, προσελκύουν νέους κατοίκους, άρα χρειάζονται νέες υποδομές και ούτω καθεξής μέχρις ότου ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός συγκεντρωθεί στην Αθήνα.
Και ύστερα;
Ύστερα, θα έχουμε φτιάξει μια τρύπα στο νερό.
Θα σας πω, τελειώνοντας δύο μικρές ιστορίες.
Νεαρός δημοσιογράφος είχα πάει στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 70 στον Έβρο, συμμετέχοντας σε μια αποστολή που συνόδευε σε επίσκεψή του έναν υπουργό.
Τότε το μόνο μέσο ενημέρωσης ήταν η εφημερίδα. Σε ένα διάλειμμα της δουλειάς μας μπήκαμε σε ένα κατάστημα που πουλούσε εφημερίδες. Ζητήσαμε να αγοράσουμε και ο νεαρός μας έδειξε χθεσινές. Του είπαμε, σημερινές δεν έχεις; Μας κοίταξε περίεργα και μας είπε: Σήμερα ήρθαν. Όσοι δεν καταλάβατε, οι εφημερίδες στους κατοίκους ενός νομού που φυλάνε τα σύνορα της χώρας έφθαναν την επομένη από την έκδοσή τους. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν σεβασμό. Ο τρόπος που αντιμετωπίζονται από το αθηναϊκό κράτος είναι περιφρονητικός.
Και κάτι ακόμη που μου το θύμισε φίλος στρατηγός: Υπάρχει ένα μέρος στον Έβρο όπου έστελναν τους πλέον ανεπιθύμητους στον στρατό. Το λένε Πινέζα.
Όταν κάποτε ο Τσίπρας επισκέφθηκε τον Έβρο ο συγγραφέας του λόγου του του έβαλε να πει το εξής εύστοχο: Και η Πινέζα χρειάζεται για να κρατάει τον χάρτη.
Αν θέλετε να υπάρχει η Πινέζα που θα κρατάει τον χάρτη, αλλάξτε πολιτική. Μην κουράζεστε και μην αγανακτείτε όταν ακούτε περί αθηναϊκού κράτους που πρέπει να γίνει ελληνικό.
Γιατί αν πέσει η Πινέζα, θα πέσει και ο χάρτης. Σκεφτείτε αυτά που σας γράφω. Μην αντιδράτε μηχανικά.
