Ζούμε
μια νέα έξαρση του Covid-19, η οποία συνδέεται άμεσα με το καλοκαιρινό
«άνοιγμα». Αυτό αποδεικνύει την πλήρη ευθύνη κυβέρνησης και
μεγαλοεπιχειρηματικού κόσμου που διαφήμισαν την Ελλάδα ως την πιο ασφαλή
χώρα του κόσμου για διακοπές. Τώρα που επανέρχεται η θεωρία της
«ατομικής ευθύνης», αυτά δεν πρέπει να ξεχνιούνται. Όπως δεν μπορεί
να ξεχαστεί πως δεν έγινε τίποτα ουσιαστικό στο σύστημα Υγείας για την
αντιμετώπιση ενός δεύτερου κύματος. Τώρα, χωρίς να κοκκινίζουν, μάς λένε
ότι στην Αττική, μετά από τόσες εξαγγελίες, δωρεές κ.λπ., υπάρχουν 75
κλίνες ΜΕΘ για Covid-19, οι περισσότερες ήδη κατειλημμένες.
Ο
πρωθυπουργός μιλώντας στη Θεσσαλονίκη έγινε πολύ συγκεκριμένος για το
ποσό που θα δοθεί για το εξοπλιστικό πρόγραμμα. Κάτι ανάλογο δεν
μπορούσε να υπάρχει ως συγκεκριμένη δέσμευση για την Υγεία, και μάλιστα
πολύ πιο πριν; Να δεσμευόταν δηλαδή η κυβέρνηση σε ένα συγκεκριμένο
πρόγραμμα ενίσχυσης της δημόσιας υγείας με ένα ανάλογο ποσό.
Τώρα ο
κ. Μαγιορκίνης μάς συστήνει, πέρα από τη μάσκα, την «κοινωνική φούσκα»
(τι ωραίος όρος…). Δηλαδή, μικρές ομάδες φίλων και συγγενών που κάνουν
παρέα μόνο μεταξύ τους. Τέτοιες πρακτικές εφηύρε και ακολούθησε
αυθορμήτως αρκετός κόσμος, ήδη από την πρώτη φάση. Είναι τραγικό να
εμφανίζονται σήμερα σαν φοβερές φαεινές και πανάκεια για την
αντιμετώπιση της κατάστασης.
Η προχειρότητα και οι χειρισμοί
κυβερνώντων και επιτροπών –όχι μόνο στη χώρα μας– είναι λίπασμα για τις
επικίνδυνες ανορθολογικές αντιλήψεις («κίνημα» κατά της μάσκας ή και των
εμβολίων, ακόμα και απόλυτοι αρνητές της ύπαρξης του ιού).
Ο
κίνδυνος όμως είναι υπαρκτός, και η ανάγκη προστασίας μεγάλη, για την
ίδια την επιβίωση των ανθρώπων. Οι θάνατοι μέχρι τώρα πλησιάζουν
παγκοσμίως το ένα εκατομμύριο, και η συνέχεια θα είναι δύσκολη. Επομένως
τι κάνει κανείς;
Αυτό το κράτος με τη διάρθρωσή του, η οικονομία
και οι προτεραιότητές της, η ιδιωτικοποίηση όλων των πτυχών της ζωής, η
καταστροφή της ισορροπίας της φύσης, όλα δείχνουν πως είναι αναγκαίοι
δύο όροι: Η συλλογική ευθύνη και η προσωπική μέριμνα, σε μια διάσταση
όμως πέρα από τον ατομικισμό.
Καθένας πρέπει να πάρει μέτρα για την
προσωπική του υγεία και των συγγενών του. Αυτό όμως δεν φτάνει και δεν
εξαρτάται μόνο από τον ίδιο, γιατί έρχεται σε επαφή με το κοινωνικό
σύνολο, στην εργασία, στο σχολείο, στα μέσα μεταφοράς, στα καταστήματα.
Επομένως, η συλλογική ευθύνη και προστασία αποκτά σημασία μεγαλύτερη της
ατομικής.
Μόνο που η συλλογική ευθύνη δεν σχετίζεται μόνο με την
ατομική συμπεριφορά στους κοινόχρηστους χώρους. Αλλά και με τις
πολιτικές για την Υγεία, την Παιδεία, την προστασία της εργασίας. Άρα
απαιτείται δραστηριοποίηση, ενότητα, αγώνας για την υπεράσπιση της ζωής.
Όχι λοιπόν ένα αντιδραστικό κίνημα «ενάντια στην μάσκα» ή τα εμβόλια,
αλλά ένα ενεργό κίνημα για την ζωή, τη συλλογική ευθύνη, την προστασία
όλων των πολιτών ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου και φυλής. Γιατί η κατάσταση
στα γηροκομεία, τις δομές «φιλοξενίας» και τα μεταφορικά μέσα, ο
ανεξέλεγκτος συγκεκριμένου τύπου τουρισμός, τα στραβά μάτια στα
«ιδιωτικά πάρτι» κ.λπ. υπήρξαν, και είναι, το καλύτερο υπόστρωμα για την
μετάδοση του ιού.
Επομένως, προστασία του καθένα και συλλογική
ευθύνη, με την έννοια που αναλύσαμε. Όχι μικροπολιτική αλλά στάση ουσίας
και ευθύνης, με συμμετοχή της πολιτείας και κυρίως των πολιτών σε όλα
τα επίπεδα. Ένα σχολείο, για παράδειγμα, δεν είναι υπόθεση της Κεραμέως.
Αλλά των μαθητών, των δασκάλων, των γονιών, της κοινότητας που
απαιτούν, συνεργάζονται, πραγματοποιούν. Ενεργητική λαϊκή συμμετοχή και
προστασία της ζωής, λοιπόν.
