«Τοῦ
δὲ λόγου τοῦδ᾽ ἐόντος ἀεὶ ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ
ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον· γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον
τόνδε ἀπείροισιν ἐοίκασι, πειρώμενοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιούτων,
ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων ὅκως ἔχει.
τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες ποιοῦσιν ὅκωσπερ
ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται.»
Και
μολονότι τούτος ο λόγος είναι κοινός, οι άνθρωποι γίνουνται ασύνετοι
παντοτινά, και πριν τον ακούσουν, και όταν τον ακούσουν για πρώτη φορά.
Γιατί, μολονότι τα πάντα γίνονται σύμφωνα με τούτο το λόγο, μοιάζουν σα
να μην τον γνωρίζουν και καταπιάνονται με λόγια και έργα τέτοια, που εγώ
τώρα θα διηγηθώ, διαιρώντας το καθένα κατά τη φύση του και λέγοντας πώς
έχει. Όσο για τους άλλους ανθρώπους, δεν έχουν συναίσθηση των όσων
κάνουν στον ξύπνο τους, όπως λησμονούν τα όσα κάνουν, όταν κοιμούνται. (Ηράκλειτος, περί φύσεως 53, μτφ Γιώργος Σεφέρης)
«Ούτε να το σκέφτεστε για εκδρομές την Πρωτομαγιά», Νίκος Hard (Χαρδαλιάς), υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας.
Περιμένοντας
να περάσουν οι δύο «κρίσιμες εβδομάδες» ως τις επόμενες δύο
κρισιμότερες, μια επέτειος πέρασε στα ψιλά, όπως άλλως τε κάθε τι
σημαντικό μέσα στην τούρλα του κορωναϊού και της σχεδόν δίμηνης
καραντίνας.
Πριν από δέκα χρόνια, στις 23 Απριλίου ο κωμικοτραγικός πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου (ο τελευταίος της δυναστείας) ανακοίνωνε την πτώχευση της χώρας και την υπαγωγή της στο 1ο μνημόνιο.
Ο καιρός ήταν υπέροχος, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στην Ελλάδα προς τα
τέλη Απριλίου. Το μάτι προσπέρναγε αμέσως τη μουσουδίτσα του ΓΑΠ, που
διάβαζε το διάγγελμα και πήγαινε απ’ ευθείας στο φόντο, τη γαλανή
θάλασσα τα παλιά αρχοντικά της προκυμαίας και την πράσινη ψαρόβαρκα, που
επέστρεφε στο γραφικό λιμανάκι. Μια γνώριμη σε όλους και καθησυχαστική
εικόνα διακοπών, που θαρρείς πως ταίριαζε απόλυτα με το διάγγελμα, που
παρομοίαζε τη χώρα με καράβι έτοιμο να βυθιστεί, αλλά ευτυχώς θα έβρισκε
απάνεμο λιμάνι για να επιδιορθώσει τις βλάβες της.
Κανείς πλέον δεν θυμάται όλες αυτές τις
λεπτομέρειες, ελάχιστοι θυμούνται, γιατί πτώχευσε η χώρα (αν κατάλαβαν
και ποτέ) και οι περισσότεροι κοντεύουν να ξεχάσουν και τον
πολυβραβευμένο Γιώργο Παπανδρέου, που κάποτε
πετροβολούσαν και μούτζωναν, χωρίς να γνωρίζουν καλά-καλά και αυτοί το
γιατί. Μόνο κάποιοι ανώτατοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι και διευθυντικά
στελέχη διεθνών οργανισμών υπενθύμιζαν στην τελετή αποχώρησης από τα
πόστα τους ότι «πτώχευσαν την Ελλάδα για να διασώσουν τις
γαλλογερμανικές τράπεζες».
Κανενός δεν ίδρωσε το αυτί στην
«ομορφότερη χώρα του κόσμου», τo είπαν και το ξαναείπαν, στο τέλος
βαρέθηκαν και αυτοί. Ουδείς έχει όρεξη να θυμάται τί έλεγαν οι «ειδικοί»
τότε, τους αριθμούς, τους συντελεστές, τους πολλαπλασιαστές, τις
καμπύλες του χρέους, τα διάφορα θεωρήματα των «ιατρικών συμβουλίων» της παγκόσμιας οικονομίας.
Το μόνο που κατέγραψε η συλλογική μνήμη είναι το «μνημόνιο» και τα
«μέτρα». Οι περισσότεροι εξωτερικοί συντελεστές της τότε ιστορίας έχουν
ήδη πάρει σύνταξη και απολαμβάνουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους στα
πολυτελή θέρετρα του πλανήτη. Αντίστοιχη αγαθή μοίρα είχε και ολόκληρο
το «πολιτικό προσωπικό» εκείνης της περιόδου. Όσοι δεν αποσύρθηκαν λόγω
ορίου ηλικίας επανεξελέγησαν πανηγυρικά και εξακολουθούν να κατέχουν
αξιώματα και να απολαμβάνουν τιμές, όπως και τότε.
Από τότε, ακολούθησε το 2ο, μετά το 3ο
μνημόνιο (το αριστερό), μετά πληροφορήθηκε ο πληθυσμός ότι βγήκε
επιτέλους από τα μνημόνια υπογράφοντας το 4ο μνηνόμιο και πλέον είμαστε όλοι πανέτοιμοι για το 5ο μνημόνιο, το «κορωνομνημόνιο», που θα σερβίρει οσονούπω ο Κυριάκος ο Ιοκτόνος. Ο πληθυσμός, όπως γνωρίζουμε καλά, από ένα σημείο και μετά (Φλεβάρης του 2012)
έβαλε την ουρά στα σκέλια, φοβήθηκε μην χάσει κι αυτά που έχει και
έκατσε στο σπίτι του. Η τακτική αυτή, με τα γνωστά λαμπρά αποτελέσματα,
επαναλήφθηκε και τα επόμενα χρόνια με αποτέλεσμα να είμαστε απολύτως
εκπαιδευμένοι στο ανατριχιαστικό «μένουμε σπίτι».
Από το 2010 και μετά, οι άλλοτε «τεμπέληδες του Νότου»
έγιναν το διεθνές πρότυπο δουλοπρέπειας και υποταγής, η περιώνυμη
«kolotoumba» είναι πλέον όρος, που καταλαβαίνουν όλοι οι πολιτικοί και
οι διπλωμάτες του πλανήτη. Ας μην θεωρούμε, λοιπόν, παράδοξο που η
κοινωνική πλειοψηφία πιστεύει με την καρδιά της, ότι θα σώσει τη χώρα,
θα σώσει τις ευπαθείς ομάδες, αν μείνει πάλι σπίτι. Αφού το λένε οι
επιστήμονες!!!
Το Κράτος-Πατέρας που συνετίζει ακόμα και με το άγριο, τα άτακτα παιδιά-πολίτες, αλλά επιβραβεύει τα καλά παιδιά
επανέρχεται θριαμβευτικά και προφανώς, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στη
μισή υφήλιο, που υφίσταται τις συνέπειες της πανδημίας. Η Αγέλη στην
υφιστάμενη κατάσταση, χρειάζεται βασικά πράγματα, που βρίσκονται στο
κατώτερο σκαλοπάτι της πυραμίδας του Maslow.
Ασφάλεια, προστασία από την πείνα, πίστη ότι όλα θα πάνε καλά και ο καθένας ατομικά θα σώσει το σαρκίο του. Το δίδυμο Χαρδαλιά-Τσιόδρα ήρθε, είτε κατόπιν κάποιου σχεδιασμού είτε απλώς τυχαία (μας είναι αδιάφορο) να μιλήσει απευθείας στην Αγέλη, που παρακολουθεί υπνωτισμένη το καθημερινό μάθημα της κάθε μέρα στις έξι.
Ο ένας συμβολίζει το μπρουτάλ, το
αρρενωπό Κράτος με το άγριο βλέμμα του, τους φουσκωμένους μύες, τον
απειλητικό τόνο της φωνής του κατά των Παραβατών που απειλούν τη δημόσια
υγεία, επειδή περπάτησαν χωρίς γραπτή βεβαίωση. Απάνω τους θα πέσει
αμείλικτη η γροθιά του άγρυπνου Κράτους. Ο Χαρδαλιάς εξευτελίζει
καθημερινά ολόκληρο τον πληθυσμό, συμπεριφέρεται θαρρείς σε νήπια επειδή
…μπορεί.
Ο μαρκήσιος ντε Σαντ
έχει ερμηνεύσει γλαφυρότατα, σχεδόν σε όλα τα έργα του αυτό τον σαδισμό
της Εξουσίας προς τα ανυπεράσπιστα θύματα ως μια ιδιαίτερη μορφή
σεξουαλικής διαστροφής. Το κράτος αρέσκεται να ευτελίζει ακόμα και τους
«επιστήμονες» του, δηλαδή, αυτούς που δεν έφυγαν ακόμα μετανάστες, με τη
γνωστή ιστορία με την τηλεκατάρτιση. Εν τάξει, χαλαρώστε λίγο κύριοι
επιστήμονες που θίγεστε με τα ακαταλαβίστικα «σκοιλ ελικικου» και τα
«λοιμώχθηκαν». Το είπε και ο υπουργός: ψάχναμε μια απατεωνιά με
ευρωπαϊκούς πόρους, για να σας δώσουμε ένα βοηθηματάκι, ώστε να μην
γίνετε ζητιάνοι. Κατεβάστε τη μύτη, γιατί πάλι «μαζί θα τα φάμε», όπως βλέπετε.
Ο Τσιόδρας από
την άλλη, αυτός ο γλυκύτατος άνθρωπος με την ευγενική φυσιογνωμία και τα
γυαλάκια (το ακριβώς αντίθετο του Χαρδαλιά), ενσαρκώνει την ανθρώπινη
πλευρά του Κράτους, που αγαπάει τα παιδιά του, δεν θέλει να
αρρωσταίνουν, διότι έχει και αυτός εφτά (7), είναι σπουδαίος
επιστήμονας, δεν κομπάζει, τολμάει να πει «δεν ξέρω, θα το ψάξω κ.λπ.»
(θυμηθείτε μόνο τους αντίστοιχους συριζαίους και την αυθάδεια τους…).
Και μάλιστα ψέλνει και ψέλνει και όμορφα. Δεν διστάζει, να πάει να δει
από κοντά τα «παιδιά» του, καθώς επισκέπτεται όλα τα σημεία, όπου
εμφανίζονται κρούσματα.
Μίλησε μάλιστα και στους τσιγγάνους στη
Λάρισα, χωρίς να τους ζητήσει να τον ψηφίσουν. Τα μαλλιά του έχουν
μακρύνει υπερβολικά διότι ως γνωστόν απαγορεύεται να ανοίξουν τα
κομμωτήρια. Πώς είναι δυνατόν να μην τον ερωτευτεί ο ηλικιωμένος
πληθυσμός της χώρας και οι λοιπές ευπαθείς ομάδες, αφού φροντίζει γι’
αυτούς και τους αγαπά; Με ένα νεύμα του Τσιόδρα θα πέσουν και στη φωτιά.
Ο Κούλης, πάλι, μαθαίνει πολλά από τον
κύριο Τσιόδρα, κρατά χαμηλούς τους τόνους, τα διαγγέλματα του είναι
πατρικά και στοργικά και οι υπουργοί του προσπαθούν να τον μιμηθούν. Η
εικόνα παίζει καθοριστικό ρόλο και γι’ αυτό εμφανίζονται ακούρευτοι για
να δείξουν ότι υποφέρουν μαζί με τους κοινούς θνητούς. Ως γνωστόν ο πιο
δημοφιλής διοικητής στο στρατό είναι αυτός, που συντρώγει με τα
φαντάρια. Όλοι μαζί υποφέρουμε, όλοι μαζί μένουμε σπίτι. Άλλος στην
έπαυλη του και άλλος στο στενόχωρο διαμέρισμα.
Ο Κυριάκος κατανόησε από την αρχή τις
αξίες του υπαρκτού Ελληνισμού: Nα μην κάνεις απολύτως τίποτα και οι
επιτυχίες να έρχονται η μία μετά την άλλη, επειδή απλώς είμαστε οι
καλύτεροι του κόσμου. Το είπε και ο Τσιόδρας: «Η καραντίνα είναι μία
μοναδική ευκαιρία να βελτιώσουμε τις διατροφικές μας συνήθειες, να
μαγειρέψουμε σπίτι μας και να ακολουθήσουμε την ελληνική παραδοσιακή
διατροφή».
Καραντίνα για πάντα. Υποκλινόμαστε. Στα κρεβάτια σας τώρα μέχρι νεωτέρας. Ο λογαριασμός έρχεται!
Πηγή:
