Παιδιά εκπαιδευτικών, γιατρών, δικηγόρων, τραπεζικών και στην καλύτερη επιχειρηματιών ήμασταν οι περισσότεροι.
Ο πατέρας μου είναι γιατρός, ψυχίατρος. Θυμάμαι τον εαυτό μου να τονίζει περήφανα τη λέξη γιατρός όταν ρωτούσαν οι καθηγητές ή οι συμμαθητές για το επάγγελμα του πατέρα.
Το γιατρός μου άρεσε περισσότερο από το ψυχίατρος. Θυμάμαι όμως και να μαγκώνομαι, να αποφεύγω ή να λέω ψέματα όταν ρωτούσαν για τη μάνα μου. Υπάλληλος σούπερ μάρκετ, στα αλλαντικά. 20 χρόνια και συνεχίζει.
Απέφευγα λοιπόν να απαντήσω ή έκανα πως δεν άκουγα. Τι να έκανα δηλαδή; Οι μανάδες των υπόλοιπων ήταν κι εκείνες γιατρίνες και δικηγορίνες, ενώ υπήρχαν και μερικές που ασχολούνταν με τα οικιακά. Προτιμούσα να λέω οικιακά παρά ότι δουλεύει σε σούπερ μάρκετ. Και πάλι όμως το μυαλό πήγαινε αυτόματα στον πατέρα.Είναι τόσο σπουδαίος, βγάζει τόσα πολλά χρήματα που δεν χρειάζεται να δουλεύει η μάνα.
Σήμερα, με τη φρικτή πανδημία να έχει σκεπάσει όλο τον πλανήτη, έκανα αυτές τις σκέψεις. Σήμερα, που συμπληρώνω 12 μέρες καραντίνας στο σπίτι και κανείς σχεδόν από το ευρύτερο περιβάλλον μου δεν δουλεύει, σκέφτομαι τη μάνα μου. Δεν είναι γιατρός, ούτε δικηγόρος όπως σας είπα. Αλλά εδώ και 12 μέρες που τα πάντα γύρω μας αλλάζουν, που οι περισσότεροι είναι στα σπίτια τους φοβισμένοι, εκείνη μαζί με τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους φαρμακοποιούς, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή.
Κατάλαβα ότι η μάνα που μαγείρευε, έπλενε, σκούπιζε και φρόντιζε για όλους και γιαόλα τόσα χρόνια κάνει κι ένα σπουδαίο επάγγελμα. Ανήκει σε μια κατηγορία ανθρώπων που σήμερα είναι αναντικατάστατοι στην κοινωνία και στην οικονομία. Σε αντίθεση με πολλούς από τους δικηγόρους, τους τραπεζικούς και τους επιχειρηματίες που με έκαναν να ντρέπομαι για εκείνη.
Σήμερα λοιπόν μπορώ να πω, να φωνάξω πως ναι, είμαι περήφανος και για τους δυο γονείς μου, αλλά κυρίως είμαι περήφανη για τη μαμά μου!
Λάμπρος Αναγνωστόπουλος
Πηγή:
