Τα σκουπίδια του τουρισμού είναι τα αποκαΐδια των τόπων που αγαπήσαμε.
Η χθεσινή φωτιά στην Ελαφόνησο αποδεικνύει περίτρανα πως η λεγόμενη βιομηχανία του τουρισμού είναι ανταγωνιστική προς το φυσικό περιβάλλον, στην τοπική κουλτούρα και εν τέλει διαρρηγνύει κοινωνικές σταθερές.
Η χθεσινή φωτιά ξεκίνησε από την χωματερή του νησιού η οποία βρίσκεται πίσω από την ξακουστή και κατά πολλούς, εξωτική παραλία του Σίμου. Άραγε σε λίγα χρόνια πάνω στην καμένη γη τί ακριβώς θα χτιστεί; Κάτω απ’ το χαρακτηρισμό «εξωτική παραλία» κρύβεται μια χωματερή που συγκεντρώνει τα σκουπίδια δεκάδων χιλιάδων τουριστών. Στο νησί διαμένουν μόνιμα περίπου 1.000 κάτοικοι και τους καλοκαιρινούς μήνες ο αριθμός αυτός δεκαπλασιάζεται. Είναι προφανές ότι άλλη η ποσότητα των απορριμμάτων 1.000 και άλλο 10.000 ανθρώπων.
Επίσης, κάτω από τον χαρακτηρισμό της «εξωτικότητας» κρύβεται η παντελής έλλειψη αποχετευτικού δικτύου, βιολογικού καθαρισμού και το μπάζωμα για την δημιουργία χώρου για τραπεζοκαθίσματα. Επίσης, το κάμπινγκ του νησιού έχει χτιστεί με διάφορες νομικές αλχημείες σε περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλους και χαρακτηρισμένη Natura 2000 και κατά καιρούς έχει δεχτεί πρόστιμα για αυθαίρετες κατασκευές. Βέβαια, τα κατά καιρούς πρόστιμα είναι «νόμιμη» στάχτη στα μάτια. Η ηλεκτρονική σελίδα του οργανωμένου κάμπινγκ στο νησί ενημερώνει ότι στο κάμπινγκ λειτουργεί πρότυπη μονάδα βιολογικού καθαρισμού, αλλά χωρίς να λέει ποιος την ελέγχει, που διοχετεύει τα επεξεργασμένα λύματα και πόσο μακριά βρίσκεται από την εξωτική παραλία του Σίμου;
Ένα τόσο μικρό νησί λοιπόν, που το καλοκαίρι κυριολεκτικά πνίγεται απ’ τον τουρισμό και το χειμώνα μαραζώνει, έχει ελλείψεις σε βασικές υποδομές. Παρ’ όλα αυτά η λύση είναι οι χωματερές, οι βόθροι, τα λύματα στη θάλασσα και τα μπαζώματα για την δημιουργία χώρων.
Ο τουρισμός και η αγάπη για ένα τόπο δεν πάνε μαζί, αλλά βλέπετε το μέλλον για τον ελλαδικό χώρο έχει προδιαγραφεί ώστε να αποτελέσει έναν απέραντο διακοπότοπο, ξεγυμνώνοντας τον απ’ όλες τις ιδιαιτερότητες, κουλτούρας, παραδόσεων, περιβάλλοντος κ.λπ. και τελικά την πλήρη καθυπόταξη των υπηκόων. Όσο δεν εξεγειρόμαστε απέναντι σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς, τόσο οι τόποι που μεγαλώσαμε και αγαπήσαμε θα μοιάζουν και θα γίνονται ξένοι και εχθρικοί.
Ελευθερόκοκκος
Η χθεσινή φωτιά στην Ελαφόνησο αποδεικνύει περίτρανα πως η λεγόμενη βιομηχανία του τουρισμού είναι ανταγωνιστική προς το φυσικό περιβάλλον, στην τοπική κουλτούρα και εν τέλει διαρρηγνύει κοινωνικές σταθερές.
Η χθεσινή φωτιά ξεκίνησε από την χωματερή του νησιού η οποία βρίσκεται πίσω από την ξακουστή και κατά πολλούς, εξωτική παραλία του Σίμου. Άραγε σε λίγα χρόνια πάνω στην καμένη γη τί ακριβώς θα χτιστεί; Κάτω απ’ το χαρακτηρισμό «εξωτική παραλία» κρύβεται μια χωματερή που συγκεντρώνει τα σκουπίδια δεκάδων χιλιάδων τουριστών. Στο νησί διαμένουν μόνιμα περίπου 1.000 κάτοικοι και τους καλοκαιρινούς μήνες ο αριθμός αυτός δεκαπλασιάζεται. Είναι προφανές ότι άλλη η ποσότητα των απορριμμάτων 1.000 και άλλο 10.000 ανθρώπων.
Επίσης, κάτω από τον χαρακτηρισμό της «εξωτικότητας» κρύβεται η παντελής έλλειψη αποχετευτικού δικτύου, βιολογικού καθαρισμού και το μπάζωμα για την δημιουργία χώρου για τραπεζοκαθίσματα. Επίσης, το κάμπινγκ του νησιού έχει χτιστεί με διάφορες νομικές αλχημείες σε περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλους και χαρακτηρισμένη Natura 2000 και κατά καιρούς έχει δεχτεί πρόστιμα για αυθαίρετες κατασκευές. Βέβαια, τα κατά καιρούς πρόστιμα είναι «νόμιμη» στάχτη στα μάτια. Η ηλεκτρονική σελίδα του οργανωμένου κάμπινγκ στο νησί ενημερώνει ότι στο κάμπινγκ λειτουργεί πρότυπη μονάδα βιολογικού καθαρισμού, αλλά χωρίς να λέει ποιος την ελέγχει, που διοχετεύει τα επεξεργασμένα λύματα και πόσο μακριά βρίσκεται από την εξωτική παραλία του Σίμου;
Ένα τόσο μικρό νησί λοιπόν, που το καλοκαίρι κυριολεκτικά πνίγεται απ’ τον τουρισμό και το χειμώνα μαραζώνει, έχει ελλείψεις σε βασικές υποδομές. Παρ’ όλα αυτά η λύση είναι οι χωματερές, οι βόθροι, τα λύματα στη θάλασσα και τα μπαζώματα για την δημιουργία χώρων.
Ο τουρισμός και η αγάπη για ένα τόπο δεν πάνε μαζί, αλλά βλέπετε το μέλλον για τον ελλαδικό χώρο έχει προδιαγραφεί ώστε να αποτελέσει έναν απέραντο διακοπότοπο, ξεγυμνώνοντας τον απ’ όλες τις ιδιαιτερότητες, κουλτούρας, παραδόσεων, περιβάλλοντος κ.λπ. και τελικά την πλήρη καθυπόταξη των υπηκόων. Όσο δεν εξεγειρόμαστε απέναντι σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς, τόσο οι τόποι που μεγαλώσαμε και αγαπήσαμε θα μοιάζουν και θα γίνονται ξένοι και εχθρικοί.
Ελευθερόκοκκος
Πηγή: