Στο βωμό της νίκης των Αγγλο-Αμερικανών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αυστροουγγαρία διασπάστηκε σε τέσσερα κομμάτια. Ένα από αυτά ήταν η Ουγγαρία. Τα άλλα ήταν η Αυστρία, η Τσεχοσλοβακία και η Γιουγκοσλαβία. Αργότερα, μετά το 1990, όπως είναι γνωστό, και η Γιουγκοσλαβία και η Τσεχοσλοβακία διασπάστηκαν. Η Γιουγκοσλαβία σε οκτώ κράτη και η Τσεχοσλοβακία σε δύο.
Εκατό χρόνια μετά τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας, μίας ισχυρής πολυεθνικής αυτοκρατορίας, στη θέση της υπάρχουν 12 διαφορετικά κράτη. Η διάσπαση αυτή μπορεί να προκλήθηκε και από ενδογενείς λόγους, από το αίτημα των εθνών για ανεξαρτησία, αλλά ταυτόχρονα επέτρεψε στους παγκόσμιους ηγεμόνες να εξυπηρετούν ευκολότερα τα συμφέροντά τους.
Η Ουγγαρία αποτελεί μέλος του ΝΑΤΟ και από το 2004 και της ΕΕ. Όχι, όμως, της Ευρωζώνης. Διατηρεί, δηλαδή, τη νομισματική της κυριαρχία. Με πληθυσμό και κατά κεφαλήν εισόδημα σχεδόν ίσο με της Ελλάδας, τολμά σήμερα να αμφισβητεί την μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ. Από πλευράς δε δημοσίου δανεισμού, η Ουγγαρία μέσα σε δύο χρόνια αποπλήρωσε τα δάνεια που είχε λάβει από την ΕΕ και το ΔΝΤ για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση του 2008.
Ταυτόχρονα, αναπτύσσει τον λεγόμενο τριτογενή τομέα και παράλληλα έχει μειώσει την παρέμβαση του κράτους στην οικονομία. Επίσης, έχει ενισχύσει τους τομείς της έρευνας και της καινοτομίας, αυξάνοντας την παραγωγικότητα των επιχειρήσεών της. Έδωσε συνάμα κίνητρα για την ενίσχυση του θεσμού της οικογένειας με σκοπό να λύσει το δημογραφικό της πρόβλημα (δες φοροαπαλλαγές για πολύτεκνες οικογένειες).
Μετά το 1989-1990, η Ουγγαρία μετατράπηκε από μια σοβιετικού τύπου Δημοκρατία σε μια υπερχρεωμένη κρατικοκαπιταλιστική οικονομία. Σήμερα πλέον, είναι μια χώρα με εθνική κυριαρχία και απελευθερωμένη οικονομία. Και τα δύο τα επέτυχε μέσα σχεδόν σε μια δεκαετία. Η ερώτηση που πρέπει να τεθεί είναι η εξής: γιατί η Ελλάδα δεν κατάφερε αντίστοιχα αποτελέσματα, δέκα χρόνια μετά την χρεοκοπία, την επιβολή των μνημονίων και ουσιαστικά μετά την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας;
Στην Ελλάδα το αντίθετο
Μία απάντηση είναι πως η Ελλάδα δεν αντιστάθηκε, όπως η Ουγγαρία, στη λαίλαπα των μέτρων που επέβαλε η ΕΕ-Ευρωζώνη. Η Ουγγαρία διατήρησε το νόμισμα της, έλεγξε την παράνομη μετανάστευση και εκμεταλλεύτηκε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του πληθυσμού της. Σίγουρα, η γεωγραφική της θέση έπαιξε σημαντικό ρόλο. Εκ του αποτελέσματος επίσης, φαίνεται πως τα κόμματα στην Ουγγαρία δεν έχουν επιβάλλει τα συμφέροντά τους ενάντια στο εθνικό συμφέρον. Το γεγονός πως καμία από τις βασικές πολιτικές δυνάμεις δεν υπήρχε έως το 1990, ίσως να αποτελεί μια ακόμη αιτία που συνετέλεσε σε αυτό το γεγονός.Η Ουγγαρία όλη αυτή την περίοδο αντιστέκεται, αρνούμενη να επιτρέψει σε ξένους να της επιβάλουν μέτρα που επηρεάζουν όχι μόνο την εθνική της ταυτότητα, αλλά και τους θεσμούς και την εσωτερική της πολιτική. Δεν ίσχυε ούτε ισχύει το ίδιο στην Ελλάδα. Όλα σχεδόν τα εγχώρια πολιτικά κόμματα θεωρούν φυσιολογικό οι ισχυροί της Ευρώπης να τους υπαγορεύουν πολιτικές και συγκεκριμένα μέτρα.
Στην Ουγγαρία, αποτελεί ύψιστης σημασίας ζήτημα η προστασία της εθνικής ταυτότητας και η ενίσχυση του πατριωτικού συναισθήματος των πολιτών της. Γι’ αυτόν τον λόγο αντιτίθεται στη μεταναστευτική πολιτική διεθνών οργανισμών και στις πρακτικές αμφιβόλου προέλευσης και χρηματοδότησης Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που προσπαθούν να δημιουργήσουν πολυπολιτισμικές κοινωνίες και ουσιαστικά πολυεθνικά κράτη στη θέση των εθνικών κρατών, πάντα για τους δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς. Η αντίσταση που προβάλει η Ουγγαρία και η έμφαση που δίνει στη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας και των πατριωτικών αρχών είναι ένα από τα μυστικά της επιτυχίας της.
Στην Ελλάδα δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο. Τα κόμματα δεν εστιάζουν σ’ αυτά τα στοιχεία, στη διατήρηση της πατριωτικής συνοχής του πληθυσμού της και ταυτόχρονα στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων του. Κι αυτό, όταν η Ελλάδα αντιμετωπίζει ταυτόχρονα τριπλή κρίση: δημογραφική συρρίκνωση, φυγή στο εξωτερικό 400.000-500.000 νέων επιστημόνων υψηλής κατάρτισης και μαζική εισροή παράνομων μεταναστών κατά κανόνα μουσουλμάνων. Παρ’ όλα αυτά, οι διαδοχικές κυβερνήσεις, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν δείχνουν να δίνουν σημασία στην τριπλή αυτή κρίση, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται κάποιος εθνικός σχεδιασμός για την κατά το δυνατόν αντιμετώπισή της.
To κομματικό συμφέρον
Είναι εμφανές πως το μόνο που απασχολεί τα πολιτικά κόμματα είναι το δικό τους συμφέρον και μέλλον. Και σ’ αυτό προσαρμόζουν και την πολιτική τους. Γι’ αυτό και δεν είναι σπάνιο φαινόμενο να βλάπτουν με τις επιλογές και τις συμπεριφορές τους να βλάπτουν το καλώς εννοούμενο εθνικό και κοινωνικό συμφέρον. Δεν είναι τυχαίο ότι κορωνίδα των κριτηρίων τους είναι τα κονδύλια από την ΕΕ.Η χρηματοδότηση αυτή, ωστόσο, δεν παρέχεται χωρίς τίμημα. Και το τίμημα δυστυχώς ήταν και παραμένει πολύ βαρύ. Και στο οικονομικό και στο κοινωνικό και στο εθνικό επίπεδο. Με τη μετατροπή της Ελλάδας σε ένα είδος αποθήκης ανεπιθύμητων μεταναστών ουσιαστικά δρομολογείται πρωτοφανής αλλοίωση της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό προκαλεί συνολική φθορά στο οικοδόμημα Ελλάδα, το οποίο μοιάζει πλέον με τις παλιές και ασυντήρητες πολυκατοικίες.
Όλα τα παραπάνω συνυπάρχουν και συνλειτουργούν με το γεγονός ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δημιουργεί πολίτες χωρίς χαρακτήρα. Η αριστεία συμπιέζεται από την μετατροπή της μετριότητας σχεδόν σε κανόνα και υπόδειγμα. Αυτό μεταφέρεται στη συνέχεια και στους επαγγελματικούς χώρους, ειδικά στον δημόσιο τομέα. Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος που η ιδιωτική πρωτοβουλία συχνά συνθλίβεται στα γρανάζια της κρατικής γραφειοκρατίας, αντί να διευκολύνεται.
Σύμφωνα με μία ερμηνεία αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι ο τρόπος που τα κόμματα καταφέρνουν να διατηρούν τον έλεγχο της κατάστασης και να εξυπηρετούν τους μικροπολιτικούς σκοπούς τους. Εάν αφηνόταν ελεύθερος χώρος για να ξεδιπλωθεί το ταλέντο και των Ελλήνων, για να αναβλύσει η δημιουργικότητα και το καινοτόμο πνεύμα τους εντός της πατρίδας τους, θα ήταν αδύνατο να επιβιώσει το σημερινό πολιτικό προσωπικό, με λίγες εξαιρέσεις.
Δεν μάθαμε από τα λάθη μας
Η δοκιμασία των μνημονίων προκάλεσε αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, αλλά δεν στάθηκε ικανή να προκαλέσει την “επανάσταση” που απαιτείται, ώστε η Ελλάδα να απεγκλωβιστεί από τον φαύλο κύκλο της παρακμής στο εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Θα απεγκλωβιστεί άραγε εάν προκύψει μια ακόμα αρνητική οικονομική εξέλιξη, πιο επίπονη από αυτήν που βίωσε και βιώνει η χώρα από το 2009.Γιατί, δεν μπορεί να θεωρείται αποδεκτή η σημερινή κατάσταση, 10 χρόνια μετά την ηθική, κοινωνική, πατριωτική και οικονομική χρεωκοπία και το ίδιο ουσιαστικά σύστημα να συντηρείται και να ορίζει τις τύχες της Ελλάδας. Με άλλα λόγια δεν μάθαμε τίποτα από τα λάθη μας; Ο συνδυασμός ενός οικονομικά φιλελεύθερου συστήματος υπό την εποπτεία του κράτους και η καλλιέργεια ενός πνεύματος πατριωτισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης αποτελεί τη μοναδική διέξοδο για την Ελλάδα, όπως ακριβώς αποτέλεσε και για την Ουγγαρία.
Η εφαρμογή, ωστόσο, ενός τέτοιου εθνικού στρατηγικού σχεδίου, απαιτεί τη συμμετοχή όλων των Ελλήνων και όσων αισθάνονται Έλληνες άσχετα με την εθνική καταγωγή τους. Αυτό σήμερα φαντάζει αδύνατον, αλλά μπορεί να καταστεί εφικτό. Έως τότε, οι ελπίδες μας έχουν εναποτεθεί στον θεό της Ελλάδας!
Πηγή:
