Στα ελληνικά σχολεία δεν νομίζω ότι τα παιδιά παίρνουν τις γνώσεις που χρειάζονται. Παίρνουν πολλές αλλ’ αντ’ άλλων. Κυρίως εκεί που υστερούν είναι στη λογοτεχνία. Τώρα μάλιστα ελαττώνονται και οι ώρες λογοτεχνίας και είναι ένα τυπικό μάθημα από αποσπάσματα που μπαίνουν από συγγραφείς. Αυτό που έχει σημασία και ανεβάζει το μάθημα και την τάξη είναι ο δάσκαλος.
Όταν
βρίσκει αφορμή από ένα απόσπασμα και αποφασίζει να μιλήσει στα παιδιά
για το βιβλίο, τα κάνει να το αγαπήσουν. Όπου υπάρχει ένας τέτοιος
δάσκαλος, όπου και να είναι είτε σε μικρή πόλη, είτε σε μεγάλη, ή σε
συνοικία, τα παιδιά ξέρουν να εκφράζονται ξέρουν να γράφουνε, γιατί
υπάρχει αυτός ο δάσκαλος.
Τα παιδιά εξαρτώνται απόλυτα από το δάσκαλο που έχουν. Αν ο δάσκαλος είναι παθιασμένος με τα βιβλία και αυτό τους το μεταδίδει, τότε τα παιδιά διαβάζουν βιβλία. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετά σχολεία και αρκετοί δάσκαλοι που κάνουν τον κόπο να πείσουν τα παιδιά να διαβάζουν βιβλία. Όμως αυτά έχουν μπερδέψει την ιστορία, το ’40 με το ’21, το παρελθόν με το σήμερα. Τις προάλλες σ’ ένα σχολείο, μου λέει ένας μικρός πως δεν του άρεσε το τέλος του Μεγάλου Περίπατου του Πέτρου, γιατί «σκότωσα» το Σωτήρη και πως έγραψε ένα δικό του τέλος, διαφορετικό. Του λέω, πες μου το.
Λέει λοιπόν ο μικρός, την ώρα που ο Γερμανός σηκώνει το πιστόλι να σκοτώσει το παιδί, χτυπάει το κινητό του. Πιάνει ο Γερμανός το κινητό του και το παιδάκι το σκάει! Του λέω, μα έχει ο Γερμανός κινητό; Μα, κυρία Ζέη, μου απαντάει, αν δεν έχει ο Γερμανός κινητό ποιος θα ‘χει; Προφανώς ο μικρός μπέρδεψε το Γερμανό με τον Γερμανό με τα κινητά τηλέφωνα!
Πολλοί νομίζουν ότι είναι πολύ εύκολο να γράψεις για παιδιά, και γράφουν πολλοί, αλλά είναι δύσκολο όταν προσπαθείς εσύ σαν μεγάλος να πεις πράγματα που θα έλεγε ένα παιδί. Θεωρώ ότι είναι σωστό ένα βιβλίο, όταν το γράφεις και ο μικρός, ο ήρωας του είναι δέκα χρονών, πρέπει να γίνεσαι εσύ αυτός ο ήρωας.
Όταν μου έβαζαν στην έκθεση θέματα η αποταμίευση, η αστυφιλία, μου ήταν αδύνατον να γράψω ούτε δυο φράσεις. Η αδελφή μου, που δεν την ένοιαζε, κατέβαζε ότι της ερχόταν στο μυαλό και έπαιρνε άριστα και μου έλεγε «έγραψα ένα σωρό βλακείες και πήρα άριστα». Εγώ δεν κατάφερνα, δεν μπορούσα να γράψω γι’ αυτά τα θέματα. Μόλις άλλαξα σχολείο και μου έδωσαν τη δυνατότητα να γράψω ελεύθερα θέματα ή θέματα που μου άρεσαν, έγινα σε λίγο καιρό η συγγραφέας του σχολείου.
Η Κατοχή ήταν μια εποχή πολύ δύσκολη, αλλά όλοι μαζί είχαμε αποφασίσει να μπούμε στην
Αντίσταση, να φύγουν οι Γερμανοί, ήταν τα πράγματα συγκεκριμένα και είχαμε οράματα. Δεν συγκρίνεται η εποχή εκείνη με την σημερινή. Σήμερα δεν μπορείς να συγκεκριμενοποιήσεις τίποτα για να πεις ή στα παιδιά σου ή στους νέους κάντε αυτό, ή το άλλο.
Θυμώνω όταν ακούω διάφορους να λένε ότι έχουμε κατοχή, πείνα, χούντα. Βιώνουμε δύσκολες καταστάσεις, αλλά δεν έχουμε ούτε κατοχή, ούτε πείνα, ούτε χούντα. Όμως εμείς, παρόλη την πείνα και την κατοχή, είχαμε κάτι που δεν υπάρχει τώρα, είχαμε όραμα και, άσχετα με το πώς μας βγήκε, πιστεύαμε σ’ αυτό με όλη μας την ψυχή. Απ’ τον καιρό που έγινε η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Αριστερά παγκοσμίως δεν βρήκε τον βηματισμό της, με αποτέλεσμα να παραπαίει προσπαθώντας να προχωρήσει με παλιά συνθήματα. Δεν γίνεται έτσι. Περάσαμε απ’ το μολύβι φάμπερ στον υπολογιστή. Πρέπει και τα κόμματα να το καταλάβουν αυτό και να βρουν νέα συνθήματα. Δεν μπορείς να παλεύεις με παλιά συνθήματα.
Δεν μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου. Κι αν την ξαναζούσα, θα έκανα ακριβώς τα ίδια.
Άλκη Ζέη:
Πηγή:
