Η παταγώδης αποτυχία της Δυτικής πολιτικής είναι πλέον ορατή και στον φανατικότερο υποστηρικτή της.
Το αναμενόμενα τραγικό αποτέλεσμα των βεβιασμένων και άσκοπων,
όπως αποδείχθηκε, προχθεσινών (8/6/2017) εκλογών στο Ηνωμένο Βασίλειο
της Μεγάλης Βρετανίας και της Βορείου Ιρλανδίας, ήρθε να προστεθεί στα
πάμπολλα παγκόσμια παραδείγματα των εκλογικών αναμετρήσεων, που δεν οδήγησαν πουθενά!
Τι περίμενε η Theresa Mary May και έστειλε τον Βρετανικό λαό στις κάλπες; Ήλπιζε πως το εκλογικό σώμα θα την ενίσχυε κοινοβουλευτικά προκειμένου να υλοποιήσει αυτό, που είναι λαϊκή απαίτηση αλλά η ίδια δεν επιθυμεί, δηλαδή την BRexit; Δεν έπεισε κανέναν και αυτό φάνηκε από την συρρίκνωση της δύναμής της.
Οι εργατικοί πάλι δεν εκφράζουν σχεδόν κανέναν και παρά την μικρή άνοδό τους -που δεν αποτελεί εκλογική τους επιτυχία αλλά οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην ανίκανη May, που "κατάφερε" να χάσει την πλειοψηφία- κανείς στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν πιστεύει στην πολιτική τους, ακόμα κι αν ήταν (εξ ανάγκης) ψηφοφόρος τους στις τελευταίες εκλογές.
Όσο για το UKIP; Ας είναι καλά ο αμοραλιστής Farage, που απολαμβάνει τα "προνόμια" του συμβούλου του φαιδρότερου -ο μόνος που θα μπορούσε να του στερήσει τον τίτλο είναι, ίσως, ο William Jefferson "Bill" Clinton- προέδρου των ΗΠΑ, "πωλώντας" ως αντάλλαγμα τα όνειρα της ανεξαρτησίας των Βρετανών. Ο Farage, δυστυχώς, αποδείχθηκε, όχι απλώς κατώτερος των περιστάσεων, αλλά ο Δούρειος ίππος των Δυτικών, που διατήρησαν την κυριαρχία τους (και) στην Βρετανία.
Όμως, όλα αυτά είναι σημάδια των καιρών και της παράλογης εποχής μας. Μιας εποχής όπου κυριαρχεί το complex του καθενός, που κάνει πολύ εύκολα τον ιεροκήρυκα στον διπλανό του, αλλά ακόμα πιο εύκολα θίγεται και προσβάλλεται όταν κάποιος προσπαθήσει να τον επαναφέρει στην τάξη επειδή παραφέρεται.
Οι πάντες θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντία, ακόμα και σε ζητήματα που δεν κατέχουν. Ο καθένας νιώθει την ανάγκη να κάνει τον δάσκαλο, ακόμα και σε έμπειρους ανθρώπους, χωρίς να ξέρει ούτε τι λέει, ούτε σε ποιον απευθύνεται. Συνεπώς πολιτικοί όπως η May, o Farage, o Trump, o Macron, άπαντες οι εν Ελλάδι πολιτικάντηδες, καθώς και το λοιπό σινάφι των πολιτικών (και όχι μόνο) "ναυαγίων" είναι η απολύτως φυσιολογική επιλογή ενός ιδιαίτερα προβληματικού κόσμου.
Τι μπορεί να αλλάξει; Ο καθένας τον εαυτό του και μόνο!
Τι περίμενε η Theresa Mary May και έστειλε τον Βρετανικό λαό στις κάλπες; Ήλπιζε πως το εκλογικό σώμα θα την ενίσχυε κοινοβουλευτικά προκειμένου να υλοποιήσει αυτό, που είναι λαϊκή απαίτηση αλλά η ίδια δεν επιθυμεί, δηλαδή την BRexit; Δεν έπεισε κανέναν και αυτό φάνηκε από την συρρίκνωση της δύναμής της.
Οι εργατικοί πάλι δεν εκφράζουν σχεδόν κανέναν και παρά την μικρή άνοδό τους -που δεν αποτελεί εκλογική τους επιτυχία αλλά οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην ανίκανη May, που "κατάφερε" να χάσει την πλειοψηφία- κανείς στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν πιστεύει στην πολιτική τους, ακόμα κι αν ήταν (εξ ανάγκης) ψηφοφόρος τους στις τελευταίες εκλογές.
Όσο για το UKIP; Ας είναι καλά ο αμοραλιστής Farage, που απολαμβάνει τα "προνόμια" του συμβούλου του φαιδρότερου -ο μόνος που θα μπορούσε να του στερήσει τον τίτλο είναι, ίσως, ο William Jefferson "Bill" Clinton- προέδρου των ΗΠΑ, "πωλώντας" ως αντάλλαγμα τα όνειρα της ανεξαρτησίας των Βρετανών. Ο Farage, δυστυχώς, αποδείχθηκε, όχι απλώς κατώτερος των περιστάσεων, αλλά ο Δούρειος ίππος των Δυτικών, που διατήρησαν την κυριαρχία τους (και) στην Βρετανία.
Όμως, όλα αυτά είναι σημάδια των καιρών και της παράλογης εποχής μας. Μιας εποχής όπου κυριαρχεί το complex του καθενός, που κάνει πολύ εύκολα τον ιεροκήρυκα στον διπλανό του, αλλά ακόμα πιο εύκολα θίγεται και προσβάλλεται όταν κάποιος προσπαθήσει να τον επαναφέρει στην τάξη επειδή παραφέρεται.
Οι πάντες θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντία, ακόμα και σε ζητήματα που δεν κατέχουν. Ο καθένας νιώθει την ανάγκη να κάνει τον δάσκαλο, ακόμα και σε έμπειρους ανθρώπους, χωρίς να ξέρει ούτε τι λέει, ούτε σε ποιον απευθύνεται. Συνεπώς πολιτικοί όπως η May, o Farage, o Trump, o Macron, άπαντες οι εν Ελλάδι πολιτικάντηδες, καθώς και το λοιπό σινάφι των πολιτικών (και όχι μόνο) "ναυαγίων" είναι η απολύτως φυσιολογική επιλογή ενός ιδιαίτερα προβληματικού κόσμου.
Τι μπορεί να αλλάξει; Ο καθένας τον εαυτό του και μόνο!
