«Για να απαλυνθεί η δυστυχία των λαών, απαιτεί να κοιταχτούν στον καθρέφτη οι μορφωμένες τάξεις, αντί να περιορίζονται σε θρήνους σχετικά με τα εγκλήματα των επίσημων εχθρών, για τα οποία συχνά ελάχιστα μπορούν να γίνουν.»
Νόαμ Τσόμσκυ
Ευαγγελία Τυμπλαλέξη.
Διεθνής άγνοια!
Οι ΗΠΑ αναπαρήγαν στερεοτυπικά τις οικονομικές-πολιτικές σχέσεις με την Μητρόπολη Μ. Βρετανία, ως τον Δεκέμβριο του 1823, όπου ο πρόεδρος Μονρόε με την αρωγή του Υπουργού Εξωτερικών Τζον Άνταμς θέσπισαν το δόγμα Μονρόε σχετικά με τον αποικισμό και του οποίου το καταστατικό καθιστά σαφές ότι οιαδήποτε πιθανότητα ανάμιξης των Ευρωπαίων στις πολιτικές καταστάσεις των ΗΠΑ δύναται να πυροδοτήσει διπλωματική ανάφλεξη, διότι υπολαμβάνεται σαν επιθετική ενέργεια.
Μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο ιστός της διεθνικής νομοτέλειας μεταβάλλεται άρδην. Τα ευρωπαϊκά κράτη ξημερώνουν σε ειρηνικό κλοιό, ο οποίος έχει αποπέμψει τις εμπόλεμες συγκρούσεις μεταξύ των Δημοκρατιών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως αλλά επιλαμβάνεται προληπτικής βίας-εξαπάτησης-επιθέσεων ενάντια στις εκτός κύκλου χώρες.
Αν τα «φωτισμένα» κράτη του 19ου αιώνα επαίροντο για εκπολιτισμό των «βαρβάρων» μέσω ανελέητων δηώσεων, τα τελευταία χρόνια οι Ηγέτες ανά τον κόσμο και οι Επιστήμες επιδίδονται με ζήλο θερμουργό σε μία αυτοκολακεία για την επίτευξη ενός ιδεαλιστικά καινούργιου κόσμου, στον οποίο υπερτερεί η αποφασιστικότητα για ράπισμα αφ’ ενός στη βαρβαρότητα και προσήλωση αφ’ ετέρου στην αξία του ανθρώπου.
Αν διερευνήσουμε επισταμένως ωστόσο, διαπιστώνουμε βαρομετρικό εντυπωσιακό σχετικά με την άνοδο εγκλημάτων-τρομοκρατίας και με την επίδειξη ισχύος δια μέσω εμπόλεμων συρράξεων.
Η εμμονή περί ανάληψης στρατιωτικής δράσης σαν ανθρωπιστική παρέμβαση επικάθεται στη φαρέτρα των Δυνάμεων και συνιστά τη θρυαλλίδα ακόμη και ανακατασκευής της ιστορικής πραγματικότητας.
Απ’ το 1947 ως το 1991 αμφότερα τα δύο Μπλοκ, Ανατολικό με ηγέτιδα Δύναμη την ΕΣΣΔ και το αντίστοιχο Δυτικό ιμπέριουμ με αρχηγό τις ΗΠΑ, εξοντώνουν τις αντοχές του παγκοσμίου στερεώματος με την εμπλοκή τους σε ανελέητο γεωπολιτικό-στρατιωτικό-οικονομικό ανταγωνισμό.
Η «ψυχροπολεμική» περίοδος ξεκινά πιο επίσημα με την εισβολή της CIA στην Κούβα και την επέμβαση τον Απρίλιο του 1961 στον Κόλπο των Χοίρων. «Δεν μπορούμε να ανεχτούμε βέτο από οποιαδήποτε άλλη Δύναμη. Οι Ευρωπαίοι ή έρχονται μαζί μας ή μένουν πίσω» φέρεται να εκστομίζει ο Κέννεντυ στον υπουργό των Εξωτερικών.
Κάτι το οποίο επαναλαμβάνεται περίπου σαράντα έτη αργότερα με τον Μπους να το εξακοντίζει στον Πάουελ και όταν διακυβευόταν η επέμβαση στο Ιράκ.
Και στις δύο περιπτώσεις το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας-NSC εξέταζε τρόπους πρόκλησης αλλαγής καθεστώτος, Τόσο του Κάστρο όσο και του Χουσεΐν απέβαιναν εντελώς ασύμφορα για την αμερικανική εταιρειοκρατία, η οποία εποφθαλμιούσε επέκταση στις παγκόσμιες αγορές.
Μετά από πολλά χρόνια και καθώς αποχαρακτηρίζονται συνεχώς έγγραφα ως απόρρητα και τίθενται υπό τα όμματα των ερευνητών, αποκαλύπτεται απ’ το ISG, Ομάδα Επιθεωρήσεων στο Ιράκ-διερευνητική αποστολή εξεύρεσης των όπλων μαζικής καταστροφής, πως «δεν ανιχνεύτηκαν επαρκή στοιχεία αποδείξεως της ύπαρξης των όπλων μαζικής καταστροφής».
Ομοίως και στην περίπτωση της Κούβας ουδόλως δεν πρόκειται για διασωστική κίνηση των ΗΠΑ αλλά για ενορχηστρωμένη εκστρατεία της προς κατασίγαση της κουβανικής επαναστάσεως, αφού η ίδια η CIA εξόπλιζε αντάρτες προς υποκίνηση βομβαρδισμών-εμπρηστικών επιθέσεων.
Η μετανεωτερικότητα της εκσυγχρονιστικής ευφορίας…
Η κατάρρευση του σοσιαλισμού εν έτει 1991 στη Ρωσία σηματοδοτεί
την υπαγωγή σε νέα δεδομένα. Η πολιτική πόλωση ανάγεται σε
δογματική αντίταξη «προόδου» και «συντήρησης».
Όπου πρόοδος
υποδηλώνει την αντιστικτική τεχνική του φιλελευθερισμού και όπου
συντήρηση παρεμφαίνει τη διορατική λύτρωση απ’ τις μελλοντικές
φάρσες.
Για μία τριετία οι λαοί διανύουν την περίοδο «των
υψηλών προτύπων» με τον απομιμητισμό ωστόσο να ελλοχεύει τη
φιγούρα και όχι την ουσία, αφού τα πρότυπα τυγχάνουν
επαρχιώτικης απορρίψεως. Οι μορφές εξουσίας μεταμορφώνονται, το
εκσυγχρονιστικό έλλειμα ουσίας παραμένει χαίνον, οι ανθρωπιστικές
παρεμβάσεις υπόκεινται σε μετανεωτερική παραλλαγή τους.
Η «λάμψη της αγιοσύνης» εκκινεί λίγες δεκαετίες πριν το λυκόφως του 20ου αιώνα. Το 1997 και υπό τον μανδύα ανθρωπιστικών κινήτρων η Αμερική παρείχε σε Τουρκία αστρονομικά ποσά προς αρωγή στην οργανωμένη εκστρατεία κατά του θλιβερά καταπιεσμένου κουρδικού λαού, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν εκατομμύρια άνθρωποι σε αποτρόπαιη θανάτωση.
Μετά το Ισραήλ και την Αίγυπτο, η Τουρκία αναρριχάται στην τρίτη θέση, ως ένας εκ των μέγιστων αποδεκτών αμερικανικών όπλων με το 80% των προμηθειών της να προέρχονται απ’ την Ουάσιγκτον.
Ταυτοχρόνως η αμερικανική στρατιωτική βοήθεια προς την Κολομβία απογειώνεται στα ύψη, σε βαθμό επισκίασης της Τουρκίας.
Οι εμφύλιες συγκρούσεις ερείδονταν σε ριζώματα ακραίας αντιπαλότητας ανάμεσα σε πλουτοκρατία κι εξαθλίωση. Ο πολύτλας πληθυσμός υποδιαιρέθηκε σε ομάδες ανταρτών, οι οποίοι μετεξελίχτηκαν σε επιπρόσθετους τιμωρούς.
Εκτιμάται ότι πάνω από 350.000 άτομα εξαναγκάσθηκαν να τραπούν σε φυγή απαρνημένοι των εστιών τους. Στο Ιράκ ο αριθμός των εκτοπισμένων εκτινάσσεται στον αριθμό του 1.000.000 ατόμων.
Σε κάθε περίπτωση η αμερικανική βοήθεια κάνει λόγο για αντιμετώπιση του «άξονα του κακού» ενώ εύλογη είναι η αναρώτηση αν και οι πληγέντες θεωρούν τον πόλεμο ως τον μοναδικό δρόμο προς την επαναπόκτηση των χαμένων αγαθών-εστιών.
Το 1999 η Ινδονησία εισβάλλει στο Ανατολικό Τιμόρ κλιμακώνοντας τις βαναυσότητες υπό την στρατιωτική-διπλωματική αιγίδα των ΗΠΑ-Βρετανίας και δολοφονώντας 200.000 άτομα, αριθμός ο οποίος αυξήθηκε όταν με γενναιότητα ο λαός ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας στο δημοψήφισμα.
Ο Κλίντον απ’ τη μία συναινούσε στη χορήγηση όπλων προς καταστολή των εξεγερμένων κι απ’ την άλλη δήλωνε ευθαρσώς πως η δικαιοδοσία ανήκει στην Ινδονησιακή Κυβέρνηση να καταπαύσει ή όχι το πυρ.
Οι ακτιβιστές εύλογα ωρύονταν πως η εξωτερική πολιτική είχε εισέλθει σε μία νέα εποχή «ευγενικής φάσης», καθώς οι ηγέτες της πολιτισμένης Δύσης άρχιζαν να ψευδολογούν για την αφοσίωσή τους σε «αρχές κι αξίες».
Ποιοι εμπορεύονται την απόγνωση;
Οι «θεράποντες των Θεών» διαπράττουν καπηλεία της πνευματικής απόγνωσης των λαών και οι «ταυραμπάδες της πολιτικής» εργαλειοποιούν την κοινωνική-οικονομική-πολιτισμική μικροθυμία.
Αν ο «πιστός» εγείρει θέμα άμωμης συμπεριφοράς στους πρώτους, προκειμένου να καλλιεργείται αβίαστα στα ενδόμυχα η εμπιστοσύνη σχετικά με τη διαμεσολάβηση με την «άλλη ζωή», ομοιοτρόπως οφείλει να πατάσσει την «κοινωνική πορνογραφία», εκπεφρασμένη στα δεινά της ανεργίας-του νεοπλουτισμού-των ανισοτήτων-της φτώχειας-των παραγκωνισμών.
Οι «αρχιερείς» του δημόσιου βίου και οι «στρατηλάτες» των διασωστικών παρεμβάσεων ας αναλογιστούν τις μελανές κηλίδες, οι οποίες αμαυρώνουν τις βάσεις του κοινωνικού ιστού.
Ο όρος «ισχυρή οικονομία», που κλασαυχενιζόταν η κυβέρνηση Σημίτη, όταν μας έσερνε απ’ τα μαλλιά στο βωμό της νομισματικής εξισώσεως κληροδοτήθηκε από απλοϊκή κι αβάσιμη θριαμβολογία, η οποία δεν στηριζόταν σε σταθερά θεμέλια αναλύσεων.
Οι Υπουργοί φόρεσαν των πορφυρογέννητων τα μαλάματα κι άρχισαν να δημαγωγούν με τα κόκκινα πέδιλά τους, ώστε να πραγματοποιηθεί σε τελετή αναγόρευσης κλειστή και θεία χάρητι η στέψη του ευρώ, ν’ αναρρηθεί στον θρόνο σαν τύραννος κι αποκλειστικός τοποτηρητής του δημοσιονομικού ισοζυγίου.
Μετά το 2005 άρχισε να αχνοφαίνεται το τρωτόν του «σκληρού πυρήνα» της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, ο οποίος μπορεί αρχικά να δημιουργήθηκε προς χειραγώγηση της ευρωπαϊκής επικράτειας και προς όφελος του γαλλο-γερμανικού άξονα αλλά κατέληξε να αμύνεται ενάντια στην αδυσώπητη και πολυπλόκαμη διείσδυση των ΗΠΑ.
Το σκληρό νόμισμα προσφέρει τα εχέγγυα νομισματικής σταθερότητας, τα οποία όμως κλυδωνίζονται απ’ τους ισχυρότερους εταίρους, διότι όπου «εταίρος» για τις λιγότερο εύρωστες οικονομίες σημαίνει υπαρχηγός, δηλαδή υποτελής, ο όρος εισάγεται σαν «μόδα».
Βέβαια άλλα κράτη ανά τον κόσμο, στα οποία είχε πριν χρόνια εμφανιστεί η «ανθρωπιστική παρέμβαση» του ΔΝΤ και των ΗΠΑ, είχαν καταβαραθρωθεί πολύ νωρίτερα.
Εν παραδείγματι το 2001 η Αργεντινή κατανοούσε υπό βίαιες συνθήκες πως η «δολλαριοποίηση» του νομίσματος λειτούργησε σαν κύριος συντελεστής επιτάχυνσης της πλήρους αποσάθρωσης του οικονομικού της βάθρου.
Η κατάρρευση επήλθε κυρίως με την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας στου ιδιώτες επενδυτές και συνακόλουθα οι χρηματιστικές αποδόσεις κατίσχυσαν των πραγματικών, αποσπώντας στομφώδεις διθυράμβους απ’ το βόριο ημισφαίριο της αμερικανικής ηπείρου, αλλά βυθίζοντας σε εφιαλτικό πανδαιμόνιο τον κοινωνικό-οικονομικό ιστό της χώρας του νότιου ημισφαιρίου.
Ο Έλλην ασθενής…
Το ευρωσύστημα τυγχάνει αυτό-εγκλωβισμού στη ρότα της νομισματικής-δημοσιονομικής πειθαρχίας. Αντί να υποβοηθά τις προβληματικές οικονομίες με προσαρμογή σε ανοδική δυναμική, ωθεί σε νομιμοποίηση υπερσυγκέντρωσης του χρήματος στην ολιγαρχία των μεγαλοεταιρειών.
Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος μόνο κατά την οκταετία 1997-2005 το ελληνικό Δημόσιο κατέβαλε συνολικά 208 δις. Ευρώ στους πιστωτές του, χωρίς αυτό να μειώνει στο ελάχιστο το χρέος της χώρας, τουναντίον να το εκτοξεύει σε υπερδιπλασιασμό, από 105 σε 184,5 δις. ευρώ.
Ενώ διανύαμε θριαμβεύουσα περίοδο εκσυγχρονισμού κι ανοδικής σταθερότητας κι ενώ το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα κάλπαζε κι αυτό με αύξοντες ρυθμούς, το χρέος υπερφαλάγγιζε την καμπύλη της στατιστικής του εισοδήματος. Για να φτάσουμε εν έτει 2017 και οι ετήσιες πληρωμές τόκων να απορροφούν ποσά υπερτέρως δυσανάλογα απ΄ την ετήσια αύξηση ετήσιου εισοδήματος.
Με μαθηματική ακρίβεια και χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις στα Οικονομικά ακόπως τεκμαίρεται πως όσα μνημόνια κι αν επακολουθήσουν ο ασθενής δεν θα ανανήφει. Αδόκιμο σαφώς να μην σημειωθεί πως σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν δεσμεύεται απ’ τους δανειστές τόσο υψηλό ποσοστό του εθνικού εισοδήματος.
Η ομπρέλα της αμερικανικής Δύναμης…
Οι ΗΠΑ προσφέρουν αρωγή μόνο σε περιοχές πλούσιες σε φυσικούς πόρους, οι οποίες αποτελούν ενοποιημένες οικονομίες, ώστε να μπορούν να τις διασπάσουν προς όφελός τους. Οι υποτιθέμενοι «άξονες του Κακού» ανά τον κόσμο ως επί το πλείστον συνιστούν σκληροπυρηνικά κι εύρωστα καθεστώτα με διάθεση αυτονόμησης και κατ’ εφαπτομένη αυτομόλησης απ’ το αμερικανικό άρμα.
Η Ελλάδα σίγουρα δεν διαπνέεται από οίστρο απεμπόλησης αλλά είναι μέρος του αιγαιακού συμπλέγματος, ισχυρός αποτρεπτικός παράγοντας της γεωπολιτικής τεκμηρίωσης της απόλυτης ηγεμονίας των ΗΠΑ. Τα γεράκια της Ουάσινγκτον αντιμέτωπα με την Κίνα, τον κυριότερο εχθρό της, «συλλέγουν πιστούς ή εταίρους» προς εφαρμογή των στρατιωτικών σχεδιασμών προσαρμογής των λαών στο πλαίσιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων ή του 3ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Στη μία ή στην άλλη περίπτωση διακυβεύονται τα ενεργειακά πλεονάσματα ή αποθέματα. Η Ελλάδα δεν κάνει τίποτ’ άλλο παρά να ακολουθεί κατά γράμμα τον «Οδικό Χάρτη», που οραματίστηκε ο Μπους το 2003 και ο οποίος θεμελιώνεται σε δύο φάσεις, τη ρητορική και την πράξη.
Στο επίπεδο της ρητορικής το κουαρτέτο ΟΗΕ-Ε.Ε.-Ρωσία-ΗΠΑ μάχεται για ανατροπές «απάνθρωπων καθεστώτων» και για εγκαθίδρυση της Ειρήνης, με τους τρόπους και τα μέσα που αναφέρθηκαν στα ως άνω παραδείγματα.
Στο επίπεδο της πράξης του «Οδικού Χάρτη» η διαδικασία σταθεροποίησης κι ασφάλειας δεν αφορά μόνο την επίμαχη ζώνη Ισραήλ-Παλαιστίνη, αλλά και όλα τα πιθανά εδάφη ανά τον κόσμο, ικανά να προσκυνήσουν την παμμέγιστη ηγεμονία των ΗΠΑ.
Προς τα παρόν ας αρκεστούμε στα συσσίτια της Εκκλησίας, η οποία επικαλούμενη το λαϊκό πάλι συναίσθημα τα διανέμει όχι ξοδεύοντας απ’ τον «κορβανά του Θεού» αλλά απ’ το υστέρημα των ίδιων των πολιτών, οι οποίοι τρέχουν να γεμίσουν τα καροτσάκια στα σούπερ-μάρκετ, που φέρουν το ταμπελάκι της Ιεράς Μητροπόλεως…
Βιβλιογραφία:
Τσόμσκυ Νόαμ, «Ηγεμονία ή επιβίωση», μτφρ Καλαμαντής Γιώργος, Εκδόσεις Πατάκης, Αθήνα 2006.
Βεργόπουλος Κώστας, «Η αρπαγή του πλούτου», Εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2005.
logiosermis.net
Βοηθήστε την "Ιδεοπηγή", γράψτε ένα σχόλιο, διαδώστε τις αναρτήσεις...
