Με ηρεμεί η αίσθηση πως κάθε μέρα μπορώ να περπατήσω ένα στενάκι για πρώτη φορά.Αυτή η αίσθηση του νέου,του αχαρτογράφητου με χαλαρώνει,με ανακουφίζει.
Γνωρίζω ανθρώπους και πολλές φορές μαθαίνω τα μυστικά τους.Η ιδιότητα του περαστικού κάνει πολλούς να σου εκμυστηρεύονται πράγματα πολύ δικά τους ορισμένες φορές.Βλέπεις ο λαβύρινθος της αθήνας τους κάνει να νοιώθουν ασφαλείς πως δεν θα σε ξανασυναντήσουν…
Αυτές οι άσκοπες βόλτες λοιπόν, διέπονται ξεκάθαρα από το αίσθημα μιας ίσως ντεμέκ ελευθερίας,αφού συμβαίνουν ανάμεσα σε πολυκατοικίες και ανήλιαγα στενά τις περισσότερες φορές,μα η αίσθηση πως με τα πόδια μου και μόνο μπορώ να πάω παντού, χωρίς να πρέπει να αντιμετωπίσω μπάρες, ελεγκτές, αυτόματες πόρτες, μου δίνει την δυνατότητα να δημιουργώ στο κεφάλι μου μια πιο αισιόδοξη εικόνα για το παρόν μου/μας.
Οι συμβολισμοί όσον αφορά τον δικό μου εγκέφαλο, έχουν μεγάλη σημασία όταν μια κοινωνία έχει γίνει φυσιολογικά ανελεύθερη.Αυτές οι άσκοπες βόλτες για μένα είναι η επιβεβαίωση πως οι φραγμοί υπάρχουν για αυτούς που τους βλέπουν.
Σε μια πόλη που πρέπει να πληρώσω για να με στοιβάξουν μέσα σε ένα κουτί με ρόδες, που πρέπει να κατέβω 200 και 300 μέτρα κάτω από τη γή για να μετακινηθώ, σε έναν κόσμο που πρέπει να πληρώσω για να κολυμπήσω,που πρέπει να έχω χρήματα για να πιώ το νερό που βρέχει ο ουρανός , οι συμβολισμοί είναι το καύσιμο για την σκέψη και η σκέψη το όχημα για την πράξη.
Δυστυχώς όμως όσο γυρίζω στην αθήνα και όσο ασχημαίνουν οι ψυχές των ανθρώπων αντιμετωπίζω και ασχήμιες.Θλιμμένους αδιέξοδους τύπους, θλιβερούς τύπους, κακούς τύπους, άστεγους να κοιμούνται κάτω από το φώς του σταυρού ενός φαρμακείου που τρεμοπαίζει, κατουρημένες γωνιές-απάγκεια τοξικοεξαρτημένων, ρατσιστές , χαλασμένες ψυχές και κάθε λογής αρρωστημένης κιτρινίλας που μπορείς να φανταστείς..
Σε αυτό το αρρωστημένο πλαίσιο λοιπόν,ενώ περπατούσα χαζεύοντας μια βουκαμβύλια σε ένα μπαλκόνι,το αυτί μου ερέθισαν οι φωνές ενός άνδρα, οι έντονες φωνές ενός αυταρχικού ανθρώπου.Αυτό φαντάστηκα, καθώς σε κάποιους φώναζε με όλη του δύναμη πως πρέπει να κάνουν αυτό που εκείνος διατάζει και πως δεν έχει καιρό για παιχνίδια και πως πρέπει να στοιχηθούν, ενώ στο τέλος του παραληρήματός του φωνάζε ΠΡΟΣΟΧΗ με μανία..
Οι φωνές του με οδήγησαν σε ένα σχολείο..Αυτό που είδα ήταν κάγκελα, μικρά παιδιά του δημοτικού να υπακούν στο εν-δυό του γυμναστή τους και στις προσταγές του να έχουν ψηλά το κεφάλι και τα χέρια τους στην ευθεία, παιδάκια να μην ακούν στο όνομά τους μα σε στρατιωτικά παραγγέλματα όπως «ΠΡΟΣΟΧΗ» και «ΗΜΙΑΝΑΠΑΥΣΗ», μωρά να χάνουν τη πραγματικό τους εαυτό και να μετατρέπονται σε διμοιρίτες, σημαιοφόρους και παραστάτες.Πάγωσα, ήταν πραγματικά ανατριχιαστικό,είχα χρόνια να δω πρόβα για παρέλαση
.Όλο αυτό εκτός από παράλογο, ήταν ακραία βίαιο, αντιπαιδαγωγικό, αναχρονιστικό..Παιδιά με βήμα που θυμίζει στρατιώτες,να γυρίζουν σε ένα κύκλο μέσα σε ένα προαύλιο, περικυκλωμένο με κάγκελα, ενώ ο γυμναστής και η σφυρίχτρα του τσίριζαν δίνοντας τον ρυθμό..εν-δυό,εν-δυό,εν-δυό
Το έργο έγινε ακόμα χειρότερο όταν προχώρησα λίγο και στο δίπλα προαύλιο που στεγάζονταν το νηπιαγωγείο της περιοχής.Είχαν βγεί τα πιτσιρίκια έξω και τραγουδούσαν με την δασκάλα τους ένα τραγούδι σε μορφή εμβατηρίου που έλεγε επί λέξη..-» μα ένα μικρό κλεφτόπουλο δεν τρώει, δεν τραγουδάει, δεν πίνει δε γλεντάει.Μόν’ τ’ άρματα, μόν τ’ άρματά του κοίταζε, του τουφεκιού του λέει:Γεια σου Κίτσο μου λεβέντη, πόσες φορές, πόσες φορές με γλίτωσες απ’ των εχθρών τα χέρια κι απ’ των Τούρκων τα μαχαίρια.»
Παιδιά τραγουδούν για τουφέκια, υμνούν τον πόλεμο, εκτελούν παραγγέλματα, ποτίζονται με την πεποίθηση πως ένας άλλος λαός είναι εχθρός.Ούτε ο Όργουελ και η δυστοπική του κοινωνία στο 1984,ούτε ο Χάξλευ στον ‘Θαυμαστό καινούργιο κόσμο».Μόνο εμείς,οι περήφανοι έλληνες, εμείς οι δημοκράτες, οι προοδευτικοί ευρωπαίοι.Εμείς που δεν έχουμε καμία σχέση με την ανατολή, που είμαστε κομμάτι της σύγχρονης ευρώπης.
Πόσο παράταιρα είναι όλα αυτά με τη φύση των παιδιών, πόσο ξένα με τον ψυχισμό ενός παιδιού είναι τα τουφέκια, η εθνική συνείδηση, τα στρατιωτικά παραγγέλματα.Μανία, ακόρεστη δίψα και επιθυμία των μεγάλων να σκοτώσουν την παιδικότητα,όλο και πιο νωρίς.Ζηλεύουν, φθονούν και φοβούνται την αγνή, αμόλυντη φύση των παιδιών,νοιώθουν απειλή και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τα κάνουν ίδια με δαύτους.
Σημαίες κρεμασμένες στα μπαλκόνια, σκορδαλιά, παρελάσεις μικρών παιδιών με καζάκες ,»υποκάμισα», καλτσόν και φούστες σε άσπρο-μπλέ, χαμένες ώρες παιχνιδιού που ποτέ δεν θα επιστρέψουν, στρατιωτικές παρελάσεις 2 φορές τον χρόνο που στοιχίζουν από 500.000 ευρώ,ενώ προσφυγάκια κοιμούνται στο χώμα και δεν έχουν να φάνε.
Ένα εκατομύριο τον χρόνο σε στρατιωτικές παρελάσεις ενώ μικρά παιδιά κάνουν μάθημα σε τάξεις χωρίς θέρμανση,ένα εκατομύριο τον χρόνο σε στρατιωτικές παρελάσεις ενώ παιδιά λυγίζουν από τη πείνα και λιποθυμούν,ένα εκατομύριο τον χρόνο σε στρατιωτικές παρελάσεις ενώ το 65% των ανθρώπων που κατοικούν στον ελλαδικό χώρο ζούν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Μια χώρα που σε καιρό ειρήνης εδώ και 70 χρόνια ,είναι δεύτερη στον κόσμο σε δαπάνες για πολεμική ετοιμότητα.Ένα εκατομύριο ευρώ το χρόνο..Ελπίδα καμιά..
artbloggr
Βοηθήστε την "Ιδεοπηγή", γράψτε ένα σχόλιο, διαδώστε τις αναρτήσεις...
