Μπορεί μία οικονομία να πορεύεται στα τυφλά; Ή να βασίζει την επιβίωση της σε μία ή δύο οικονομικές δραστηριότητες; Ή να εξαρτά την ύπαρξη της , σε υπερεθνικά πολιτικά κέντρα τα οποία σχεδιάζουν και αποφασίζουν για τον παραγωγικό
καταμερισμό σε μία ευρύτερη γεωγραφική και πολιτική οντότητα όπως είναι για παράδειγμα η ΕΕ;
Αυτά είναι μερικά ερωτήματα στα οποία –σχεδόν πάντα –οι πολιτικές ηγεσίες σε όλο τον κόσμο αποφεύγουν να δώσουν καθαρές απαντήσεις ή όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς προσπαθούν να θολώσουν τα νερά και οι άνθρωποι τα καταχωνιάζουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους στις περιόδους ευμάρειας απο όπου τα ανασύρουν όταν κρίση τους στέλνει τον λογαριασμό της .
Και όμως οι απαντήσεις σε αυτές τις απλά διατυπωμένες απορίες
είναι κρίσιμες όχι μόνο για το σήμερα αλλά –και το κυριότερο-για το
αύριο. Αφού ουσιαστικά αυτές θα καθορίζουν όχι μόνο την ζωή των
σημερινών πολιτών αλλά και των παιδιών και των εγγονών τους.
Και αν για τους υπόλοιπους ευρωπαίους, οι απαντήσεις αυτές έχουν
μία βαρύνουσα σημασία για εμάς τους έλληνες είναι ζήτημα «ζωής ή
θανάτου».
Η αλήθεια είναι ότι για την ελληνική οικονομία η κρίση ήταν ο
καταλύτης ο οποίος επηρέασε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας . Οι
οικονομικές δραστηριότητες στις οποίες βασίστηκε η ελληνική οικονομία
απο την δεκαετία του ΄50 και οι οποίες πρόσφεραν δουλειά σε εκατομμύρια
έλληνες είτε εξαφανίζονται είτε συρρικνώνονται.
Για παράδειγμα, η γεωργία
και η οικοδομή πλέον δεν έχουν το ίδιο ειδικό βάρος που είχαν κάποτε
και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το αποκτήσουν ποτέ. Την θέση τους
φαίνεται ότι παίρνει ένας υπερτροφικός τομέας υπηρεσιών όπου κυριαρχεί ο
τουρισμός. Στην πραγματικότητα, η κρίση έγινε η αφορμή η Ελλάδα να
αλλάξει «ατμομηχανή» και απο την μπετονιέρα μεταφέρθηκε στο τσάρτερ.
Αλλά , παρόλα αυτά κανείς υπεύθυνος δεν έχει πεί καθαρά και
ξάστερα ποιό θα είναι το μέλλον. Τι σχέδια γίνονται; Ποιές
δραστηριότητες θα στηριχθούν και ποιές θα υποβαθμιστουν.
Για να το
διατυπώσουμε με απλά λόγια κανείς δεν έχει πεί ξεκάθαρα ποιό μέλλον
σχεδιάζεται για την ελληνική οικονομία. Και όλοι εμείς οι υπόλοιποι
πηγαίνουμε στο «μισοσκόταδο» εικάζοντας ,προβλέποντας και ρισκάροντας
το ψωμί μας , το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Μήπως τελικά είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να σταματήσει αυτή η
συσκότιση και να πάρουμε όλοι τις ευθύνες μας; Άλλωστε, η δημοκρατία
είναι σχεδόν ταυτισμένη με την διαφάνεια και την διάχυση της γνώσης και
της πληροφορίας.Και φυσικά δεν είναι δυνατόν μία φούχτα ανθρώπων να
γνωρίζουν που πάει το καράβι και τα εκατομμύρια των υπολοίπων να
βρίσκονται στο σκοτάδι.
Εκτός αν σήμερα όλοι μαζί βαδίζουμε στο άγνωσtο
με βάρκα την ...ελπίδα.
paratiritis.gr
Βοηθείστε την "Ιδεοπηγή", γράψτε ένα σχόλιο, διαδώστε τις αναρτήσεις...
