Τα κορυφαία παγκόσμια πολιτικά γεγονότα του 2016, η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ και η έξοδος της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, έδειξαν ότι ο κόσμος, όπως τον
γνωρίσαμε, δεν πρόκειται να έχει συνέχεια…
Το αφήγημα της παγκοσμιοποίησης, που θα έκανε όλη την υφήλιο ένα χωριό, κατέληξε σε ένα απρόσωπο και τρομακτικό κατασκεύασμα, στο οποίο κάποιοι οικονομικοί οργανισμοί και ανώνυμοι τραπεζίτες αποφασίζουν για τις τύχες των λαών πέραν και πάνω από εθνικές κυβερνήσεις και βουλήσεις πολιτών.
Οι φρενήρεις ρυθμοί της διεθνούς διασύνδεσης, προκάλεσαν το φόβο σε εκατομμύρια πολίτες για την απώλεια των δουλειών τους, των παραδόσεών τους και τελικά των ονείρων τους.
Όλες οι σταθερές σαρώθηκαν από τον φόβο της διασύνδεσης και την καχυποψία που σκόρπισε η καθολική κυριαρχία των social media επί των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης.
Τίποτα πια δεν είναι αντικειμενικά αληθινό και τίποτα δεν είναι ξεκάθαρα ψεύτικο, όταν εκατομμύρια πηγές ενημέρωσης μπορούν να φωτίσουν την αληθοφανή πλευρά του ψέματος και την απατηλή σκιά της αλήθειας.
Το παραδοσιακό δίπολο αριστεράς – δεξιάς, δίνει παγκοσμίως τη θέση του σε νέα συστήματα οργάνωσης των κοινωνιών με κεντρικές επιλογές τον εθνικισμό ή την εξωστρέφεια, την ξενοφοβία ή την ανοιχτή κοινωνία, την οπισθοδρόμηση ή τη συντήρηση, την προστασία ή τη σύνδεση.
Κράτη που οργανώνονται γύρω από έναν ηγέτη και όχι γύρω από μία ιδεολογία ή οικονομικό μοντέλο, δείχνουν ένα ζοφερό μέλλον για την ανθρωπότητα…
Η Ρωσία του Πούτιν έχει μόνο επιφανειακά καπιταλιστικά χαρακτηριστικά, ενώ στην ουσία της βασίζεται σε μία ολιγαρχία πλούτου που συντηρείται και συντηρεί τον ισχυρό άντρα του Κρεμλίνου.
Η γειτονική Τουρκία του Ερντογάν μετασχηματίστηκε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια από μία αναπτυσσόμενη χώρα που προσπαθεί να κερδίσει τη θέση της στη Δύση, σε μία ιδιότυπη δικτατορία του ενός ανδρός, φιμώνοντας κάθε αντιπολιτευτική φωνή και ντιλάροντας πότε με τον ISIS, πότε με την Αμερική και πότε με τη Ρωσία.
Η «λαϊκή δημοκρατία» της Κίνας παράγει περισσότερους τρισεκατομμυριούχους από τη Μέκκα του καπιταλισμού, ενώ τα ποπουλιστικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής αφήνουν τον κόσμο τους να πεινάει, παρηγορώντας τον με απατηλά όνειρα «λαοκρατίας», μέχρι να πέσει το τάμπλετ από τα χέρια του «λαϊκού ηγέτη» και να αποκαλυφθεί ότι παρακολουθούσε τσόντα, κατά τη διάρκεια της «κρίσιμης συνεδρίασης».
Στην Ευρώπη, η μία χώρα μετά την άλλη περιορίζουν τις δημοκρατικές ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας και της προστασίας των παραδόσεών τους, και μόνο οι Γερμανοί δείχνουν ικανοποιημένοι, αφού αυτό που δεν κατάφεραν με δύο παγκοσμίους πολέμους, το καταφέρνουν με τη θέσπιση ενός νομίσματος.
Ο σοσιαλισμός πέθανε αλλά και ο καπιταλισμός δεν αισθάνεται πολύ καλά τελευταία…
Το τελευταίο του αφήγημα / γραμμή άμυνας, όπως προκύπτει από φωτισμένες φωνές της Δύσης, είναι:
- Εξασφάλιση σε παγκόσμιο επίπεδο βασικού εισοδήματος για κάθε άνθρωπο,
- Περισσότερες περιφερειακές επενδύσεις στην εκπαίδευση, ώστε να προετοιμαστεί η ανάπτυξη των φτωχότερων περιοχών του πλανήτη και
- Διεύρυνση των απρόσωπων ελίτ, που παίρνουν τις αποφάσεις, με τη συμμετοχή προσώπων, τα οποία δεν μετακινούνται με λίαρ τζετ.
Όταν το φυτίλι του δυναμίτη έχει πάρει φωτιά, χρειάζονται πολλά περισσότερα για να μην γίνει η έκρηξη που θα αλλάξει για πάντα τον κόσμο, όπως τον γνωρίσαμε.
postmodern.gr
Βοηθείστε την "Ιδεοπηγή", διαδώστε τις αναρτήσεις...
