Οταν ο Μένανδρος αποφαίνεται (είκοσι πέντε τόσους αιώνες πριν) ότι «τα
δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί», δεν είχε μεν υπόψη ούτε το
Μνημόνιο (1 και 2 και 3) ούτε την τρόικα ούτε το ΔΝΤ ούτε τους
"θεσμούς".
Και σε ό,τι ακριβώς
είπε περί δανεισμού και των αυτονόητων (κι επωδύνων) παραγώγων του,
διαλαμβάνεται: Αφενός το πρόβλημα των νεοελληνικών ημερών, όπως βιώνεται
στα καθ' ημάς. Και αφετέρου οι απευκταίες υποτροπές του. Γιατί αυτές θ'
αποβούν τελικά η αναπότρεπτη μετεξέλιξη, αν δεν υπάρξουν γενναιόφρονες
παρεμβάσεις.
Ο Επίκουρος από τη δική του σκοπιά μάς προειδοποιεί, αποφαινόμενος ότι: προϋπόθεση της ελευθερίας είναι η αυτάρκεια.
Η πρώτη, λέει, αποτελεί
«μέγιστον καρπόν» της δεύτερης. Ανευ της οποίας, κανένας λαός δεν
μπορεί ν' αυτοδιατίθεται. Απλούστατα, γιατί αναγκαστικά είναι
υποθηκευμένος σ' αυτούς που τον δανειοδοτούν. Οπόταν και η ελευθερία του
αργά ή γρήγορα περνά μέσα από μνημόνια και υπόκειται σε ρήτρες.
Διότι σε τελική ανάλυση, «δει δε χρημάτων και άνευ τούτων, ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων», κατά Δημοσθένην. Τ' άλλα είναι φιλολογίες.
Εστω και αν κατά τον Ηρόδοτον, δυστυχώς «τη Ελλάδι, πενίη αεί ποτε σύντροφος εστί...»
«Τη Ελλάδι» πενία βεβαίως δεν σημαίνει κατ' ανάγκην και «τοις (φοροδιαφεύγουσιν) Ελλησιν». Και ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω..
kinisienergoipolites
Βοηθήστε την "Ιδεοπηγή", γράψτε ένα σχόλιο, διαδώστε τις αναρτήσεις...
