H 23χρονη Ελληνίδα που «κέρδισε» το Μανχάταν με την τοιχογραφία της!
Είναι
κάποιες ειδήσεις που σε ξαφνιάζουν ευχάριστα. Όπως αυτή που ήρθε
πρόσφατα στο mail μας και έχει να κάνει με μια νέα Ελληνίδα που
υπογράφει ένα ξεχωριστό εικαστικό project στην καρδιά της Νέας Υόρκης.
Το όνομά της είναι Κυβέλη Ζωή, είναι μόνο 23
ετών και δημιουργός μιας εντυπωσιακής τοιχογραφίας, εννιά επί δυόμισι
μέτρα, με
τίτλο The Allegory of an Essence που θα τοποθετηθεί στο νεότερο μέλος της Livanos Restaurant Group, την Ουσία, το οποίο θα ανοίξει τον Δεκέμβριο, στην πόλη του Μανχάταν.
Χρειάστηκαν δεκαοχτώ ημέρες σκληρής δουλειάς ώστε να ολοκληρωθεί ο
πίνακας ενώ στη μεταφορά του έργου βοήθησαν πέντε άνθρωποι οι οποίοι,
κρατώντας τον στα χέρια διήνυσαν απόσταση ίση με εφτά οικοδομικά
τετράγωνα ώστε το The Allegory of an Essence να καταλήξει στον προορισμό
του.
Κόρη της Ελληνο-Αμερικανίδας δημοσιογράφου -σεφ Νταϊάνας Κόχυλα, η Kυβέλη Ζωή μίλησε στο economy365.gr και την Αγγέλα Παπαθανασίου.
Το να διαβάζει κανείς ότι μια νέα και ταλαντούχα Ελληνίδα έχει καταφέρει να κάνει τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα στη Νέα Υόρκη είναι σίγουρα ένα πολύ θετικό και καλό νέο, δεδομένων των δυσκολιών που υπάρχουν στην Ελλάδα εξαιτίας της κρίσης. Ποια ήταν τα «όπλα» σας για να κάνετε αυτό το βήμα;
Ο καθένας είναι υπεύθυνος για το έργο του. Ναι μεν οι συνθήκες είναι δύσκολες, αλλά θεωρώ ότι ο κόσμος πάντα βρίσκεται σε μια κρίση, είτε τότε είτε τώρα... Κάθε μικρή κίνηση για τη βελτίωση οποιασδήποτε κατάστασης, απαιτεί την ατομική μας συναίνεση. Για εμένα το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο η πολιτική κατάσταση όσο ο ρατσισμός και η όλο και περισσότερο υποβαθμιζόμενη εκπαίδευση.
Πιστεύετε ότι η σημερινή Ελλάδα προσφέρει ευκαιρίες σε έναν νέο άνθρωπο;
Ένας άνθρωπος, είτε νέος είτε γέρος για να γνωρίσει «ευκαιρίες» πρέπει να έχει πίστη στο όνειρο. Ίσως στην Ελλάδα να φαίνεται πιο δύσκολο κάτι τέτοιο, όμως θεωρώ ότι παράλληλα είναι το ιδανικό μέρος για να δημιουργήσει κανείς, για εκατοντάδες λόγους. Οπότε το ότι «δεν υπάρχουν ευκαιρίες» πιστεύω ότι έχει περισσότερο να κάνει με το ότι στην Ελλάδα έχουμε αρχίσει να χάνουμε την πίστη μας, παρά με το ότι αν θέλουμε να κάνουμε κάτι δεν μπορούμε.
Οι ευκαιρίες απαιτούν μεράκι, κανείς δεν κατάφερε τίποτα χωρίς να ζοριστεί ή να αμφισβητήσει την επιμονή του. Όλα είναι στο χέρι μας αρκεί να καταλάβουμε «το χρονικό» , και να επικεντρωθούμε στο πώς αυτό μπορεί να γίνει καλύτερο. Ούτως η άλλως και εγώ επέλεξα να ξανακάνω την Ελλάδα βάση μου, δεν βρίσκω καλύτερο μέρος από την Αθήνα για να ζωγραφίσει κανείς αυτόν τον καιρό!
Μια τεράστια τοιχογραφία σας θα κοσμήσει ένα εστιατόριο στην καρδιά του Μανχάταν. Πώς προέκυψε αυτό το project; Ποια η πηγή της έμπνευσής σας για το συγκεκριμένο έργο;
Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει συγκεκριμένη πηγή έμπνευσης για αυτό το έργο, όταν μου παρουσιάστηκε αυτός ο τεράστιος καμβάς ξέχασα ο,τι ήξερα...! Νομίζω όμως ότι μπήκαν τα λίγα πράγματα που γνώρισα μέσα στο χρονικό της δημιουργίας του ή τουλάχιστον αυτό θέλω να ελπίζω. Δεν είχα την ευκαιρία να δω πώς πραγματικά θα είναι αυτό το έργο μέσα στο χώρο της "Ουσίας" εφόσον το μαγαζί θα είναι έτοιμο σε λίγες εβδομάδες. Είναι ένα τόσο ογκώδες έργο που ίσως να είναι και καλυτέρα να περάσει λίγος καιρός μέχρι να το δω κανονικά κρεμασμένο... Περισσότερο όμως ευχαριστήθηκα την διαδικασία μετακίνησης του από το εργαστήριο στον χώρο του εστιατόριου. Μαζί με την βοήθεια των φίλων μου, περπατήσαμε περίπου 1 χλμ μέσα στην καρδιά του Μανχάταν τα μεσάνυχτα, λόγω πολυκοσμίας των άλλων ωρών, μεταφέροντας το έργο στον προορισμό του. Η εμπειρία ήταν σαν να σαλπάρουμε εφόσον ο καμβάς λειτούργησε σαν πανί καραβιού με τον νεοϋορκέζικο αέρα!
Τι είναι αυτό που σας αρέσει περισσότερο στη ζωή στη Νέα Υόρκη; Υπάρχει κάτι που νοσταλγείτε από την Ελλάδα;
Στην Νέα Υόρκη εκείνο που με ωθούσε πάντα να ζωγραφίσω ήταν η νοσταλγία μου για την Ελλάδα. Τώρα όμως αποφάσισα να γυρίσω γιατί όπως με δυσαρεστούσαν κάποια πράγματα όταν αποφάσισα να φύγω, αντίστοιχα δεν άντεξα κάποιες αξίες στη Νέα Υόρκη. Όμως παρ' όλα αυτά είμαι σχεδόν σίγουρη πως η τωρινή μου Νοσταλγία για εκείνην είναι αυτό που θα μου δώσει νέες εμπνεύσεις. Η Νέα Υόρκη είναι σίγουρα το μεγαλύτερο σχολείο που πήγα, όμως η Αθήνα προσφέρει ελευθερία κι αυτό είναι το πιο βασικό για τη δουλειά που κάνω.
Πότε καταλάβατε ότι ο δρόμος που θα ακολουθούσατε είναι συνυφασμένος με την τέχνη;
Από όταν ήμουν μικρή περιβαλλόμουν από τέχνη. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πινάκες της προγιαγιάς μου και του πατερά μου, πράγμα το οποίο μου έδωσε πάρα πολλά ερεθίσματα. Από μικρή ζωγράφιζα αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί να σπουδάσω «καλές τέχνες». Πήρε ένα χρόνο γραφιστικών σπουδών στο Λονδίνο και 3 μήνες δουλειάς σε ένα γραφείο για να καταλάβω ότι δεν είναι με τίποτα αυτή η ζωή που θέλω να κάνω! Τότε κατάλαβα πόσο ανάγκη είχα να ζωγραφίσω και έτσι ξεκίνησα, καταλήγοντας στη Νέα Υόρκη.
Πώς θα περιγράφατε τη διεθνή εικαστική σκηνή; Υπάρχει χώρος για νέους καλλιτέχνες;
Πιστεύω ότι η ιστορία του κόσμου έχει γραφτεί από νέους καλλιτέχνες. Πάντα υπάρχει δίψα για κάτι καινούργιο ή κάτι πρωτοποριακό και από την κοινωνία αλλά και από τους ίδιους τους δημιουργούς. Ο άνθρωπος πάντα ψάχνει τρόπο να εικονοποιήσει την επικαιρότητα του. Το μόνο πρόβλημα σήμερα είναι ότι είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιος πραγματικά φέρει αλλαγή στο χώρο εφόσον ο ρόλος του καλλιτέχνη έχει διασπαστεί σε εκατοντάδες συνώνυμα... και η αγορά έχει αρχίσει να ξεφεύγει. Δεν παύουν όμως να υπάρχουν αυτοί που είναι αληθινοί πρωτοπόροι και συνεχίζουν να εργάζονται παρά τις δυσκολίες.
Τι θα θέλατε να αποκομίζουν όσοι έρχονται σε επαφή με τα έργα σας;
Όποιος έρχεται σε επαφή με τα έργα μου θα ήθελα να αποκομίζει συγκίνηση, αγάπη… Κάτι ανθρώπινο εν πάση περιπτώσει. Έχω βαρεθεί να βλέπω πρόστυχη δουλειά και την απόλυτη απεικόνιση του εγώ μέσω αυτής.
Προτιμώ να δημιουργώ εντελώς άλλες καταστάσεις εφόσον μπορώ μέσα στις τέσσερις γωνίες ενός κάδρου. Δε βρίσκω το λόγο να απεικονίσω την τραγωδία που επικρατεί στον κόσμο, αυτό το κρατώ για την πραγματικότητα, σέβομαι όμως το έργο μου και την γλώσσα που θα μιλήσει… Προτιμώ να είναι ευγενική.
Θα δίνατε κάποια συμβουλή σε ανθρώπους της ηλικίας σας σε σχέση με την επίτευξη των στόχων τους;
Η μόνη συμβουλή που θα μπορούσα να δώσω στον οποιοδήποτε είναι απλά να κάνει αυτό που αγαπά, να μην συμβιβαστεί, «Αν κάνεις αυτό που αγαπάς θα είσαι πάντα ευτυχής» μου είπε κάποτε μια καλλιτέχνης 105 ετών, καθώς την έβλεπα να δουλεύει στον αργαλειό της.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Τα επόμενα σχέδια μου είναι να ρυθμίσω τις κινήσεις μου ώστε όπως και εκείνη, στα 105 μου να ζωγραφίζω ακόμα...
economy365
τίτλο The Allegory of an Essence που θα τοποθετηθεί στο νεότερο μέλος της Livanos Restaurant Group, την Ουσία, το οποίο θα ανοίξει τον Δεκέμβριο, στην πόλη του Μανχάταν.
Κόρη της Ελληνο-Αμερικανίδας δημοσιογράφου -σεφ Νταϊάνας Κόχυλα, η Kυβέλη Ζωή μίλησε στο economy365.gr και την Αγγέλα Παπαθανασίου.
Το να διαβάζει κανείς ότι μια νέα και ταλαντούχα Ελληνίδα έχει καταφέρει να κάνει τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα στη Νέα Υόρκη είναι σίγουρα ένα πολύ θετικό και καλό νέο, δεδομένων των δυσκολιών που υπάρχουν στην Ελλάδα εξαιτίας της κρίσης. Ποια ήταν τα «όπλα» σας για να κάνετε αυτό το βήμα;
Ο καθένας είναι υπεύθυνος για το έργο του. Ναι μεν οι συνθήκες είναι δύσκολες, αλλά θεωρώ ότι ο κόσμος πάντα βρίσκεται σε μια κρίση, είτε τότε είτε τώρα... Κάθε μικρή κίνηση για τη βελτίωση οποιασδήποτε κατάστασης, απαιτεί την ατομική μας συναίνεση. Για εμένα το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι τόσο η πολιτική κατάσταση όσο ο ρατσισμός και η όλο και περισσότερο υποβαθμιζόμενη εκπαίδευση.
Πιστεύετε ότι η σημερινή Ελλάδα προσφέρει ευκαιρίες σε έναν νέο άνθρωπο;
Ένας άνθρωπος, είτε νέος είτε γέρος για να γνωρίσει «ευκαιρίες» πρέπει να έχει πίστη στο όνειρο. Ίσως στην Ελλάδα να φαίνεται πιο δύσκολο κάτι τέτοιο, όμως θεωρώ ότι παράλληλα είναι το ιδανικό μέρος για να δημιουργήσει κανείς, για εκατοντάδες λόγους. Οπότε το ότι «δεν υπάρχουν ευκαιρίες» πιστεύω ότι έχει περισσότερο να κάνει με το ότι στην Ελλάδα έχουμε αρχίσει να χάνουμε την πίστη μας, παρά με το ότι αν θέλουμε να κάνουμε κάτι δεν μπορούμε.
Οι ευκαιρίες απαιτούν μεράκι, κανείς δεν κατάφερε τίποτα χωρίς να ζοριστεί ή να αμφισβητήσει την επιμονή του. Όλα είναι στο χέρι μας αρκεί να καταλάβουμε «το χρονικό» , και να επικεντρωθούμε στο πώς αυτό μπορεί να γίνει καλύτερο. Ούτως η άλλως και εγώ επέλεξα να ξανακάνω την Ελλάδα βάση μου, δεν βρίσκω καλύτερο μέρος από την Αθήνα για να ζωγραφίσει κανείς αυτόν τον καιρό!
Μια τεράστια τοιχογραφία σας θα κοσμήσει ένα εστιατόριο στην καρδιά του Μανχάταν. Πώς προέκυψε αυτό το project; Ποια η πηγή της έμπνευσής σας για το συγκεκριμένο έργο;
Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει συγκεκριμένη πηγή έμπνευσης για αυτό το έργο, όταν μου παρουσιάστηκε αυτός ο τεράστιος καμβάς ξέχασα ο,τι ήξερα...! Νομίζω όμως ότι μπήκαν τα λίγα πράγματα που γνώρισα μέσα στο χρονικό της δημιουργίας του ή τουλάχιστον αυτό θέλω να ελπίζω. Δεν είχα την ευκαιρία να δω πώς πραγματικά θα είναι αυτό το έργο μέσα στο χώρο της "Ουσίας" εφόσον το μαγαζί θα είναι έτοιμο σε λίγες εβδομάδες. Είναι ένα τόσο ογκώδες έργο που ίσως να είναι και καλυτέρα να περάσει λίγος καιρός μέχρι να το δω κανονικά κρεμασμένο... Περισσότερο όμως ευχαριστήθηκα την διαδικασία μετακίνησης του από το εργαστήριο στον χώρο του εστιατόριου. Μαζί με την βοήθεια των φίλων μου, περπατήσαμε περίπου 1 χλμ μέσα στην καρδιά του Μανχάταν τα μεσάνυχτα, λόγω πολυκοσμίας των άλλων ωρών, μεταφέροντας το έργο στον προορισμό του. Η εμπειρία ήταν σαν να σαλπάρουμε εφόσον ο καμβάς λειτούργησε σαν πανί καραβιού με τον νεοϋορκέζικο αέρα!
Τι είναι αυτό που σας αρέσει περισσότερο στη ζωή στη Νέα Υόρκη; Υπάρχει κάτι που νοσταλγείτε από την Ελλάδα;
Στην Νέα Υόρκη εκείνο που με ωθούσε πάντα να ζωγραφίσω ήταν η νοσταλγία μου για την Ελλάδα. Τώρα όμως αποφάσισα να γυρίσω γιατί όπως με δυσαρεστούσαν κάποια πράγματα όταν αποφάσισα να φύγω, αντίστοιχα δεν άντεξα κάποιες αξίες στη Νέα Υόρκη. Όμως παρ' όλα αυτά είμαι σχεδόν σίγουρη πως η τωρινή μου Νοσταλγία για εκείνην είναι αυτό που θα μου δώσει νέες εμπνεύσεις. Η Νέα Υόρκη είναι σίγουρα το μεγαλύτερο σχολείο που πήγα, όμως η Αθήνα προσφέρει ελευθερία κι αυτό είναι το πιο βασικό για τη δουλειά που κάνω.
Πότε καταλάβατε ότι ο δρόμος που θα ακολουθούσατε είναι συνυφασμένος με την τέχνη;
Από όταν ήμουν μικρή περιβαλλόμουν από τέχνη. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πινάκες της προγιαγιάς μου και του πατερά μου, πράγμα το οποίο μου έδωσε πάρα πολλά ερεθίσματα. Από μικρή ζωγράφιζα αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί να σπουδάσω «καλές τέχνες». Πήρε ένα χρόνο γραφιστικών σπουδών στο Λονδίνο και 3 μήνες δουλειάς σε ένα γραφείο για να καταλάβω ότι δεν είναι με τίποτα αυτή η ζωή που θέλω να κάνω! Τότε κατάλαβα πόσο ανάγκη είχα να ζωγραφίσω και έτσι ξεκίνησα, καταλήγοντας στη Νέα Υόρκη.
Πώς θα περιγράφατε τη διεθνή εικαστική σκηνή; Υπάρχει χώρος για νέους καλλιτέχνες;
Πιστεύω ότι η ιστορία του κόσμου έχει γραφτεί από νέους καλλιτέχνες. Πάντα υπάρχει δίψα για κάτι καινούργιο ή κάτι πρωτοποριακό και από την κοινωνία αλλά και από τους ίδιους τους δημιουργούς. Ο άνθρωπος πάντα ψάχνει τρόπο να εικονοποιήσει την επικαιρότητα του. Το μόνο πρόβλημα σήμερα είναι ότι είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ποιος πραγματικά φέρει αλλαγή στο χώρο εφόσον ο ρόλος του καλλιτέχνη έχει διασπαστεί σε εκατοντάδες συνώνυμα... και η αγορά έχει αρχίσει να ξεφεύγει. Δεν παύουν όμως να υπάρχουν αυτοί που είναι αληθινοί πρωτοπόροι και συνεχίζουν να εργάζονται παρά τις δυσκολίες.
Τι θα θέλατε να αποκομίζουν όσοι έρχονται σε επαφή με τα έργα σας;
Όποιος έρχεται σε επαφή με τα έργα μου θα ήθελα να αποκομίζει συγκίνηση, αγάπη… Κάτι ανθρώπινο εν πάση περιπτώσει. Έχω βαρεθεί να βλέπω πρόστυχη δουλειά και την απόλυτη απεικόνιση του εγώ μέσω αυτής.
Προτιμώ να δημιουργώ εντελώς άλλες καταστάσεις εφόσον μπορώ μέσα στις τέσσερις γωνίες ενός κάδρου. Δε βρίσκω το λόγο να απεικονίσω την τραγωδία που επικρατεί στον κόσμο, αυτό το κρατώ για την πραγματικότητα, σέβομαι όμως το έργο μου και την γλώσσα που θα μιλήσει… Προτιμώ να είναι ευγενική.
Θα δίνατε κάποια συμβουλή σε ανθρώπους της ηλικίας σας σε σχέση με την επίτευξη των στόχων τους;
Η μόνη συμβουλή που θα μπορούσα να δώσω στον οποιοδήποτε είναι απλά να κάνει αυτό που αγαπά, να μην συμβιβαστεί, «Αν κάνεις αυτό που αγαπάς θα είσαι πάντα ευτυχής» μου είπε κάποτε μια καλλιτέχνης 105 ετών, καθώς την έβλεπα να δουλεύει στον αργαλειό της.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Τα επόμενα σχέδια μου είναι να ρυθμίσω τις κινήσεις μου ώστε όπως και εκείνη, στα 105 μου να ζωγραφίζω ακόμα...
economy365
