Από την αρχική συμβίωση των ανθρώπων σε οργανομένες κοινωνίες υπάρχει η διαρκής επιδίωξη των μελών της οργανομένης κοινωνίας για την θέσπιση δίκαιων νόμων.
Η έννοια δίκαιος νόμος είναι ουτοπική.
Ο νόμος προσπαθεί να συγκεράσει συμφέροντα ενίοτε αντικρουόμενα.
Οποιοσδήποτε νόμος άλλους τους ωφελεί και άλλους τους βλάπτει.
Ο χαρακτηρισμός δικαιότερος είναι πιο σωστός και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Με τον χαρακτηρισμό δικαιότερος εννοούμε κάθε νόμο που επιτυγχάνει την εξής συνθήκη.
Επιφέρει την μεγαλύτερη δυνατή ωφέλεια σε όσο το δυνατόν περισσότερους και την μικρότερη δυνατή ζημία σε όσο το δυνατόν λιγότερους.
Κατά τον Αριστοτέλη η ίση αντιμετώπιση των άνισων είναι το ίδιο άδικη με την άνιση αντιμετώπιση των ίσων.
Αυτή η συνθήκη σε αρμονία με την προηγούμενη μπορούν να δώσουν δικαιότερους νόμους.
Επεκτείνοντας τις δύο αυτές συνθήκες φτάνουμε στην παραδοχή “έκαστος αναλόγως των δυνατοτήτων του σε έκαστο αναλόγως των αναγκών του”.
Περαιτέρω ανάλυση των ανωτέρω χρειάζεται χρόνο και μακροσκελή κείμενα.
Πιστεύω πως καθένας μπορεί να προβληματιστεί και να κρίνει το κατ' αυτόν σωστό.
Εδώ πρέπει να γίνει η επισήμανση ότι όλα αυτά αντιβαίνουν στο φυσικό δίκαιο δλδ το δίκαιο του ισχυρού. Η παρέκλιση απ' τους κανόνες του φυσικού δικαίου είναι κατάκτηση του πολιτισμένου και κοινωνικοποιημένου ανθρώπου. Μην ξεχνάμε ότι ο πολιτιστικός δείκτης μιας κοινωνίας βαθμολογείται απ' το πως συμπεριφέρεται στους αδύναμους.
Η θέση των ολίγων και ισχυρών, για την προσαρμογή των νόμων στο φυσικό δίκαιο, με την θέση των πολλών και αδύναμων, για προσαρμογή των νόμων σε παρέκλιση του φυσικού δικαίου, είναι αέναη και διαρκής.
