Μετά από χρόνια κρίσεων, casus belli, γκρίζες ζώνες και εμπάργκο, η λύση που προτείνεται από την Μαρία Δαμανάκη
μοιάζει σχεδόν αιρετική: «Συζήτηση με την Τουρκία», «κοινό θαλάσσιο
πάρκο» και «συμφωνία για επέκταση χωρικών υδάτων έως 12 ναυτικά μίλια».
Σοκαριστική δήλωση από τη Μαρία Δαμανάκη: «Ναι σε κοινό θαλάσσιο πάρκο με την Τουρκία και συμφωνία για τα χωρικά ύδατα!»- Ορίστε πως θέλουν να συνηθίσουμε την ιδέα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου!
Η πρώην ευρωπαία επίτροπος και εμβληματική φυσιογνωμία της Αριστεράς προκαλεί σεισμό με τις προτάσεις της, φέρνοντας στο προσκήνιο τη δυνατότητα συμπράξεων με την Άγκυρα – αλλά τι σημαίνει πρακτικά; Να μοιραστούμε το Αιγαίο;
Η Δαμανάκη αποδομεί τις γεωτρήσεις στο Ιόνιο: «Οι εξορύξεις δεν αποτελούν λύση, ιδιαίτερα σε θαλάσσια περιβάλλοντα. Στην Ανατολική Μεσόγειο, τα μεγάλα βάθη και η αβεβαιότητα σχετικά με τα κοιτάσματα καθιστούν κάθε προσδοκία επισφαλή». Παρά την κριτική της, δεν συγκρούεται μετωπικά με την κυβέρνηση:
«Ως Ελληνίδα, προτάσσω την εθνική ανάγκη να διασφαλιστεί η παρουσία της χώρας στο γεωπολιτικό παιχνίδι. Εταιρείες όπως η Chevron και η ExxonMobil, που δραστηριοποιούνται στη Λιβύη, ενδιαφέρονται για εν δυνάμει ελληνικές θαλάσσιες ζώνες. Παρόλο που είμαι κατά των εξορύξεων, η Ελλάδα δεν μπορεί να αρνηθεί τις έρευνες αυτή τη στιγμή. Η συζήτηση για γεωτρήσεις μπορεί να γίνει αργότερα, αν τα δεδομένα το επιτρέψουν».
Η πρόταση Δαμανάκη για την Τουρκία είναι τολμηρή: «Ναι σε κοινό πάρκο στα Δωδεκάνησα, εντός των ελληνικών υδάτων, όπου η Άγκυρα δεν μπορεί να αντιρρήσει». Επισημαίνει ότι οι δηλώσεις του Φιντάν δείχνουν διάθεση για συνεργασία και προτείνει συμπράξεις για την προστασία του Αιγαίου, ακόμη και εκτός ελληνικών υδάτων. Σχετικά με την επέκταση των χωρικών υδάτων, δηλώνει: «Συμφωνία έως 12 ν.μ., όχι στα 12».
Σοκαριστική δήλωση από τη Μαρία Δαμανάκη: «Ναι σε κοινό θαλάσσιο πάρκο με την Τουρκία και συμφωνία για τα χωρικά ύδατα!»- Ορίστε πως θέλουν να συνηθίσουμε την ιδέα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου!
Στην καρδιά της πρότασής της βρίσκεται η ανάγκη εξόδου από την «απατηλή μακαριότητα»: «Αργά ή γρήγορα πρέπει να συζητήσουμε τι θέλουμε με την εξωτερική μας πολιτική», υπογραμμίζει, αποκλείοντας την ένοπλη σύρραξη: «Υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο ένας είναι η ακινησία και ο άλλος η ανάληψη πρωτοβουλιών, την οποία υποστήριζα πάντα. Η ακινησία δεν ευνοεί καμία χώρα, εκτός αν υπάρχουν βάσιμες προσδοκίες ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί ουσιαστικά στο μέλλον. Τέτοιες προσδοκίες όμως δεν υπάρχουν».
Αναφέρει ακόμη την ιστορική διάσταση: «Ποιος πρώτος πρότεινε το Δικαστήριο της Χάγης ως λύση; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αυτό έχει ξεχαστεί». Σχολιάζει επίσης τις προηγούμενες κυβερνητικές προσπάθειες: «Κανένας πρωθυπουργός δεν τολμά να συζητήσει τα 6 ν.μ., αλλά η επέκταση είναι κυριαρχικό δικαίωμα. Ο Σημίτης το 2003 ήταν κοντά, αλλά δεν τόλμησε».
Μετά από δεκαετίες τουρκικής απειλής και γεωπολιτικών τριβών, η Δαμανάκη καλεί σε μια νέα προσέγγιση: διάλογος, συνεργασία και στρατηγική σκέψη, αντί για ακινησία ή παραίτηση. «Η εθνική ανάγκη είναι να μην μείνει η Ελλάδα εκτός του γεωπολιτικού παιχνιδιού», τονίζει, προτείνοντας μια προσεκτική αλλά ρηξικέλευθη επανεκτίμηση της εξωτερικής πολιτικής.
