Η τραγωδία της αποστολής στη Λιβύη δεν είναι «υπόθεση που έκλεισε».
Είναι ανοιχτή πληγή για τις Ένοπλες Δυνάμεις, που ακόμη περιμένουν απαντήσεις για πέντε ζωές που χάθηκαν χωρίς να δοθεί καμία εξήγηση που να ευσταθεί. Δύο χρόνια μετά λοιπόν η
σιωπή παραμένει καθαρά από επιλογή των υπευθύνων και όχι από τύχη. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που σπάνε αυτή τη σιωπή και ο φάκελος της Λιβύης μένει ανοιχτός. Είναι οι συγγενείς των θυμάτων , όπως η μητέρα της Εύης Ανδρεαδάκη, που δύο φορές δημόσια έχει κατακεραυνώσει όσους ευθύνονται για το θάνατο 5 ανθρώπων. Είναι μερικοί θαραλλέοι στρατιωτικοί που δεν φοβούνται πια να πουν αλήθειες. Μ’ αυτούς μπορούμε να πολεμήσουμε, όχι με όσους αποφεύγουν τις ευθύνες τους και κρύβονται.Η κυβέρνηση και ο ΥΕΘΑ, αντιμετωπίζουν το στράτευμα με μια ιδιότυπη αίσθηση ιδιοκτησίας. Φέρονται σαν οι Ένοπλες Δυνάμεις και το προσωπικό τους να τους ανήκουν — σαν να είναι προέκταση της δικής τους πολιτικής αποστολής και τελικά αυτή η νοοτροπία τους , αποδεικνύεται επικίνδυνη, διότι διαβρώνει μεχρι βάθους τον θεσμικό ρόλο που υποτίθεται πως υπηρετούν.
Ο Υπουργός Άμυνας δεν είναι «ιδιοκτήτης» του στρατεύματος, δεν του ανήκουν οι Ένοπλες Δυνάμεις ούτε το προσωπικό τους
Είναι διαχειριστής ευθύνης απέναντι στο Σύνταγμα και στους ανθρώπους που υπηρετούν. Και σε αυτήν την περίπτωση, απέτυχε.
Αντί για διαφάνεια και ειλικρίνεια προτίμησε την αποστασιοποίηση και αντί για λογοδοσία και απόδοση ευθυνών επέλεξε τη σιωπή. Ο τότε επικεφαλής της αποστολής και τωρινός ΑΓΕΕΘΑ Δημ. Χούπης προήχθη αντί να παραπεμφεί στη δικαιοσύνη και αυτό από μόνο του είναι ένα μήνυμα ότι το σύστημα επιβραβεύει την αδράνεια και τη συγκάλυψη και όχι την αυτοκριτική.Χθες λίγες ώρες μετά από τη συνέντευξη των στρατιωτικών που είπαν μεταξύ άλλων ότι κανένας υψηλόβαθμος δεν μπήκε στον κόπο να εμφανιστεί έστω στα μνημόσυνα των νεκρών, μοίρασε φωτογραφίες από την παρουσία του στο μνημόσυνο του Ιερού Λόχου.
Πριν λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε εν κρυπτώ μια κλειστή τελετή για τους συγγενείς των θυμάτων, χωρίς καμία δημοσιοποίηση, χωρίς πολιτειακή εκπροσώπηση, χωρίς την πολιτειακή καν να απονείμει τα μετάλλια ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και συμπεραίνουμε εύστοχα πως μια χώρα που δεν τιμά ανοιχτά τους ανθρώπους που χάθηκαν, δείχνει πως φοβάται να αντικρίσει τα λάθη της.
Και έτσι παραμένουν τα κρίσιμα ζητούμενα: η πλήρης αποκάλυψη του φακέλου της αποστολής, η επίσημη ενημέρωση για το πώς λήφθηκαν οι αποφάσεις, η ανάληψη πολιτικής και στρατιωτικής ευθύνης και όλα όσα θα έπρεπε να έχουν ήδη συμβεί αλλά τελικά δεν συνέβησαν.
Όσο αυτά καθυστερούν, η υπόθεση της Λιβύης δεν θα ξεχαστεί, θα επιστρέφει διαρκώς σαν υπενθύμιση ότι η αλήθεια μπορεί να καθυστερήσει αλλά κάποια στιγμή βγαίνει στο φως…θα επανέλθουμε στο θέμα σύντομα…
