Η ρωσική προέλαση στο Dnepropetrovsk διαλύει ακαριαία τις εγγυήσεις ασφαλείας του ΝΑΤΟ για Ουκρανία...

 Η αδιαμφισβήτητη προέλαση των ρωσικών δυνάμεων στην περιφέρεια του Dnepropetrovsk προκαλεί αναταράξεις όχι μόνο στο στρατιωτικό μέτωπο αλλά και στον πυρήνα της δυτικής στρατηγικής απέναντι στον πόλεμο της Ουκρανίας.

Σε μία εξέλιξη που μόλις πριν λίγες εβδομάδες φαινόταν απίθανη, η Ρωσία επιβεβαίωσε την παρουσία της σε βάθος σχεδόν 10 χιλιομέτρων από την προηγούμενη γραμμή επαφής — μια επιτυχία που δεν περιορίζεται στο πεδίο της μάχης, αλλά επεκτείνεται στον χώρο της διπλωματίας.

Ανατροπή στο εσωτερικό της Ουκρανίας - Κανείς δεν εμπιστεύεται πλέον το Γενικό Επιτελείο

Η επιβεβαίωση της ρωσικής εισόδου στην περιοχή ήρθε από τον ίδιο τον εκπρόσωπο των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας στην περιφέρεια, Viktor Tregubov και μάλιστα μετά από σκάνδαλο στα κοινωνικά δίκτυα.

Η αναξιοπιστία των επίσημων ανακοινώσεων και η σύγκρουση με ανεξάρτητες OSINT (ανοιχτής πηγής πληροφορίες) πλατφόρμες όπως το DeepState, έφεραν στην επιφάνεια μια σοβαρή κρίση εμπιστοσύνης στο εσωτερικό της Ουκρανίας.
Χαρακτηριστικό είναι ότι σε διαδικτυακή δημοσκόπηση, το κοινό εμπιστεύθηκε το DeepState σε ποσοστό 88%, σε σύγκριση με μόλις 12% για το Γενικό Επιτελείο.
Αυτό που καταγράφεται είναι ένα κενό επικοινωνίας ανάμεσα στον ουκρανικό στρατό και την κοινωνία, τη στιγμή που οι εξελίξεις επιτάσσουν συντονισμό και διαφάνεια.
Η Ουκρανή βουλευτής, Mariana Bezuglaya αποκάλεσε τους εκπροσώπους του Γενικού Επιτελείου «ψεύτες», και το κανάλι Telegram των 46 ταξιαρχιών των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας διεξήγαγε ακόμη και έρευνα.

Η στρατηγική σημασία του μετώπου - Από την κατοχύρωση εδάφους στην ανατροπή ισορροπιών

Η προέλαση της Ρωσίας στο Dnepropetrovsk δεν είναι μόνο συμβολική — είναι επιχειρησιακά σημαντική.
Απειλεί τις ουκρανικές γραμμές ανεφοδιασμού, επεκτείνει το πεδίο πίεσης σε νέο γεωγραφικό άξονα και επιτρέπει στη Μόσχα να επιβάλλει πρωτοβουλία κινήσεων σε ένα μέτωπο που έδειχνε παγωμένο.
Όπως αναφέρει η New York Times, πρόκειται για μια «μικρή αλλά συμβολική επιτυχία», που όμως προσθέτει ακόμα ένα διαπραγματευτικό όπλο στο τραπέζι του Κρεμλίνου.

Οι ρωσικές επιτυχίες υπονομεύουν το βασικό θεμέλιο των δυτικών εγγυήσεων ασφαλείας προς την Ουκρανία.
Πώς μπορούν να προσφέρονται εγγυήσεις σε μια χώρα της οποίας το έδαφος συνεχίζει να διαβρώνεται;
Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις αποδεικνύουν ότι διαθέτουν ακόμα ισχύ για προώθηση σε ευρεία κλίμακα, αντίθετα με την εξαντλημένη αμυντική ικανότητα του Κιέβου.

Η κατάρρευση των «εγγυήσεων ασφαλείας» - Η Δύση αντιμέτωπη με την πραγματικότητα

Η νέα κατάσταση στο έδαφος αναγκάζει τους δυτικούς υποστηρικτές του Κιέβου να επανεξετάσουν τη ρητορική τους.
Ορισμένες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είχαν επενδύσει στην ιδέα ενός σταθερού, έστω και φθαρμένου, μετώπου.
Όμως η απώλεια ελέγχου στο Dnepropetrovsk υπονομεύει την εικόνα ανθεκτικότητας της Ουκρανίας και, κατά συνέπεια, τη βούληση για αδιάκοπη στήριξη.
Όπως σχολιάζουν διεθνείς αναλυτές, η Μόσχα φαίνεται να μετατρέπει κάθε τακτικό της κέρδος σε στρατηγικό πλεονέκτημα διαπραγμάτευσης.
Οι επιλογές του Κιέβου στενεύουν, καθώς κάθε νέα απώλεια καθιστά τις απαιτήσεις της Ρωσίας πιο επιθετικές και τις δυτικές «κόκκινες γραμμές» πιο δυσδιάκριτες.

Η επόμενη μέρα - Νέοι χάρτες, νέα σύνορα

Σύμφωνα με αναλυτές, η Ρωσία ενδέχεται να προτείνει μια νέα ζώνη ελέγχου που περιλαμβάνει εδάφη νότια και ανατολικά της γραμμής Sumy –Kharkiv – Zaporizhia –Dnepro –Μykolaiv, ως βάση μελλοντικής εκεχειρίας ή και διαπραγμάτευσης τύπου Κορέας.
Ο Ουκρανός στρατιωτικός blogger Bogdan Miroshnikov μίλησε για ενδεχόμενη «αυτοκτονική παραχώρηση», ωστόσο σημειώνει ότι η ευκολία προέλασης σε ανοιχτές στέπες, σε σχέση με τον αστικό ιστό του Donbass, καθιστά την άμυνα πιο δύσκολη για την Ουκρανία και πιο ελκυστική την επίθεση για τη Ρωσία.

Μία νέα πραγματικότητα χωρίς ψευδαισθήσεις

Η είσοδος της Ρωσίας στο Dnepropetrovsk επιβεβαιώνει μια ψυχρή πραγματικότητα: το μέτωπο δεν έχει παγώσει, αλλά μετακινείται – και όχι υπέρ της Ουκρανίας.
Οι εσωτερικές ρωγμές στο Κίεβο, η στρατηγική στροφή της Μόσχας και η αμηχανία της Δύσης συγκλίνουν σε μια κατεύθυνση: νέα δεδομένα, νέες γραμμές, νέες πιέσεις.
Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν η Ρωσία έχει αποκτήσει διαπραγματευτικά χαρτιά.
Το ερώτημα είναι αν η Ουκρανία και οι σύμμαχοί της έχουν κρατήσει έστω και ένα.

Οι Ρώσοι προελαύνουν σταθερά 

Η στρατιωτική δυναμική αυτή τη στιγμή γέρνει καθαρά υπέρ της Ρωσίας.
Στην περιοχή του Donbass και σε άλλα σημεία του μετώπου, οι ρωσικές δυνάμεις προελαύνουν σταθερά, εκμεταλλευόμενες την κόπωση των ουκρανικών στρατευμάτων, την έλλειψη έμψυχου δυναμικού και τον εξοπλιστικό μαρασμό του Κιέβου.
Η Ρωσία πλέον κατέχει περίπου το 20 % του ουκρανικού εδάφους (114.500 τ. χλμ), συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας, μέρους του Donbass και τμημάτων των περιφερειών Zaporizhia, Kherson, Sumy και Dneptropetrovsk. Ειδικά στο Donbass, ελέγχει περίπου το 88 %, περιλαμβάνοντας σχεδόν ολόκληρο το Lugansk και το 75 % του Donetsk.
Η Ρωσία κλιμάκωσε τις επιχειρήσεις κατά μήκος του άξονα Pokrovsk–Dobropillia.
Τον Αύγουστο, κατάφερε προέλαση έως και 17 χλμ σε ορισμένα σημεία, σπάζοντας ουκρανικές αμυντικές γραμμές.
Στο διάστημα 5–12 Αυγούστου, κατέλαβε 76 τετρ. μίλια, καταγράφοντας +145 % αυξημένες κατακτήσεις σε σύγκριση με την προηγούμενη εβδομάδα
Από τα μέσα Ιουλίου ως τις 12 Αυγούστου, τα συνολικά εδαφικά κέρδη άγγιξαν τα 241 τετραγωνικά μίλια.
Στο μέτωπο γύρω από το Pokrovsk η Ρωσία σχεδόν έχει θέσει τους Ουκρανούς υπερασπιστές σε κλοιό.
Η επιχείρηση προς την Dobropillia, που ξεκίνησε στις 11 Αυγούστου, επικεντρώνεται σε πόλεις ανατολικά και νοτιοανατολικά αυτής.
Η αρχική διείσδυση απέσπασε ζώνη περίπου 10 χλμ, διακόπτοντας τον δρόμο σύνδεσης με την κρίσιμη πόλη του Kramatorsk.
Ο μόνος λόγος που η Ρωσία ακόμα δεν έχει ελέγξει πλήρως το Donbass είναι ότι οι ουκρανικές δυνάμεις αντιστέκονται κοντά σε πόλεις όπως το Pokrovsk αλλά χωρίς να υπάρχει στρατηγικό ανάχωμα.

Σε δυσχερή θέση το Κίεβο

Όσο περισσότερο διαρκεί ο πόλεμος, τόσο δυσχεραίνεται η θέση της Ουκρανίας και τόσο ενισχύεται το διαπραγματευτικό πλεονέκτημα της Μόσχας.
Επιπλέον, η Ρωσία έχει ξεκαθαρίσει ότι οποιοδήποτε σχέδιο που περιλαμβάνει παρουσία δυνάμεων του ΝΑΤΟ εντός της Ουκρανίας θα συνιστά αιτία συνέχισης του πολέμου.
Εάν η Δύση – και ιδιαίτερα η Ευρώπη – συνεχίσει να προτείνει τέτοια ανεδαφικά μοντέλα ασφαλείας, τότε δεν υπάρχει καμία βάση για συμφωνία.
Από την άλλη πλευρά, η Μόσχα έχει διατυπώσει σαφείς και ρεαλιστικούς όρους για τον τερματισμό της σύγκρουσης: ουδετερότητα της Ουκρανίας, αναγνώριση των νέων συνόρων και εγγυήσεις για τη μη περαιτέρω επέκταση του ΝΑΤΟ.
Πρόκειται για συνθήκες που, αν και δύσκολες, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για μια βιώσιμη ειρήνη.

Και διπλωματικός θρίαμβος παράλληλα με τον στρατιωτικό

Την ίδια στιγμή πρόσφατες διαπραγματεύσεις και τα διπλωματικά παζάρια μεταξύ Ουάσιγκτον, Αλάσκας και Μόσχας ανέδειξαν με σαφήνεια μια σκληρή γεωπολιτική πραγματικότητα: οι ΗΠΑ χάνουν τον έλεγχο της στρατηγικής εξίσωσης στην Ουκρανία, η Ευρώπη λειτουργεί με πανικό και αποπροσανατολισμό ενώ ο Ουκρανός πρόεδρος Volodymyr Zelensky είναι πλέον παγιδευμένος σε μια θέση χωρίς περιθώρια ελιγμών.
Η μεγαλύτερη απόδειξη του πανικού στην Ευρώπη είναι πως μετά τη Σύνοδο της Αλάσκας στις 15/8 οι ηγέτες της έσπευσαν στην Ουάσινγκτον για συνάντηση με τον Αμερικανό πρόεδρο και τον Zelensky.
Αντίθετα, η Ρωσία με τον Vladimir Putin επέδειξε γεωπολιτική σταθερότητα, στρατηγική υπομονή και την ικανότητα να μετατρέψει μια «κρίση» σε διαπραγματευτικό όπλο.
Η παρουσία του Ρώσου προέδρου σε αμερικανικό έδαφος, για μια διμερή συνάντηση με τον Donald Trump στην Αλάσκα, υπήρξε από μόνη της μια νίκη υψηλού συμβολισμού.
Ο Putin δεν αντιμετώπισε κυρώσεις – παρά τις αρχικές απειλές της Ουάσιγκτον – και δεν υποχρεώθηκε να προχωρήσει σε καμία ουσιαστική παραχώρηση στο ουκρανικό μέτωπο.
Η ίδια η συνάντηση αναγνώρισε – έστω σιωπηλά – τη Ρωσία ως ισότιμη παγκόσμια δύναμη και, το σημαντικότερο, έδωσε στον Putin πρόσβαση στο πραγματικό κέντρο αποφάσεων για τον πόλεμο: τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Για τη Μόσχα, η διατήρηση της απευθείας διαπραγμάτευσης με την Ουάσιγκτον αποτελεί στρατηγικό στόχο.
Η ρωσική ηγεσία γνωρίζει ότι μόνο με την εμπλοκή της Αμερικής – και όχι απλώς της Ουκρανίας – μπορούν να τεθούν επί τάπητος οι πραγματικές αιτίες της σύγκρουσης: η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, η απειλή στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας και η αμφισβήτηση της ρωσικής επιρροής στον μετασοβιετικό χώρο.

Επιπλέον, στη συνάντηση με τον Trump, ο Putin πέτυχε δύο κομβικές υποχωρήσεις από την αμερικανική πλευρά:

1. την εγκατάλειψη της απαίτησης για άμεση και άνευ όρων κατάπαυση του πυρός,
2. την αποδοχή, έστω σε θεωρητικό επίπεδο, ότι η Ρωσία μπορεί να διατηρήσει εδάφη που έχει καταλάβει στην Ουκρανία.

Η αδυναμία των ΗΠΑ και ο διχασμός της Ευρώπης

Παρά την επίφαση ισχύος, ο Trump εμφανίστηκε αδύναμος να επιβάλλει οποιαδήποτε κατεύθυνση στις εξελίξεις.
Η στρατηγική του στηρίζεται περισσότερο στην εικόνα του «ειρηνοποιού» και λιγότερο σε ουσιαστικά μέτρα.
Δεν κατάφερε να σταματήσει τον πόλεμο, ούτε να αναγκάσει τον Putin σε ουσιώδεις παραχωρήσεις.
Αντιθέτως, φάνηκε πρόθυμος να παρακάμψει τις θέσεις των Ευρωπαίων και να μεταφέρει την πίεση στο Κίεβο.
Η Ευρώπη, από την πλευρά της, έδειξε για ακόμα μια φορά τη γεωπολιτική της αδυναμία.
Το γεγονός ότι Ευρωπαίοι ηγέτες έσπευσαν μετά την Αλάσκα στην Ουάσιγκτον, απαιτώντας «μια θέση στο τραπέζι», κατέδειξε την έλλειψη συντονισμού και στρατηγικού βάθους.
Οι Ευρωπαίοι απέτυχαν να επιβάλουν οποιοδήποτε πλαίσιο διαπραγμάτευσης, δεν εξασφάλισαν σκληρές δεσμεύσεις για την ασφάλεια της Ουκρανίας και ουσιαστικά προσέφεραν μόνο «ρητορική υποστήριξη» χωρίς αντίκρισμα.
Χαρακτηριστικά, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αδυνατούν ακόμη και σήμερα να συγκροτήσουν μια δύναμη αποτροπής εντός της Ουκρανίας, ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν αντίθετες στη ρωσική παρουσία στα κατεχόμενα εδάφη.
Πρόκειται για μια κραυγαλέα αντίφαση που καθιστά τις ευρωπαϊκές προτάσεις ανεφάρμοστες και εν τέλει προκλητικές απέναντι στη Μόσχα.

www.bankingnews.gr