Ο Τούρκος συγγραφέας και αναλυτής Taha
Kılınç διατείνεται ότι η αποδοχή από το Ισραήλ της πρότασης λύσης δύο
κρατών που προτείνει μεταξύ άλλων και ο Τούρκος πρόεδρος, Ταγίιπ
Ερντογάν, στη σύγκρουση με την Παλαιστίνη «σημαίνει το τέλος της ισχύος
του και την αρχή της κατάρρευσής του».
Ο Κιλίντς εξήγησε σε άρθρο στην εφημερίδα Yeni Safak ότι το Ισραήλ γνωρίζει καλά αυτό το γεγονός και για τον λόγο αυτό «επιδιώκει να ιουδαϊοποιήσει την Ιερουσαλήμ και τα περίχωρά της και να χτίσει εβραϊκούς οικισμούς στη Δυτική Όχθη».
Ο συγγραφέας έθιξε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε από τους New York Times – μια από τις σημαντικότερες αμερικανικές εφημερίδες – στις 21 Ιανουαρίου 2009 και που φέρει την υπογραφή του πρώην προέδρου της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι.
Στο προαναφερθέν άρθρο, ο Καντάφι παρουσίασε ένα σχέδιο για την επίλυση της παλαιστινο-ισραηλινής σύγκρουσης που ονομάζεται «Σχέδιο Isratin», ένα όνομα που προέρχεται από τις λέξεις «Ισραήλ» και «Παλαιστίνη», και είχε προταθεί προηγουμένως από τον γιο του Σαΐφ αλ-Ισλάμ στο Ινστιτούτο Chatham House στο Λονδίνο. Το έργο προβλέπει την ίδρυση ενός ενιαίου κράτους που θα περιλαμβάνει και τις δύο χώρες, στο οποίο ζουν μαζί Άραβες και Εβραίοι.
Σύμφωνα με το σχέδιο «Isratin», τα παλαιστινιακά εδάφη θα χωριστούν σε πέντε διοικητικές περιφέρειες, οι οποίες θα υπόκεινται όλες στην κοινή παλαιστινιο-ισραηλινή κυριαρχία και η επίσημη ονομασία του νέου κράτους θα είναι «Ομοσπονδιακή Δημοκρατία των Αγίων Τόπων».
Η Ιερουσαλήμ θα είναι μια ανεξάρτητη διεθνής πόλη παρόμοια με το Βατικανό και τα Ηνωμένα Έθνη θα τη διαχειρίζονται. Ο Καντάφι ζήτησε επίσης να επιστρέψουν όλοι οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες στα σπίτια τους.
Σύμφωνα με τον Κιλίντς, δεν ήταν γνωστό εάν ο Μουαμάρ Καντάφι έβλεπε εφικτή την πρόταση του σχεδίου «Isratin» για την επίλυση της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης και ο κόσμος, πραγματικά, θα τη δεχόταν.
Όποιο κι αν ήταν όμως το κίνητρο πίσω από το έργο, κατέλαβε τη θέση του στα αρχεία και τη μνήμη ως μία από τις προτεινόμενες λύσεις για την επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος.
«Για περισσότερο από έναν αιώνα, έχουν προταθεί πολλές λύσεις για να σταματήσει η ένταση και το χάος από το οποίο υποφέρουν τα αρχαία παλαιστινιακά εδάφη. Μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Παλαιστίνη και ολόκληρη η αραβική περιοχή – η οποία λεηλατήθηκε από τη δυτική αποικιοκρατία – δεν μπόρεσε να επωφεληθεί από αυτόν τον τεράστιο όγκο προτάσεων και σχεδίων. Επειδή όλοι προσπερνούσαν ένα κύριο πρόβλημα, το οποίο ήταν η αγνόηση των ριζών του πραγματικού προβλήματος, που είναι ότι η ένταση ως αποτέλεσμα της εβραϊκής κατοχής και του σιωνιστικού αποικισμού.
Είναι «απλή» η λύση των δύο κρατών;
Κατά καιρούς επαναφέρεται το σχέδιο της «λύσης δύο κρατών», που προβλέπει τη σύσταση δύο ανεξάρτητων κρατών, ενός παλαιστινιακού και ενός ισραηλινού. Σύμφωνα με αυτή τη λύση, το Ισραήλ αναγνωρίζει ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του, και δεσμεύεται να αποσυρθεί από όλα τα εδάφη που κατέλαβε στον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967. Σε αντάλλαγμα, η Παλαιστινιακή Αρχή αναγνωρίζει το Κράτος του Ισραήλ και τη νομιμότητά του, και έτσι εδραιώνεται μόνιμη ειρήνη μεταξύ των δύο χωρών και τερματίζονται εδαφικές συγκρούσεις στην Παλαιστίνη.
Για να ενσωματώσουμε αυτό το όραμα, ας φανταστούμε πώς θα έμοιαζε η Ιερουσαλήμ αν υλοποιούνταν το σχέδιο «λύσης δύο κρατών»:
Οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής αποσύρονται από τις πύλες του τζαμιού Αλ Άκσα και ο έλεγχος του περνάει πλήρως στα χέρια των μουσουλμάνων. Οι Μουσουλμάνοι ελέγχουν επίσης το Τείχος του Μπουράκ στην Ιερουσαλήμ, το οποίο οι Εβραίοι αποκαλούν «Τείχος των Δακρύων».
Στην Παλαιά Ιερουσαλήμ οι Εβραίοι παραδίδουν όλες τις περιουσίες που κατέσχεσαν με διάφορους τρόπους στους μουσουλμάνους. Ολόκληρη η εβραϊκή γειτονιά στην Ιερουσαλήμ εκκενώνεται, τα μέρη επιστρέφονται στους πρώην ιδιοκτήτες τους και δεκάδες εβραϊκά σχολεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα που ιδρύθηκαν κατά την περίοδο της κατοχής κλείνουν.
Ο εβραϊκός πληθυσμός εντός των τειχών της πόλης εκτοπίζεται στο εξωτερικό και αντικαθίσταται από τον μουσουλμανικό πληθυσμό που ζούσε εκεί πριν από την κατοχή. Η ταφή στα νέα εβραϊκά νεκροταφεία που ιδρύθηκαν στο Όρος των Ελαιών και στα περίχωρά του διακόπτεται επίσης.
Οι Ισραηλινοί έποικοι αποσύρονται από τη συνοικία Σέιχ Τζάρρα και το χωριό Σιλουάν και παραδίδουν τα μέρη που κατέλαβαν στους μουσουλμάνους.
Αυτό μπορεί να συμβεί εάν εφαρμοστεί το σχέδιο «λύσης δύο κρατών», αλλά όποιος διαβάζει ιστορία γνωρίζει πλήρως ότι το Ισραήλ θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να αρνηθεί να δεχθεί «ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ». Αυτό συμβαίνει επειδή η σειρά αλλαγών που εξήγησα στην προηγούμενη παράγραφο θα οδηγήσει στο τέλος της παρουσίας του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη.
Η αποδοχή της λύσης των δύο κρατών από το Ισραήλ σημαίνει το τέλος της ισχύος του και την αρχή της κατάρρευσής του.
Turkpress
—
