του Παντελή Σαββίδη.
Τα δημοσιεύματα του δυτικού τύπου φέρουν την κυβέρνηση της Μελόνι να προκαλεί προβλήματα στην Ευρώπη με μια εθνική στροφή στην πολιτική της και την εγκατάλειψη της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Τι σημαίνει εθνική πολιτική;
Η Μελόνι δεν αμφισβητεί την Ε.Ε. ως θεσμό. Αμφισβητεί τον τρόπο λειτουργίας της. Αλλά στον τρόπο λειτουργίας της όλα τα κράτη μέλη κάνουν κατά καιρούς κριτική, αναλόγως, των συμφερόντων τους.
Εθνική πολιτική κατά τους επικριτές της Ένωσης είναι μια άλλη πολιτική στο μεταναστευτικό, στην αντιμετώπιση των διεθνών ισορροπιών, στο ενεργειακό, στο ζήτημα της αρνησικυρίας και σε άλλα ζητήματα. Άλλη από την ανύπαρκτη της Ε.Ε. ή την Γερμανική που το Βερολίνο θέλει να επιβάλλει.
Ο καθένας έχει κάτι διαφορετικό στο μυαλό του όταν μιλάει για επιστροφή στην εθνική πολιτική. Ορισμένοι, μάλιστα, θεωρούν κατάλληλη τη στιγμή για διάλυση της Ε.Ε. και επιστροφή στο εθνικό κράτος.
Η τριάδα του κυβερνητικού σχηματισμού της Ιταλίας δεν έχει τέτοια αντίληψη. Θέλει να προτάξει ορισμένα σημεία μιας εθνικής πολιτικής, όπως αναφέρθηκαν παραπάνω και στα οποία η Ευρώπη απέτυχε.
Για παράδειγμα, δεν μπορεί η Ε.Ε. με τους θεσμούς της ή την Κοινωνία των Πολιτών της να πιέζει για την ελεύθερη είσοδο μεταναστών σε έδαφος κράτους μέλους της Ένωσης και να μην δέχεται οι μετανάστες αυτοί να κατανέμονται αναλογικά ή εν πάση περιπτώσει με κάποιον τρόπο στο σύνολο των κρατών μελών. Τι θα απογίνουν χώρες όπως η Ιταλία και η Ελλάδα;
Δεν μπορεί η Ε.Ε. να επιμένει να παραμένει μια οικονομική, στην ουσία, Ένωση και να αδιαφορεί να αποκτήσει γεωπολιτική υπόσταση για να μπορέσει να αντιμετωπίσει προβλήματα όπως ο ουκρανικός πόλεμος, η διάλυση της Λιβύης και της Συρίας, η πείνα στην Αφρική, η αδυναμία των κατοίκων ευαίσθητων περιοχών να βρουν εργασία και να ζήσουν στον τόπο τους, ώστε να αποφευχθούν μεταναστευτικά κύματα.
Δεν μπορεί η Ε.Ε. με επιμονή της Γερμανίας και χωρών της στενής επιρροής της να θέλει να καταργήσει το δικαίωμα του veto χωρίς να διαμορφώνει κοινή πολιτική που θα διασφαλίζει τα σύνορα των χωρών μελών, τα δικαιώματά τους, την οικονομική σταθερότητά τους.
Δεν μπορεί η Γερμανία να θέλει να επιβάλλει τους δικούς της κανόνες χωρίς την διασφάλιση των συμφερόντων των χωρών μελών.
Η Ευρώπη έγινε ελκυστική επειδή διασφάλιζε την ισοτιμία των μελών της και υποσχόταν οικονομική ευημερία, διαμόρφωση σύγχρονων θεσμών, αλληλεγγύη στις απειλές που δέχονται.
Δεν μπορεί η Γερμανία να θέλει κατάργηση του βέτο χωρίς δημιουργία κοινού ευρωπαϊκού στρατού. Η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων της Γερμανίας δεν θα γίνει προς όφελος της Ευρώπης. Από τα πλέον επίσημα χείλη έχει ειπωθεί πως οι νέες γερμανικές ένοπλες δυνάμεις δεν θα είναι δυνάμεις της Ευρώπης.
Αν όλα αυτά συμβαίνουν, πολύ σωστά οι χώρες μέλη- και η Ιταλία- αναζητούν εθνικές πολιτικές για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει αμφισβήτηση του συνόλου του ευρωπαϊκού πειράματος. Σημαίνει αμφισβήτηση της σημερινής Ευρώπης που είναι μια Ευρώπη γερμανικής επιλογής.
Αυτή η Ευρώπη, η Γερμανική Ευρώπη, έχει τελειώσει. Και δεν έχει τελειώσει επειδή θα αναλάβει την ηγεσία της Ιταλίας η Μελόνι. Έχει τελειώσει διότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ανακύπτουν.
Η Γερμανία θέλει μια Ευρώπη οικονομικού χαρακτήρα την οποία θα εξουσιάζει. Χωρίς να θέλει ή να μπορεί να παράσχει υποστήριξη στα κράτη μέλη των οποίων η ακεραιότητα ή η πληθυσμιακή σύνθεση αμφισβητούνται.
Η Γερμανική Ευρώπη περνά κρίση. Και δεν την θέλει κανείς.
Η Μελόνι αυτήν την Ευρώπη θα αμφισβητήσει σθεναρά. Όχι την Ευρώπη ως θεσμό. Και η αμφισβήτηση αυτής της Ευρώπης από την Μελόνι μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για την αλλαγή της Ευρώπης. Την αλλαγή την θέλουν όλοι. Μακάρι η Μελόνι να καταφέρει να προσφέρει θετικές υπηρεσίες προς μια πιο συνεκτική Ευρώπη.
Η διάλυση της Ευρώπης και η επιστροφή στο εθνικό κράτος είναι μια αναχρονιστική επιλογή που μόνο προβλήματα θα προκαλέσει.
Η πολιτειακή μορφή του εθνικού κράτους έχει εκπληρώσει τον ιστορικό ρόλο της. Τα έθνη συνεργάζονται σε ευρύτερες συσπειρώσεις για την επιτέλεση των στόχων τους.
Για την Ελλάδα, ιδιαιτέρως, που αντιμετωπίζει μείζονες κινδύνους, ο περιορισμός στα στενά εθνικά πλαίσια είναι επικίνδυνος.
Μπορεί η Ε.Ε. να μην προστρέξει- όπως είναι σήμερα- σε στρατιωτική υποστήριξη της Ελλάδας σε περίπτωση αντιπαράθεσης με την Τουρκία, Της παρέχει, όμως, μια ήπια ισχύ η οποία στο σύνολο της αποτροπής προσθέτει μονάδες. Της παράσχει, επίσης, τη δυνατότητα διαμεσολαβήσεων χρήσιμων σε περιόδους εντάσεων. Και καθώς η Ε.Ε. ως υπο εκκόλαψιν πολιτειακό μόρφωμα ενδιαφέρει και τις ΗΠΑ, η συμμετοχή ενός κράτους σε αυτήν αναβαθμίζει την υπόληψή του και στην δυτική υπερδύναμη.
Η συμμετοχή της Ελλάδας σε μια άλλη Ευρώπη που αναγκαστικά θα διαμορφωθεί, διότι η σημερινή κατέρρευσε στα ουκρανικά μέτωπα, ίσως δώσει στη χώρα τη δυνατότητα μιας πιο ισόρροπης εσωτερικής ανάπτυξης και να την σώσει από τις καταστρεπτικές δαγκάνες του εθνικά επικίνδυνου αθηνοκεντρισμού.
Η έλευση της Μελόνι, μάλλον, θα βοηθήσει ως καταλύτης στη διαμόρφωση μιας νέας Ευρώπης.
Όσο για τα περί φασισμού ή μεταφασισμού, αυτοί που τα επικαλούνται δεν μας πείθουν για την δημοκρατικότητά τους. Είναι ομάδες ανθρώπων δομημένων σε πυραμίδα με την κορυφή της να κατέχεται από τις νέες άρχουσες τάξεις που επιβάλλουν την κάθε μορφής εξουσία τους με τον έλεγχο και την χειραγώγηση των μαζών.
Αυτά τα μέσα είναι τα νέα γκουλάγκ.
