Όπως
συμβαίνει κάθε φορά που δημιουργείται ένα δεσποτικό καθεστώς εκτάκτου
ανάγκης και αναστέλλονται οι συνταγματικές εγγυήσεις, το αποτέλεσμα
είναι, όπως συνέβη και με τους Εβραίους κάτω από τον φασισμό, η διάκριση
μιας κατηγορίας ανθρώπων, οι οποίοι γίνονται αυτομάτως πολίτες δεύτερης
κατηγορίας. Αυτός είναι ο σκοπός της δημιουργίας του λεγόμενου
green-pass. Ότι πρόκειται για έναν διαχωρισμό βασισμένο στις ατομικές
πεποιθήσεις και όχι σε μία αντικειμενική επιστημονική βεβαιότητα
αποδεικνύεται από το γεγονός ότι στον επιστημονικό τομέα η συζήτηση
είναι ακόμα ανοικτή σε ό,τι αφορά στο ζήτημα της ασφάλειας και της
αποτελεσματικότητας των εμβολίων, τα οποία, σύμφωνα με τη γνώμη γιατρών
και επιστημόνων που δεν υπάρχει λόγος να αγνοήσουμε, παρήχθησαν γρήγορα
και χωρίς επαρκή έλεγχο.Παρόλα αυτά, όσοι εμμένουν στην ελεύθερη και βάσιμη πεποίθησή τους και αρνούνται να εμβολιαστούν θα αποκλειστούν από την κοινωνική ζωή. Το ότι το εμβόλιο μετατρέπεται έτσι σε ένα είδος πολιτικού – θρησκευτικού συμβόλου που αποσκοπεί στη δημιουργία διακρίσεων μεταξύ των πολιτών καταδεικνύεται από την ανεύθυνη δήλωση ενός πολιτικού, ο οποίος, αναφερόμενος σε εκείνους που δεν εμβολιάζονται, είπε, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι χρησιμοποιεί φασιστική ορολογία: «θα τους καθαρίσουμε με το green-pass». H «πράσινη κάρτα» ισοδυναμεί για όσους δεν την έχουν με ένα εικονικό (σ.σ. εβραϊκό) κίτρινο αστέρι.
Αυτό είναι ένα γεγονός του οποίου η πολιτική βαρύτητα δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Τι γίνεται μια χώρα στην οποία δημιουργείται μια ξεχωριστή τάξη; Πώς μπορεί κανείς να δεχθεί τη συμβίωση με πολίτες δεύτερης κατηγορίας; Η ανάγκη για διαχωρισμούς είναι τόσο παλιά όσο η κοινωνία και μορφές διακρίσεων υπήρχαν εξίσου και στις αποκαλούμενες δημοκρατικές κοινωνίες μας∙ το γεγονός όμως ότι αυτές οι πραγματικές διακρίσεις εγκρίνονται από τη νομοθεσία είναι μία βαρβαρότητα που δεν μπορούμε να δεχθούμε.
Giorgio Agamben. Τίτλος πρωτοτύπου: Cittadini di seconda classe, 16-7-2021, Μετάφραση: Μιχάλης Ρέττος
Ο ζωγραφικός πίνακας που πλαισιώνει τη σελίδα (“Ανθρωποι”) είναι έργο του Γιάννη Γαΐτη.
