Και όμως, το ξήλωμα του εθνικού μας πουλόβερ συνεχίζεται...




Καλά θα έκαναν οι κατά καιρούς κυβερνώντες, να μην εμπλέκουν την ένστολη Ελλάδα, ώστε να δικαιολογήσουν τις, εκτός των άλλων, λεκτικές τους αστοχίες. Άλλοτε συκοφαντώντας την, όπως έκαναν το 1996, και άλλοτε χρησιμοποιώντας την ως υπεράσπιση, όπως κάνουν σήμερα. Γιατί δεν τους τιμά. Όπως δεν τιμά και τη χώρα να παραδώσει έστω και ελάχιστη γη και ύδωρ στην περιοχή του Μελισσοκομείου Φερών, στον Έβρο. Ακόμη και αν είναι βάλτος. Αν μη τι άλλο ο πατριωτισμός στα μετόπισθεν, με άλλα λόγια η εθνικοφροσύνη, πάντοτε, όπως έδειξε η ιστορία, δημιουργεί ένα κακό, αν όχι κάκιστο, προηγούμενο.
Κάτι που η χώρα σύντομα θα ξαναβρεί μπροστά της, λίγο πριν της πουν. Στον Έβρο, έστω και δια των διαβημάτων, τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε, γιατί να μην κάνουμε το ίδιο και με την τάδε ή τη δείνα βραχονησίδα, στο Αιγαίο;
Και για να μη συμβεί αυτό, να μη συνεχιστεί δηλαδή το ξήλωμα του εθνικού μας πουλόβερ από τον Έβρο, εκείνο που οφείλουμε ως χώρα είναι να τα ανακτήσουμε. Και τη γη και το ύδωρ. Ακόμη και το βάλτο. Η προσφυγή στο αρμόδιο διεθνές δικαιοδοτικό όργανο και στη λήψη προσωρινών μέτρων σε αυτό, είναι μονόδρομος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ την τριλογία “Εμείς και ο Ερντογάν – Γ΄ Έκδοση”


Τι είναι άλλωστε δυο εθνικά σύνορα, αν δεν είναι η σύσταση κάθετης ιδιοκτησίας ανάμεσα σε δυο όμορα οικόπεδα. Και τι κάνει ο ένας εκ των δύο κυρίων και ιδιοκτητών, αν θελήσει να περιφράξει το δικό του οικόπεδο και ο άλλος, ακόμη και διαμέσου εισβολής, δεν του το επιτρέπει.
Απλά παίρνει τους τίτλους κυριότητας, επί του προκειμένου τα από τις τρεις Νοεμβρίου του 1926, υπογραφέντα πρωτόκολλα και συμπεράσματα της διεθνούς επιτροπής, και χωρίς άλλο, προσφεύγει στο ειρηνοδικείο για τη γνωστή λήψη των ασφαλιστικών μέτρων.
Δεν έχει ακουστεί πουθενά το να οπισθοχωρεί κανείς ώστε να τοποθετήσει εκεί το φράχτη.
Όπως δηλαδή λέει ο Πρωθυπουργός ότι “θα τον κατασκευάσουμε λίγο εντός”.
Το έχουμε πει πολλές φορές. Η ειρήνη με τέτοιο γείτονα, όπως η Τουρκία, περνά από το αρμόδιο διεθνές δικαιοδοτικό όργανο. Τώρα αν θα είναι το Στρασβούργο, η Χάγη ή η Γενεύη, ο λόγος θα ανήκει στις νομικές υπηρεσίας του Ελληνικού κράτους.
Αν πάλι κάποιοι αντιτείνουν, όπως το συνήθιζαν σε προηγούμενες δεκαετίες, λέγοντας μας ότι δεν νομιμοποιούμαστε χωρίς την αναγκαία θεσμικότητα, να ασκούμε εθνική και εξωτερική πολιτική ή ακόμη και ότι δεν οδηγεί πουθενά το να μη δεχόμαστε μύγα στο σπαθί μας, έχουμε να πούμε ότι καλύτερα αυτό παρά να μη φαίνεται το σπαθί μας, από τις μύγες.
Και εφόσον το γάλα με τις μύγες δεν πίνεται, τότε ούτε τα τρίδυμα των Αθηνών τρώγονται. Όπως βέβαια οι εκ των νυν ή πρώην τριακοσίων αλλά και των πιο πρώην. Αν ζούσε ο Διογένης, και τον ρωτούσαν, γιατί κρατάει φανό, ημέρα, ο ίδιος θα απαντούσε “Αναζητώ το Βουλευτή”.
Κατά τα άλλα, το τι τρώγεται, και τι πρόκειται να καλύψει το τεράστιο υπαρκτό πολιτικό και ηθικό κενό, είναι κάτι που αφορά τις ανασκαφικές διαθέσεις των εγκλωβισμένων Δημοκρατικών πολιτών. Αυτό που λένε, από τα κάτω.
Σας θυμίζω ότι στα Ίμια, στις αρχές του 1996, όντας Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, δεν έδωσα ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση του Σημίτη. Αργότερα το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου ήταν η πρώτη φορά που πρότεινα την άσκηση εθνικής κυριαρχίας στο Δέλτα του Έβρου, διαμέσου ενός παρεκκλησίου, στον Ανατολικό βραχίωνα του ποταμού. στη μνήμη των δυο Θρακών ηρώων, των Δοϊτσίδη και Χατζόπουλου, που έπεσαν στη Κύπρο, επί Αττίλα.
Πέρασαν έκτοτε 24 χρόνια μέχρις ότου αρχίσει η άσκηση κυριαρχίας μέσω της κατασκευής του φράχτη, και εν όψει των ήδη εξαγγελθεισών εκ μέρους της Τουρκίας, νέων ήπιων εισβολών.
Ναι μεν πρόκειται για μια πράξη εθνικής άμυνας η οποία και πιστώνεται στα κυβερνητικά θετικά, και όμως, το ξήλωμα του εθνικού μας πουλόβερ συνεχίζεται.
Του Χρήστου Κηπουρού
Πρώην Βουλευτή Έβρου


paron.gr