Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών της 26ης Μαΐου ήταν μια
δυσάρεστη έκπληξη για τον ΣΥΡΙΖΑ που στόχευε σε μια μικρή διαφορά με τη
ΝΔ της τάξης των 3 ποσοστιαίων μονάδων ώστε να διεκδικήσει την πρωτιά
στις εθνικές εκλογές. Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο, που έφτασε τα όρια της συντριβής, δεν ισοδυναμούσε με ήττα της Αριστεράς! Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στις επιδόσεις του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 μέχρι φέτος για να διαπιστώσουμε ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, σε ποσοστό και ψήφους, συμπίπτει με την αριστερή του στροφή και την μετατροπή του σε φωνή του κινήματος κατά των Μνημονίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 17% του Μαΐου του 2012, φτάνει στο 27% του Ιουνίου του 2012 και του Μαΐου του 2014 και το 36% του Ιανουαρίου του 2015 όταν προβάλει το σύνθημα «καμιά θυσία για το ευρώ» και διαγραφή μέρους έστω του δημοσίου χρέους, με τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. Το υψηλότερο ποσοστό του ταυτίζεται με την αριστερή του στροφή. Έκτοτε, η εκλογική του συρρίκνωση είναι αποτέλεσμα της δεξιάς του στροφής, που ξεκινάει τον Φεβρουάριο του 2012 όταν υπογράφει δια χειρός Γ. Βαρουφάκη στο Γιούρογκρουπ την αναγνώριση του χρέους και τη αποπληρωμή του «πλήρως και εγκαίρως» και κορυφώνεται με προδοσία του «Όχι» και την υπογραφή του Τρίτου Μνημονίου τον Αύγουστο του 2015. Η δυσανάλογα μικρή, σε σχέση με την έκταση της μετάλλαξης, πτώση του τον Οκτώβρη του 2015 στο 35% ήταν αποτέλεσμα του μουδιάσματος των αριστερών ψηφοφόρων που εκείνο το καλοκαίρι υπέμεναν το ένα σοκ μετά το άλλο.
Ας αναλογιστούμε έκτοτε τι ακολούθησε:
Η ανακεφαλαιοποίηση με λεφτά του ελληνικού λαού των τραπεζών, που αντί να κρατικοποιηθούν όπως υποσχόταν προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, επιστράφηκαν στους ιδιώτες.
Ένα μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων δημόσιας περιουσίας που ξεκίνησε από τους σιδηροδρόμους και τα λιμάνια κι έφτασε στα αεροδρόμια και την έκταση του πρώην Ελληνικού.
Η εν κρυπτώ τροποποίηση της τρίτης δανειακής σύμβασης το 2018 ώστε να συμπεριληφθεί στα συμβαλλόμενα μέρη το υπερταμείο των ιδιωτικοποιήσεων που προικίστηκε εν τω μεταξύ, με τη βοήθεια πρόθυμων δημάρχων, με τεράστια ακίνητη περιουσία.
Το θάψιμο του πορίσματος της Επιτροπής Αλήθειας του δημόσιου χρέους που συστάθηκε στην ελληνική βουλή το 2015 κι έδινε τη δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης και διαγραφής μέρους του χρέους.
Η υπογραφή αλλεπάλληλων νέων αντιλαϊκών μέτρων με πιο χαρακτηριστικό και απεχθές την υποχρέωση εμφάνισης πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι το 2060.
Τουλάχιστον 11 περικοπές συντάξεων, με χαρακτηριστικότερη όλων τη σφαγή των επικουρικών μέχρι και 50% το καλοκαίρι του 2016.
Η άλωση των εργασιακών σχέσεων με τις προσλήψεις μερικώς απασχολουμένων και εποχιακών να υπερτερούν έναντι των προσλήψεων αορίστου χρόνου.
Η κοροϊδία των υπερπλεονασμάτων από την υπερφορολόγηση των πολιτών με βάση τα οποία εξασφαλίζονται οι πόροι για μια κοινωνική πολιτική αναδιανομής ψιχίων.
Η υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών, που μπορεί να λύνει επιτέλους το ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας, αποτελεί ωστόσο παραγγελία των ΗΠΑ και πλήγμα στη Ρωσία. Βλάπτει επομένως την ειρήνη.
Η σύσφιξη των σχέσεων της Ελλάδας με το Ισραήλ και η ταυτόχρονη απομάκρυνση από μια πολιτική ισορροπιών στη Μέση Ανατολή που ακολουθούσε ανέκαθεν η ελληνική διπλωματία.
Η δημιουργία του κολαστηρίου της Μόριας, για χιλιάδες μετανάστες που διαβιούν πολύ χειρότερα σε σχέση ακόμη και με την Αμυγδαλέζα, μόνο και μόνο για να αποτρέπουν τους συμπατριώτες τους.
Κι όλα αυτά δικαιολογούνταν μέχρι πριν δύο εβδομάδες από την τηλεόραση και το βήμα της Βουλής εκ μέρους των κυβερνητικών στελεχών με το επιχείρημα ότι ο λαός ενέκρινε αυτή την πολιτική με την ψήφο του τον Οκτώβριο του 2015…
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
Υγ. Ευχαριστίες στον Μάνο Σ. που με ένα μήνυμά του έδωσε σχήμα και μορφή σε σκέψεις ωρών…
Πηγή:
