Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, σε μια χώρα χτυπημένη από την ξηρασία, ένας σεβάσμιος μάντης δήλωσε ότι ύστερα από επτά ημέρες θα ερχόταν επιτέλους η βροχή. Η πρόβλεψή του βγήκε αληθινή και όλοι χαιρόντουσαν πολύ. Στη συνέχεια προέβλεψε μια βροχή από πολύτιμες πέτρες και, για άλλη μια φορά, δικαιώθηκε. Οι άνθρωποι ήταν πολύ ευτυχισμένοι και ευημερούσαν. Η επόμενη πρόβλεψή του ήταν ότι ύστερα από επτά ημέρες θα ερχόταν ακόμη μια βροχή, μια καταραμένη βροχή αυτή τη φορά, και ότι όποιος έπινε από το νερό αυτής της βροχής θα τρελαινόταν. Ο βασιλιάς της χώρας διέταξε να γεμίσουν οι δεξαμενές του με τεράστιες ποσότητες καθαρού νερού, ώστε να μη χρειαστεί να πιει από την καταραμένη βροχή. Αλλά οι υπήκοοί του δε διέθεταν τα μέσα να αποθηκεύσουν νερό. Όταν ήρθε η βροχή, ήπιαν από το νερό και τρελάθηκαν όλοι. Μόνο ο βασιλιάς ήταν στα καλά του, αλλά δεν μπορούσε να διοικήσει τους παλαβούς υπηκόους του και γι’ αυτό, ως τελευταία λύση, ήπιε κι αυτός από το τρελό νερό. Για να μπορέσει να τους κυβερνήσει, έπρεπε να μοιραστεί τις αυταπάτες τους.
Νιώθω πλέον ότι αποξενώνομαι από τον κόσμο στην προσπάθεια μου να αποφύγω αυτό το νερό της τρέλας. Οτιδήποτε κάνουμε ή σκεφτόμαστε, σ’ αυτόν τον κόσμο, βασίζεται σε ένα πολύ περιορισμένο σύστημα κοινής λογικής. Δίνουμε μεγάλη σημασία στη συναίνεση. Αν η πλειοψηφία συμφωνεί ότι κάτι είναι αληθινό, τότε συνήθως γίνεται έγκυρο και όλοι σπεύδουν να το ακολουθήσουν. Όταν κοιτάμε μια μικρή λιμνούλα, εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε μόνο μια λιμνούλα, αλλά για τα ψάρια που ζουν εκεί, είναι ολόκληρο το σύμπαν. Αν δεχτούμε το δημοκρατικό μοντέλο, τότε οι υδρόβιοι κάτοικοι θα πρέπει να κερδίσουν, γιατί είναι περισσότεροι από μας που χαζεύουμε τη λιμνούλα. Ο κανόνας της πλειοψηφίας δε λειτουργεί πάντα. Φριχτά εμπορικά φιλμ μπορούν να επιφέρουν τεράστια κέρδη, ενώ μια γοητευτική ανεξάρτητη κινηματογραφική ταινία τη βλέπει μόνο μια χούφτα ανθρώπων. Κι επειδή βασιζόμαστε στην ομαδική σκέψη, ο κόσμος αυτός κυβερνιέται από κοντόφθαλμους και διεφθαρμένους αρχηγούς, καθότι η δημοκρατία απευθύνεται στο χαμηλότερο κοινό παρονομαστή. Ίσως αυτός να είναι ο κύριος λόγος που είναι τόσο χλιαρή η αντίδραση αυτού του λαού στην εξαθλίωσή του και στην προδοσία του. Όσο και να γκρινιάζει και να παραπονιέται, υποσυνείδητα γνωρίζει ότι αυτοί οι αρχηγοί του αξίζουν και ότι ο ίδιος είναι ο βασικός υπεύθυνος για όλα τα δεινά που του συμβαίνουν. Μια λαϊκή σοφία λέει γι’ αυτούς που προσπαθούν να μεταθέσουν τις ευθύνες τους: «όταν δείχνεις κάποιον με το δάχτυλο, τα τρία δάχτυλα του χεριού σου δείχνουν εσένα».
Πηγή:
