Στρατηγική Γέφυρα Ανατολής και Δύσης
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Η Ελλάδα σήμερα αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη απειλή της σύγχρονης ιστορίας της, καθώς η χρεωκοπία δεν είναι τόσο οικονομική, είναι συνάμα πνευματική, εθνική, δημογραφική, γεωπολιτική.
Το πολιτικό σύστημα της υποταγής, του φατριασμού, του διχασμού, της “κωλοτούμπας” και των μεγάλων προδοσιών όπως η Μικρασιατική καταστροφή, ο δωσιλογισμός με συνέπεια τον Εμφύλιο και ο Αττίλας Ι και ΙΙ, έβλαψε την Ελλάδα κατά συρροήν και κατ' εξακολούθηση. Οι πολιτικοί γκαουλάϊτερ αυτού του τόπου (ιδίως μετά την εκχώρηση της κυριαρχίας σε θεσμούς όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΟΚ, και η ΕΕ), όντας ανίκανοι, άφωνοι και εντελώς πιστοί στα ξένα μεγάλα αφεντικά, φρόντιζαν πάντα να διαδέχονται αλλήλους στους κυβερνητικούς θώκους για να βγάζουν σταθερά στο σφυρί την εθνική μας ανεξαρτησία όποτε τους ζητηθεί. Αυθωρεί και παραχρήμα... Το ίδιο ετοιμάζεται να κάνει τώρα εν όψει των πολλών εκλογικών αναμετρήσεων που έρχονται. Τον τρόπο μάς τον έχει αποκαλύψει εξαίσια από την εποχή της Αγγλοκρατίας στα Επτάνησα, ο λογοτέχνης του 19ου αιώνα Ανδρέας Λασκαράτος με το χαρακτηριστικό ύφος του:
«Δύστυχε λαέ! ... Εσύ έχεις παράπονα εναντίον εις εκείνους οπού έως τώρα σ' εδιοικήσανε και τώρα εβγήκανε άλλοι οι οποίοι λέγονται φίλοι σου, και σου ζητούνε να σε διοικήσουν εκείνοι, και συ κατά το συνηθισμένο, γιατί έτσι οι λαοί κάνουνε πάντα, έτρεξες εις εδαύτους και τους ακολούθησες... Μα ξέρεις πώς πιάνουνε τους ελέφαντας; Πηένουνε δώδεκα στο κυνήγι, οι έξι ντυμένοι μαύρα και οι έξι άσπρα, όντες ο ελέφαντας πέσει στο λάκκο το διορισμένονε τότες τρέχουνε οι έξι οι μαυροφόροι, και με ξύλα μεγάλα τόνε ραβδίζουνε. Αφού τόνε ραβδίσουνε καλά-καλά, τότες βγαίνουνε οι ασπροφόροι, οι οποίοι καμόνουνται να διόχνουνε τους μαυροφορεμένους, χαϊδέβουνε τον ελέφαντα, του βάνουνε στο στόμα ζαχαροκούλουρα, και τότε βοηθούνε να έβγη από το λάκκο. Ο ελέφαντας τότες ακολουθάει μ' ευγνωμοσύνη εκείνους όπου νομίζει ελευθεροτάδες του, κ' ετούτοι τόνε φέρνουνε και τόνε πουλούνε. Άκουσες τώρα, λαέ, πώς οι άνθρωποι πιάνουνε τα θηρία; Ίδες, ή δεν ίδες σε τούτην τη διήγηση την εικόνα σου;»
Η Ελλάδα εφεξής μόνον κατ' όνομα υπάρχει ως αυτοτελές (και πολύ περισσότερο ως ανεξάρτητο) κράτος μετά από δεκαετίες μεθοδικής και σαδιστικής λεηλασίας και αποδόμησης. Με το πρόσχημα του χρέους το κράτος εκχώρησε τις πολιτικές του λειτουργίες και την εθνική περιουσία στην υπερεθνική ευρωατλαντική μαφία. Οι πρωταρχικοί λόγοι που έθεσαν σε κίνηση την διαδικασία εθνικής εκποίησης είναι ενδογενείς: το ποιόν του πολιτικού συστήματος (πρόσωπα και θεσμοί).
Νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες, από την μια,... θολός οικουμενισμός και εθνομηδενιστικές δεοντολογίες, από την άλλη, καθιστούν ατελέσφορη μια μακρόπνοη εθνική πολιτική.
Το τελευταίο διάστημα η Ελλάδα, μέσα σ' ένα ιδιαίτερα ρευστό και εκρηκτικό διεθνές γεωπολιτικό περιβάλλον, εμπλέκεται σε συμμαχίες αμφιβόλου ποιότητας και σταθερότητας.
Ως γεωστρατηγικός παίκτης στην σημαντική περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, η χώρα μας πρέπει να γνωρίζει ότι ακόμα και ισχυροί σύμμαχοι είναι άχρηστοι, εφ' όσον η αξία μιας συμμαχίας καθορίζεται από το δικό σου ειδικό βάρος στην διεθνή και μεσανατολική πολιτική. Αλλιώς πρόκειται για την “αλληλεγγύη της αγέλης των λύκων”, όπως είπε πολύ καυστικά το καλοκαίρι ο Ιταλός Γερουσιαστής Αλμπέρτο Μπανιάϊ μιλώντας για την υποκριτική στάση των Ευρωπαίων απέναντι στην Ελλάδα.
Η σημερινή μεγάλη κρίση, οικονομικο-κοινωνική αλλά πρωτίστως πνευματικο-πολιτισμική, που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα έχει γίνει η αφορμή για να αναζητήσουμε βαθύτερες απαντήσεις για τις αιτίες της νεοελληνική κακοδαιμονίας.
Το ερώτημα “Τι είναι η Ελλάς; Ανατολή ή Δύσις;”, είναι το σπουδαιότερο εξ όλων των ζητημάτων τα οποία εγέννησε η κατά τον 19ο αιώνα ανάσταση του ελληνικού έθνους.
“Τι εγέννησε λοιπόν τα κατά την Ελλάδα κόμματα; η διάφορος του ζητήματος λύσις. Οι μεν νομίζουν ότι ο ελληνικός πολιτισμός είναι δυτικός, οι δε ότι είναι ανατολικός...”, έγραφε στο περιοδικό Ευρωπαϊκός Ερανιστής το 1842, ο εκδότης του Εμμανουήλ Αντωνιάδης, τασσόμενος σαφώς με το διαφωτιστικό πνεύμα της εποχής.
Αξίζει να δούμε μερικά αποσπάσματα του σπάνιου αυτού κειμένου που αποπειράται να απαντήσει στο ιστορικό αυτό ερώτημα, από το ψηφιακό αρχείο του Πανεπιστημίου Πατρών:
“Και η αρχαία Ελλάς ευρέθη, ως και η σημερινή ευρίσκεται, μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, μεταξύ Ανατολής και Δύσεως. Αλλά πόσον διαφόρων ετίθετο εις αυτήν το ζήτημα παρ' ότι την σήμερον τίθεται! Ενώ το Ελληνικόν έθνος λαμβάνει ήδη τα φώτα του πολιτισμού από την Δύσιν, προς ανατολάς δε αυτού δεν βλέπει ειμή πολιτισμούς σεσαθρωμένους, η αρχαία Ελλάς υπήρχεν εις θέσιν πάντη εναντίαν· τότε το ηθικόν φως ώσπερ το υλικόν ήρχετο εξ Ανατολών, προς δε δυσμάς εξετείνοντο χώραι κατά μέγα μέρος άγνωστοι και από βαρβάρους φυλάς κατοικημέναι· πρόσθες δε ότι αυτός ο ελληνικός πολιτισμός ήτο νεογνόν του ανατολικού τέκνου· εις τρόπον ώστε φαίνεται εκ πρώτης όψεως, ότι ηδύνατό τις εκ των προτέρων ν' αποφανθή θαρραλέως ότι η αρχαία Ελλάς υπήρξεν ανατολική”. [...]
“Όταν δε όλη η Ελλάς κατέστη είς μόνος άνθρωπος, ο Αλέξανδρος ο του Φιλίππου, όταν φθάσασα εις την ακμήν της εσωτερικής αυτής αναπτύξεως, ησθάνθη την ανάγκην να μορφώση και τον έτερον κόσμον κατ' εικόνα αυτής, πού διεύθυνε τα νικηφόρα όπλα, κατά της Ανατολής ή κατά της Δύσεως; Η Δύσις παρέσχεν εκτεταμένον στάδιον εις το κατακτητικόν του Μακεδόνος πνεύμα· αλλ' ο Μακεδών συναισθάνεται της Ελλάδος την αποστολήν, και διαβαίνει τον Ελλήσποντον. Από την αόρατον χείρα της θείας προνοίας οδηγούμενος, καταστρέφει τους σεσαθρωμένους θρόνους της Έω, φέρει πέραν του Ινδού ποταμού τα ελληνικά όπλα και τας ελληνικάς ιδέας, και δια να διαιωνίση την πολιτικήν και φιλοσοφικήν κατάκτησιν, εγείρει εις τας όχθας του Νείλου την ομώνυμόν του πόλιν, εν ή η ελληνική φιλοσοφία επέπρωτο να εξακολουθήση του μεγάλου Αλεξάνδρου το έργον και να θέση της κατακτήσεως την κορωνίδα, μεταπλάττουσα και εξελληνίζουσα της Ανατολής τα θρησκευτικά και φιλοσοφικά συστήματα. [...]
“Το νέον τούτο γεννηθήτω εξεφωνήθη τέλος από του ύψους του σταυρού, και η νέα πλάσις ετελέσθη.
“Η Ανατολή και η Δύσις, φωτισμέναι ούτω δια της χριστιανικής ακτίνος, δεν είναι πλέον αντίθετα και πολέμια στοιχεία, αλλ' αι δύο πτέρυγες εφ' ων η ανθρωπότης υψούται προς τον ουράνιον αυτής πατέρα...
“Το παράδοξον όμως είναι ότι αυτός ο ρωμαίος αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος συνησθάνθη ότι ο χριστιανισμός δεν ηδύνατο να συνυπάρξη με την παλαιάν κοινωνίαν· η Κωνσταντινούπολις υπήρξεν η νέα Δήλος, την οποίαν η τρίαινα της αυτοκρατορικής του παντοδυναμίας εδημιούργησεν επί των ορίων της Ευρώπης και Ασίας ως ναόν του νέου αυτοκρατορικού θρησκεύματος. Δια του συγκερασμού τούτου της αρχαιότητος με τον χριστιανισμόν ενόμισεν ο αυτοκράτωρ ικανώς κραταιωμένην την ρωμαϊκήν κοινωνίαν και κατά των ενδομύχων διαλυτικών στοιχείων και κατά των εξωτερικών κινδύνων”.
Η ειρωνεία είναι ότι η Ελλάδα, ενώ θα έπρεπε να έχει μια ιδιαίτερη πνευματική αριστοκρατική σχέση με την Δύς,η η οποία έχει πάρει το μεγαλύτερο μέρος της φιλοσοφίας και της σκέψης από αυτήν, αντιθέτως, σέρνεται υποτελώς πίσω από κάθε δυτικό «πολιτιστικό» υποπροϊόν γυρίζοντας συγχρόνως την πλάτη στην παράδοση της Ανατολής. Τους δώσαμε, με λίγα λόγια, τον “κόσμο” και μας έδωσαν τα περιττώματα...
Η τουρκική πολιτική ηγεσία προβλέπει αυτό που η αντίστοιχη ελληνική, λόγω της υποτέλειάς της που εξελίσσεται σε εθνική γάγγραινα, αρνείται να δει: “το τέλος της ηγεμονίας της Δύσης μετά από τέσσερις αιώνες” και την “μετατόπιση της ισχύος προς την Ανατολή”, όπως έγραψε η φωνή του καθεστώτος Ερντογάν στην Yeni Safak τον Ιούλιο.
Γέφυρα των Πολιτισμών
Η Νέα Τάξη σήμερα έχει σαν στόχο την διάλυση κάθε ιστορικής εθνικής ταυτότητας και την ενσωμάτωση όλων στην κουλτούρα της παγκόσμιας «πολυπολιτισμικής» σούπας. Στην νομαδοποίηση των ανθρώπων, τον εκβαρβαρισμό τους δηλαδή, και την μετατροπή τους σε ανέστιους καταναλωτές. Ο Πολωνός φιλόσοφος Ζίγκμουντ Μπάουμαν, στο δοκίμιό του «Η μετανεωτερικότητα και τα δεινά της» (εκδ. Ψυχογιός 2006), επισημαίνει ότι: «Το επίκεντρο της στρατηγικής στη μετανεωτερική, μεταμοντέρνα ζωή, δεν είναι η συγκρότηση μιας ταυτότητας, αλλά η αποφυγή κάθε προσήλωσης. Η μορφή του τουρίστα είναι η επιτομή μιας τέτοιας αποφυγής… Οι διαμονές είναι κατασκηνώσεις, δεν είναι ενδιαιτήματα… ο κόσμος μας μοιάζει απεριόριστα εύκαμπτος, εύπλαστος και εύθρυπτος…».
Όμως, η ελληνική λέξη «πολιτισμός» προέρχεται ετυμολογικά από την «πόλη», σχετίζεται βέβαια με την έννοια του «πολίτη», και είναι σύμφωνος με την έννοια του έθνους (έθους, ήθους).
Απέναντι στην τωρινή πολεμική παράκρουση των Νατοϊκών “συμμάχων”, εμείς οι Έλληνες θάπρεπε να αντιπαραθέσουμε τον προειδοποιητικό για όλους τους λαούς και όλες τις εποχές λόγο του Θουκυδίδη. Ότι δηλ. η ιστορία επαναλαμβάνεται, σε νέα κλίμακα πάντα, όσο η ανθρώπινη απληστία και βλακεία παραμένει αναλλοίωτη. Η Ύβρις οδηγεί στην τιμωρία και σε νέα δεινά, τα οποία στην σημερινή συγκυρία, δεδομένης της πρωτοφανούς στην γνωστή ιστορία τεχνολογικής δύναμης, θα είναι εξόχως καταστροφικά.
Όταν είχε επισκεφθεί την Ελλάδα, το 2002, ο Ιρανός πρόεδρος Μοχάμμαντ Χαταμί, για να προωθήσει προσωπικά τον διάλογο μεταξύ των πολιτισμών, μίλησε στο Πάντειο πανεπιστήμιο και, ενώπιον ενός πολυπληθούς ακροατηρίου, τόνισε ότι «Ανατολή και Δύση έχουν έναν κοινό τόπο: την Ελλάδα»… Δεν μίλησε σαν πολιτικός αλλά σαν φιλόσοφος και κατέληξε στον λόγο του ότι «εάν δεν υπάρχει αγάπη, οποιοδήποτε επίτευγμα είναι άγνοια και η φιλοσοφία που έχουμε αποκτήσει είναι απερισκεψία». Ο Χαταμί, φεύγοντας, κάλεσε τους Έλληνες να γίνουν γέφυρα μεταξύ Δύσης και Ισλάμ σε έναν διάλογο των πολιτισμών.
Η έκκληση δυστυχώς έπεσε σε ώτα μη ακουόντων καθώς η πνευματική καταχνιά και η παρακμιακή νιρβάνα του αθηνοκεντρικού κράτους δεν αφήνουν περιθώρια για οράματα, στρατηγική και δυναμικές πρωτοβουλίες στον τόπο.
Μέσα σ’ αυτή την πνευματική στρατηγική έρημο, αναπάντεχη έκπληξη αποτέλεσε η ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας, Πρ. Παυλόπουλου, στα εγκαίνια της περιοδικής έκθεσης του Μουσείου Ακρόπολης στις αρχές Οκτωβρίου “Από την απαγορευμένη πόλη: Αυτοκρατορικά διαμερίσματα του Qianlong”. Συνολικά 154 προσωπικά αντικείμενα, έργα τέχνης και έπιπλα που αντιπροσωπεύουν έναν αιώνα κινέζικου πολιτισμού, βγαίνουν για πρώτη φορά από τα κλειστά διαμερίσματα του Αυτοκράτορα της Κίνας Τσιανλόνγκ (Qianlong) (1711-1799) στην Απαγορευμένη Πόλη του Πεκίνου και έρχονται στο ελληνικό μουσείο. (ΑΠΕ-ΜΠΕ, 14 Σεπτεμβρίου 2018)
“Σήμερα για μια ακόμα φορά συναντώνται δύο πανάρχαιοι πολιτισμοί. Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε φυσικά θα είναι και η τελευταία. Μα κάθε φορά που συναντώνται τέτοιοι πολιτισμοί και κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, είναι ένα μεγάλο γεγονός που οφείλουμε να τιμούμε”, δήλωσε μεταξύ άλλων ο κ. Παυλόπουλος, σημειώνοντας ότι ένα πολύ σημαντικό κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η «ήπια ισχύς» τους.
“Έχει επικρατήσει χρόνια ολόκληρα, και μάλιστα πάνω σε αυτή τη θεωρία διαμορφώθηκαν ολόκληρες στρατηγικές και πολιτικές, η άποψη ότι ζούμε μια σύγκρουση πολιτισμών. Μεγαλύτερο λάθος δεν μπορεί να υπάρξει. Ένα λάθος που οδήγησε σε στρατηγικές επιλογές, που τις πληρώνει πρωτίστως η Δύση πολύ ακριβά”, υπογράμμισε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, συμπληρώνοντας ότι “ο πραγματικός πολιτισμός, ούτε προσπαθεί να επιβληθεί, ούτε διεκδικεί καμμία ανωτερότητα, αλλά εκπέμπει αυτό που λέμε «ήπια ισχύ»”.
Σ’ αυτή την «ήπια ισχύ» του ελληνικού πολιτισμικού προτάγματος πρέπει να στηριχθούμε για να διαμορφώσουμε την περαιτέρω στρατηγική μας και να προστατέψουμε το εθνικό συμφέρον. Μακριά από τον δυτικό «εγω»-τισμό, την αλαζονική συμπεριφορά και την υποκριτική συμμαχία της «αγέλης των λύκων».
Αλλά, βέβαια, γι’ αυτό χρειάζεται άλλου μεγέθους και ποιότητας ηγεσία. Και να συνειδητοποιήσει ο λαός ότι το πρωταρχικό ζήτημα δεν είναι οι μνημονιακές, ή «μεταμνημονιακές», πολιτικές μόνον, ή ποιος θα πουλήσει τον «ελέφαντα» λαό καλύτερα… Αλλά ποιος κάνει κουμάντο σ’ αυτή την χώρα. Ποιος ασκεί κυριαρχία στην Ελλάδα και προς όφελος ποιου;
Πηγή:
