Δεν είναι φάουλ του Μακρόν το ξέπλυμα του Πεταίν. Είναι πολιτική. Τι συμβολισμός! Στην επέτειο της λήξης του Μεγάλου Πολέμου, η προεξάρχουσα συναίσθηση των νοημόνων όντων συντίθεται αλλά και κατατρύχεται από το προαίσθημα του επερχόμενου πολέμου.
Ο Πεταίν, όνειδος της Γαλλίας, συνεργάτης των Ναζί ως επικεφαλής στο κράτος-ανδρείκελο του Βισύ, πέθαινε δικαστικώς καταδικασμένος ως «ανάξιος να είναι Γάλλος». Ο Πεταίν του Βισύ, ιδεολογικός πρόγονος της Λεπαίν, εγκωμιάζεται από τον Μακρόν! Το ο tempora, o mores είναι φτωχό για να αποδώσει τον ξεπεσμό του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος (διότι είναι πλέον ανοιχτά πολεμοκάπηλο, εις όσα αφορούν τα έθνη και αγρίως κανιβαλιστικό εις όσα αφορούν τους εργαζόμενους ανθρώπους).
Στα καθ’ ημάς παρακατιανά η φάρσα δεν έχει τέλος. Ο Τσίπρας έλυσε το Ασφαλιστικό, έλυσε το Μακεδονικό, λύνει τώρα και το Εκκλησιαστικό – όλες λύσεις για δέσιμο.
Και οικτρές στη δομή τους. Χωρίς διαβουλεύσεις με κανέναν, με κουτοπόνηρους και τιποτένιους εκβιασμούς, οι πάντες τίθενται διαρκώς προ τετελεσμένων για τα οποία το πρόσταγμα έχουν οι Αμερικανοί και οι Ιεροί Κανόνες της Δικτατορίας της Οικονομικής Φρίκης.
Τα βράδια κλούβες αστυνομικών φυλάνε στο κέντρο των Αθηνών τον Ηγεμόνα και παραφυλάνε τους πολίτες. Ένα θέαμα ντροπιαστικό κι ένα αίσθημα αηδίας: Η φύλαξις του Ηγεμόνος, διότι ο Ηγεμών είναι μια μαριονέτα.
Τι χρείαν άλλης μαρτυρίας για το χάλι μας έχουμε; Μπορεί ένας υποδουλωμένος να κυβερνάει πολίτες; Οι Ρωμαίοι το απέδειξαν, κι έκτοτε αποδεικνύεται συνεχώς…
Πηγή:
