Πολλοί στο εξωτερικό μιλάνε για επερχόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση, χειρότερη από το 2008. Τόσο χειρότερη, λένε, ώστε το κραχ του 1929 να μοιάζει με ανέμελο περίπατο στη ζούγκλα των χρηματιστηρίων. Πολλοί δεν ήταν αρνητικοί, αρχικά, στην παγκοσμιοποίηση, με την ελπίδα καλύτερης ζωής.
Tώρα, όμως, οι περισσότερες χώρες δυστυχούν και επωφελούνται λίγοι π.χ. στην Αμερική και στη Γερμανία, αυξάνονται κάθε χρόνο κατά μερικές δεκάδες οι εκατομμυριούχοι και κατά εκατομμύρια οι φτωχοί. Τα έθνη-κράτη γίνονται προστατευτική φωλιά επιβίωσης.
Η Ευρώπη των Εθνών και όχι των ισοπεδωμένων χωρών είναι αίτημα με αυξανόμενη στήριξη. Η Ιταλία δίνει το ενθαρρυντικό παράδειγμα. Η ενσωματωμένη Αριστερά χάνει και τα τελευταία ίχνη επαφής με τις λαϊκές μάζες, γίνεται απεχθής ακόμα και ως άκουσμα. Στην Ευρώπη, η Δεξιά μεταλλάσσεται υπό την πίεση των ψηφοφόρων που την προσεγγίζουν όχι ως νοσταλγοί ενός παρελθόντος, όχι πάντα συμπαθούς, αλλά αναζητώντας σεβασμό στη δημοκρατία.
Η Αριστερά χρειάστηκε αρκετές δεκαετίες, πριν και μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, για να μεταλλαχθεί, υπό την πίεση του Συστήματος, σε όργανο των ελίτ. Είναι λογικό και η Δεξιά να χρειαστεί χρόνο για να αποβάλλει ανεπιθύμητα στοιχεία του παρελθόντος. Οι νέοι ψηφοφόροι είναι νεόπτωχοι αστοί και λαϊκά στρώματα, απογοητευμένοι εξ αριστερών, επιφυλακτικοί προς την ακραία Δεξιά (Χούντα, gladio, κλπ).
Οι ψηφοφόροι δεν προσέρχονται ως κυρίαρχοι, αλλά με την επίγνωση ότι το παρελθόν κατέληξε σε αδιέξοδο και στην καταστροφή τους, ενώ το μέλλον είναι άγνωστο και σκοτεινό. Δεν είναι επαναστάτες, ανατρεπτικοί. Για πολλούς, όμως, είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται απέναντι στην καθεστηκυία τάξη, η οποία τους θεωρεί αντισυστημικούς.
Οι προετοιμασίες για πόλεμο είναι φανερές. Και επιβάλλονται όχι μόνο επειδή ο αντίπαλος, Ρωσία και Κίνα, εμφανίζεται πολύ ισχυρός, αλλά και επειδή οι ελίτ χάνουν τον έλεγχο των κοινωνιών, κυριευμένες από αλαζονεία και έπαρση. Ο έλεγχος των μαζών με την επιστράτευση και τον υποκινούμενο από τις ελίτ «πατριωτισμό» είναι συνήθης μέθοδος. Αλλά το αποτέλεσμα των δυο Μεγάλων Πολέμων ήταν η απώλεια της Ρωσίας και της Κίνας.
Η κατάργηση των εθνών
Το πρώτο σημείο, λοιπόν, είναι ότι παρά το ότι τα πυρηνικά εξακολουθούν να αποτελούν ισχυρό αποτρεπτικό παράγοντα, ένας πόλεμος με ατομικά όπλα δεν μπορεί να αποκλειστεί, επειδή το αντικείμενο της διαμάχης δεν είναι απλώς αν τα Σκόπια θα ονομαστούν Μακεδονία, ή αν θα εντυπωσιάσουν τους εκλογείς οι ψηφοθηρικές προεκλογικές συλλήψεις πρώην υπουργών. Το επίμαχο είναι ότι πιθανόν τελειώνουν τα 400 χρόνια κυριαρχίας της Δύσης στον πλανήτη. Ο Σπένγκλερ στο διάσημο βιβλίο του «Η παρακμή της Δύσης» προέβλεπε την κατρακύλα από το 1918 – το βιβλίο γράφτηκε το 1914 αλλά εκδόθηκε μετά τον πόλεμο.
Δεν είναι έκπληξη ότι οι σημερινοί κυρίαρχοι όχι μόνο δεν θέλουν να πέσουν αμαχητί, αλλά και ότι σε μια έξαρση αναίτιας αισιοδοξίας προβλέπουν το «Τέλος της Ιστορίας». Όταν η Δύση με τις ΗΠΑ ηγέτη κυριαρχεί στο διηνεκές, πιο αισιόδοξη ακόμη και από τις «περιορισμένες» φιλοδοξίες των Ναζί για ένα μόλις χιλιόχρονο Ράϊχ!
Η σύγχρονη προπαγάνδα θέλει να επιβάλλει την άποψη ότι αν καταργηθούν τα έθνη θα εκλείψουν οι ιδιαιτερότητες, θα ξεριζωθούν οι πόλεμοι, θα επικρατήσει αιώνια ειρήνη. Σαχλαμάρες. Οι ελίτ ενοχλούνται επειδή πολλά έθνη-κράτη σημαίνει πολλοί ατίθασοι παράγοντες, πολλές αντιστάσεις στους μεγάλους. Καμιά μικρή χώρα δεν εμπνεύστηκε και δεν ξεκίνησε σταυροφορία για τον αφανισμό των εθνών και την ισοπέδωση των λαών.
Το παραμύθι της ιδεολογίας
Είναι τέτοια η διαστρέβλωση που από τις ΗΠΑ εκπέμπεται ο ισχυρισμός ότι αυτοί που θέλουν τη διάλυση των (μικρών) εθνών, την παγκοσμιοποίηση, είναι Αμερικανοί «αριστεροί διεθνιστές»(!), πρώην τροτσκιστές, όπως πολλοί νεοσυντηρητικοί στην κυβέρνηση Μπους. Δρυός πεσούσης.
Δεν ξέρω αν, πως και πότε θα εξαλειφθούν οι πόλεμοι. Ξέρουμε όλοι, όμως, ότι οι πόλεμοι εμφανίστηκαν πολύ πριν να δημιουργηθούν τα έθνη. Και ότι κανένα μικρό, εξ ορισμού αδύναμο, έθνος-κράτος δεν ξεκίνησε πόλεμο. Επιθετικούς πολέμους προκαλούν οι ισχυροί, Άγγλοι, Γάλλοι, με τελευταίους τους Αμερικανούς.
Το τρίτο σημείο είναι ότι πάνω από μισό αιώνα κυριάρχησε η ψευδαίσθηση ότι αιτία σύγκρουσης ήταν οι αντίθετες ιδεολογίες, ο κομμουνισμός και ο φιλελευθερισμός του αστικού κόσμου της Δύσης. Παραμύθια. Η ιδεολογία ήταν ανέκαθεν προκάλυμμα, από την εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου όταν οι Σπαρτιάτες ζήτησαν ενότητα των ελληνικών Πόλεων εναντίον των Αθηναίων εν ονόματι της ελευθερίας. Τους μιμούνται οι ΗΠΑ εναντίον της ΕΣΣΔ και τώρα της Ρωσίας. Τσάρος, Λένιν, Πούτιν, για τις ελίτ δεν αλλάζει παρά το όνομα του ίδιου εχθρού.
—————————————————
ΥΓ. Το συγκρουσιακό κλίμα των ημερών στα ελληνοτουρκικά θυμίζει την, προμελετημένη, με υπόδειξη Κίσινγκερ, «κρίση του Μαρτίου 1987», που έδωσε το πρόσχημα ώστε αντί για πόλεμο να αρχίσει ο διάλογος Παπανδρέου-Οζάλ. Τότε η ελληνική κυβέρνηση είχε ισχύ και το αποτέλεσμα ήταν ισοπαλία. Τώρα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύναμη, μίζερος διεθνής επαίτης. Τι να περιμένουμε;
Ο πρωθυπουργός, ως νέος υπουργός Εξωτερικών, μετά τις απειλητικές δηλώσεις των Τούρκων, είπε ότι για την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στο Ιόνιο θα αποφασίσει η Βουλή, στέλνοντας το θέμα στις καλένδες. Ίσως, όμως, μια «κρίση» λίαν προσεχώς να είναι επιθυμητή, έξωθεν.
Αφού μας επιβλήθηκαν οι Πρέσπες, ήρθε η ώρα των κοιτασμάτων αερίου-πετρελαίου για να ικανοποιηθεί η Τουρκία οπότε ίσως επανέλθει στη δυτική αγκαλιά. Εννοείται ότι θα το πληρώσουμε εμείς μιας και το μόνο διαθέσιμο όπλο της κυβέρνησης και όλων των προκατόχων είναι το Διεθνές Δίκαιο. Υποχωρούμε όσο μας επιβάλλει η αδυναμία μας, έλεγε ο Θουκυδίδης. Θα αποδείξουν ότι τα καταφέρνουν και χωρίς Κοτζιά.
του Απόστολου Αποστολόπουλου 