Γράφει ο Κλεισθένης.Σε μία επαρχιακή πόλη λίγες δεκαετίες πριν, ένας γιος συζητάει με τον πατέρα του. Ο γιος είναι γιατρός στην πόλη και ο πατέρας του ψαράς.
Είναι καταμεσήμερο,είναι καθισμένοι σε έναν παχύ ίσκιο και δολώνουν παραγάδια, γιατρός γιατρός αλλά το ψάρεμα είναι κουσούρι, άλλωστε ο γέρο ψαράς χρειαζόταν ένα χεράκι βοήθειας, είχε πλέον πολλά χρόνια στην πλάτη του.
Πατέρα, λέει ο γιος, σκέφτομαι να ασχοληθώ με την πολιτική, θέλω την γνώμη σου.
(Εκείνο τον καιρό, τα παιδιά ζητούσαν την γνώμη των γονιών τους έστω και αν οι γονείς ήσαν απλοϊκοί άνθρωποι.)
Πως κι έτσι; Ρωτάει ο ψαράς-πατέρας.
Να, πατέρα, με την ιατρική βοηθάω τους συντοπίτες μας, με την πολιτική θα βοηθήσω πολλούς περισσότερους, πολύ περισσότερο.
Χμμ, έκανε ο πατέρας-ψαράς.
Να σε ρωτήσω κάτι γιε μου;
Ναι, πατέρα.
Τι είναι αυτό που λάμπει πάνω στον ουρανό;
Πατέρα, άσε τ' αστεία, μιλάμε σοβαρά.
Δεν είναι καθόλου αστεία, απάντησέ μου.
Μα πατέρα ο ήλιος είναι.
Χμμ, τώρα είναι 'μέρα ή νύχτα;
Ο γιος παραξενεύεται αλλά απαντάει.
'Μέρα πατέρα, καταμεσήμερο.
Μπορείς γιε μου να με πείσεις ότι αυτό που λάμπει τώρα στον ουρανό είναι το φεγγάρι και ότι τώρα είναι νύχτα;
Μα τι λες πατέρα, γίνονται αυτά;
Μπορείς; ναι ή όχι;
Φυσικά και δεν μπορώ πατέρα.
Χμμ, ξανάκανε ο παμπόνηρος γερο ψαράς.
Θα σε ρωτήσω κάτι ακόμα. Μπορείς άλλα να πιστεύεις, άλλα να σκέφτεσαι, άλλα να λες και άλλα να κάνεις;
Όχι πατέρα, αυτά που πιστεύω σκέπτομαι, λέω και κάνω.
Τότε γιε μου δεν κάνεις για πολιτικός. Μείνε γιατρός στην πόλη μας όπου όλοι σε σέβονται και σε εκτιμούν. Εδώ προσφέρεις περισσότερα από όσα νομίζεις.
Καλά πατέρα, μ' έπεισες.
Έτσι ο γιος παρέμεινε γιατρός στην πόλη προσφέροντας ευσυνείδητα και με συνέπεια τις ιατρικές του υπηρεσίες, κατά γενική ομολογία των συμπολιτών του.
Έχασε η πολιτική τον γιατρό αλλά τον κέρδισε η πόλη και οι κάτοικοί της.
