«Αν
κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο
τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα»
(Νίτσε)
Πολλοί
άνθρωποι μέμφονται
καθημερινά την οικονομική
κρίση, την απρόσωπη κοινωνία,
την ανάλγητη εξουσία,
την έκπτωση των ηθικών αξιών, την απουσία
νοήματος ζωής, την αδυναμία της θρησκείας
να δώσει πειστικές απαντήσεις στα
υπαρξιακά τους ερωτήματα, την αδυναμία
έκφρασης της δημιουργικότητας
στο χώρο της εργασίας, το αγχογόνο
περιβάλλον και όχι σπάνια την ίδια την
ανθρώπινη φύση.
Παντού βλέπουν αδιέξοδα,
εμπόδια και αξεπέραστες δυσκολίες. Ζουν
με το φόβο της αποτυχίας
και βιώνουν κατά δραματικό τρόπο το
αίσθημα του αποτυχημένου. Ακόμη και μια
απλή ατυχία ή αποτυχία τη μεταφράζουν
ως προοίμιο χειρότερων κακών. Την
επιτυχία τη φοβούνται γιατί μέσα σε
αυτή διαβλέπουν μια παγίδα.
Όλα
τα παραπάνω σκιαγραφούν ένα γνωστό τύπο
ανθρώπου, τον απαισιόδοξο.
Η απαισιοδοξία συνιστά μια «αντίληψη
σύμφωνα με την οποία ο κόσμος μας είναι
ο χειρότερος
δυνατός κόσμος και η αισιοδοξία δεν
είναι παρά μια μάταιη προσπάθεια
συγκάλυψης του πόνου και της δυστυχίας
και φυγής από την πραγματικότητα»
(Λεξικό Αργύρη Ματακιά). Ο
απαισιόδοξος αντιμετωπίζει τα πάντα
από την κακή τους πλευρά, βλέπει παντού
το κακό, την
ήττα και τη ματαιότητα.
Ένα διάχυτο αίσθημα απελπισίας
τον διακατέχει σε κάθε ενέργειά του και
γι’ αυτό καταφεύγει στην αδράνεια και
στην απάθεια. Ένα αίσθημα πόνου και
εσωτερικής ερήμωσης
τον διακατέχει και μια άμετρη ψυχική
κενότητα.
Συναφής
έννοια με την απαισιοδοξία είναι ο
πεσιμισμός
(pessimismus).
Ο όρος προσδιορίζει υπόρρητα ένα
απροσδιόριστο αίσθημα απελπισίας
προς τη ζωή, τον κόσμο και
την ύπαρξη σε συνδυασμό πάντα με την
εδραία πεποίθηση ότι ο πόνος
και το κακό κυριαρχούν και εξουσιάζουν
τα πάντα. Στοιχεία πεσιμισμού ανευρίσκονται
στην Ορφική και
Πυθαγόρεια
άποψη για τον άνθρωπο και τον κόσμο.
Σύμφωνα με αυτή η υλική υπόσταση (σαρκική
ύπαρξη) του ανθρώπου συνιστά μια τιμωρία
που υφίσταται η ψυχή.
Ωστόσο,
στοιχεία πεσιμισμού ανιχνεύονται και
στον Πλάτωνα
αφού σύμφωνα με τη βασική του θεωρία ο
γήινος κόσμος συνιστά μια έκπτωση από
τον ιδεατό κόσμο
και η σάρκα εμποδίζει τον άνθρωπο να
δει – αντιληφθεί την πραγματική ουσία
του κόσμου, τις ιδέες.
Κατεξοχήν,
όμως, ο πεσιμισμός – απαισιοδοξία
εκφράστηκε ως φιλοσοφική θεωρία από
τον Σοπενχάουερ.
Η δυστυχία του κόσμου, η ματαιότητα της
ανθρώπινης ύπαρξης και η άρνηση
βούλησης για
ζωή αποτελούν τους βασικούς
πυλώνες της θεωρίας του. Για τον
Σοπενχάουερ η θεμελιακή – κινητήρια
δύναμη του ανθρώπου είναι η
θέληση (και όχι η νόηση)
που λειτουργεί ως πλάστης της αείρροης
ζωής και απαιτεί τη φθορά
και την οδύνη.
«Και
καθώς από άποψη φυσικής, το περπάτημα
δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα πέσιμο
που διαρκώς προλαβαίνεται, έτσι και η
ζωή του κορμιού δεν είναι άλλο παρά
θάνατος που διαρκώς αναστέλλεται….»
(Σοπενχάουερ)
Κάθε
προσπάθεια καταγραφής της βασικής
αιτίας της απαισιοδοξίας προσκρούει
στον πολυσύνθετο και πολυεπίπεδο
χαρακτήρα της. Οι ψυχολόγοι διατείνονται
πως η απαισιοδοξία πηγάζει ή τρέφεται
από κάποια απροσδιόριστα συμπλέγματα
κατωτερότητας και
ψυχικούς τραυματισμούς
που δημιουργήθηκαν κατά την παιδική
ηλικία. Κάποια αρνητικά βιώματα ή
εμπειρίες της παιδικής ηλικίας ίσως να
στιγμάτισαν ανεξίτηλα την ψυχολογία
του απαισιόδοξου και να προετοίμασαν
το έδαφος για το υπαρξιακό
κενό και τη ματαιότητα της
ανθρώπινης ύπαρξης.
Απόρροια όλων των παραπάνω είναι
η βίωση του αισθήματος της αποτυχίας.
Το βίωμα αυτό συνδέεται άμεσα με την
αποδοχή της ανικανότητας
του ατόμου να πραγματώσει τους στόχους
του. Πολλοί βέβαια θέτουν υψηλούς στόχους
και η αδυναμία πραγμάτωσής τους επιφέρει
την απογοήτευση.
Έτσι οι απραγματοποίητες φιλοδοξίες
διογκώνουν την απογοήτευση και πλέκουν
τον ιστό της ψυχολογίας του αποτυχημένου.
Όταν, όμως, η αποτυχία εντοπίζεται και
στα κοινά πράγματα τότε το υποκείμενο
συνειδητοποιεί κατά δραματικό τρόπο
την ανικανότητά του. Εσωτερικά, δηλαδή,
λειτουργεί το σχήμα: προβολή
υψηλών στόχων →
αδυναμία πραγμάτωσης →
συνειδητοποίηση – αποδοχή της ανικανότητας
→
ψυχολογία αποτυχημένου
→
«βίωμα αποτυχίας» →
απογοήτευση →
απαισιοδοξία.
Συμπληρωματικά
ο απαισιόδοξος αντιμετωπίζει τη ζωή ως
κάτι αρνητικό, ως κάτι που γεννά
«προβλήματα» - εμπόδια
στην προσπάθειά του να πετύχει τους
στόχους και να βιώσει την ευτυχία του.
Απότοκο αυτής της αντίληψης μια στάση
απαξίωσης
προς τον κόσμο και την κοινωνία. Τα
θεωρεί όλα – συλλήβδην «κατασκευασμένα»
και κακοτεχνίες
και αδυσώπητα ή εχθρικά προς τον άνθρωπο.
Κατηγορεί την ηθική, το δίκαιο και
οτιδήποτε συνέχει την κοινωνία.
«Πρόοδος
δεν υπάρχει, λογικό να κυβερνά τη μοίρα,
οι αφηρημένες έννοιες, οι θρησκείες, οι
ηθικές είναι ανάξιες παρηγοριές για
τους ανίδεους και τους δειλούς»
(Ν. Καζαντζάκης)
Ασυνείδητος
στόχος όλων των αιτιάσεων του απαισιόδοξου
η παρηγοριά,
η από- ενοχοποίηση και η μείωση του
ψυχικού πόνου. Είναι, δηλαδή, μια
προσπάθεια ψυχολογικής
αποφόρτισης μέσα από την
απο-ενοχοποίησή του. Παύει να νιώθει
αποτυχημένος κι αποδίδει την αποτυχία
του σε αντικειμενικούς παράγοντες –
εξωτερική πραγματικότητα και όχι σε
υποκειμενικές αδυναμίες.
Η
στάση – αντίδραση του απαισιόδοξου
παραπέμπει ευθέως στους γνωστούς
«αμυντικούς μηχανισμούς»
που αναπτύσσει ασυνείδητα ο άνθρωπος
προκειμένου να αντιμετωπίσει ή να
απαλλαγεί από δυσάρεστα ψυχολογικά
συναισθήματα. Είναι ο «μηχανισμός
της εκλογίκευσης» που
καταγράφει – υποδηλώνει μια προσπάθεια
του ατόμου να ερμηνεύσει με «λογικό»
τρόπο την αποτυχία του, αποδίδοντας
αυτήν σε εξωγενείς παράγοντες. Έτσι
εφησυχάζει και αποσυμπιέζεται
ο ψυχικός του κόσμος από τα αρνητικά
συναισθήματα. Εδώ διαφαίνεται καθαρά
η δύναμη του νόμου της «ομοιόστασης»
που στοχεύει στη βίωση της εσωτερικής
αρμονίας.
«Δεν
είναι τόσο τα γεγονότα που μας θλίβουν,
όσο η ψευδής παράσταση που έχουμε γι’
αυτά» (Laupies)
Η
παραπάνω θέση φωτίζει καλύτερα το ρόλο
της υποκειμενικής θεώρησης
της πραγματικότητας που συντρίβει τον
άνθρωπο και φράζει το μέλλον σύμφωνα
με την ψυχολογία του απαισιόδοξου. Γι’
αυτό και η αποτυχία για τους απαισιόδοξους
δεν υφίσταται απόλυτα και αντικειμενικά
αλλά συνιστά μια προσωπική θεώρηση κι
ένα ατομικό βίωμα. «Ένα
δυστύχημα είναι τόσο μεγάλο, όσο το
βλέπει ο καθένας μας»
(Σενέκας)
Ο
απαισιόδοξος, λοιπόν, είναι ένας
μεμψίμοιρος
που βιώνει το οδοιπορικό της ζωής ως
δοκιμασία και όχι ως μια θετική προοπτική.
Αισθάνονται άβουλα όργανα μιας
αναγκαιότητας που αδυνατούν να
αντιμετωπίσουν.
Ο
λόγος του Σοπενχάουερ βρίσκει δικαίωση
στους απαισιόδοξους. «Θα
ήταν παράλογο να υποθέσουμε πως τα
ατελείωτα δεινά που πλήττουν τους
ανθρώπους και που προκύπτουν από ανάγκες
και συμφορές συνυφασμένες ουσιαστικά
με την ίδια τη ζωή, είναι άσκοπα και
καθαρά συμπτωματικά».
ΗΛΙΑ
ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ
Πηγή: e-mail
