Εξ αιτίας ενός πολύ θλιβερού γεγονότος ανέσυρα απ' την μνήμη μου την παρακάτω αληθινή ιστοριούλα.
Επαρχιακή πόλη δεκαετίες πίσω. Ήμασταν στο γυμνάσιο, στην ογδόη, σημερινή τρίτη λυκείου.
Ένας συμμαθητής και φίλος μου, γιος φτωχού ψαρά, ερχόταν στο σχολείο σχεδόν πάντα νυσταγμένος. Ήταν φυσικό γιατί μοίραζε τον χρόνο του ανάμεσα στα μαθήματα και το ψάρεμα. Βοηθούσε τον πατέρα του με τα παραγάδια και τα δίχτυα.
Τελευταίο διαγώνισμα στα αρχαία. Ο φίλος και συμμαθητής μου ήταν καλός στα πρακτικά μαθήματα, υστερούσε όμως στα θεωρητικά.
Αφού απάντησε στις τέσσερις ερωτήσεις του διαγωνίσματος έγραψε τα παρακάτω στο τέλος.
-Ερώτημα πέμπτο:
"Κυρία Τ....... πέμπτο θέμα δεν υπάρχει, το επινόησα εγώ για να γράψω ότι ακολουθεί.
Έγραψα στο διαγώνισμα ότι ήξερα. Πιστεύω να πάρω βαθμό προβιβασμού.
Ελπίζω να σας απαλλάξω απ' την παρουσία μου στην τάξη για μια ακόμη χρονιά. Θα κουραστήκατε να με βλέπετε κάθε 'μέρα νυσταγμένο, θα κουραστήκατε να προσπαθείτε να μου μάθετε αρχαία.
Σας ευχαριστώ πολύ για την κατανόηση και την υπομονή σας.
Ο μαθητής σας.-"
Ο φίλος και συμμαθητής τελικά πήρε βαθμό προβιβασμού, όχι λόγω του μηνύματός του στην καθηγήτριά μας αλλά επειδή όντως τον άξιζε.
Το μήνυμά του στην καθηγήτρια είχε σαν αποτέλεσμα να τον καλέσει στο σπίτι της με σκοπό να τον βοηθήσει στην έκθεση γιατί επρόκειτο να δώσει εξετάσεις στην ιατρική.
Όντως τον βοήθησε, νάναι καλά αν ζει. Ο φίλος και συμμαθητής μου πέρασε στην ιατρική, έγινε γιατρός και τίμησε την ιατρική δεοντολογία μέχρι κεραίας. Επέστρεψε και άνοιξε ιατρείο στην πόλη μας και κατά γενική ομολογία χειρίστηκε την επιστήμη του για το καλό των συμπατριωτών μας.
Καλό σου ταξίδι φίλε και συμμαθητή. Ελπίζω να υπάρχει κι άλλη ζωή, να βρεθούμε, να συζητάμε, να ψαρεύουμε.-
