Κυβέρνηση
και Τράπεζα της Ελλάδος ερίζουν διά την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια
καταστολής της ελληνικής οικονομίας, αν και το ζητούμενο είναι η
ξεκάθαρη έξοδος από το ευρώ.
Το υπουργείον (αντ)εθνικής οικονομίας, πάντως, απέτυχε και πάλιν στους υπολογισμούς του, όσον αφορά στον ρυθμόν οικονομικής αναπτύξεως το παρελθόν έτος. Αντί 2,7% «επέτυχε» μόλις 1,4% παρά το… γενναίο ευρωμπόνους των λαθρομεταναστών.
Τώρα ορέγεται τον Αύγουστον, οπόταν ως γνωστόν παχύνονται και οι μύγες, για να χαλαρώσει την εισοδηματική πολιτική, με αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους και λοιπούς αργοσχόλους και να επιτύχει εθνικολογιστική διαστολή του εθνικού προϊόντος, ώστε να πάει τις εκλογές το 2019 με κάποιο επίτευγμα.
Η Τράπεζα της Ελλάδος, ως φερέφωνο του Μάριο Ντράγκι, ζητεί τον σχηματισμό κάποιας «πιστοληπτικής γραμμής» (credit line) που θα λειτουργήσει σαν «μαξιλάρι» (ρευστότητος) εις περίπτωσιν που κάτι δεν πάει καλά: Π.χ. η διεύρυνσι των προβλέψεων των εμπορικών Τραπεζών, λόγω μη εξυπηρετουμένων δανείων (ήδη χρειάζονται κι άλλα 5,7 δισ. ευρώ από το λογιστικό πρότυπο IFRS 9) είτε εξ αιτίας λυγίσματος στο ισοζύγιον τρεχουσών συναλλαγών, λόγω της ανατιμήσεως του πετρελαϊκού λογαριασμού (ήδη επιβαρυνομένου με 2 δισ. ευρώ).
Το ΔΝΤ επανέρχεται σιωπηρώς επί της καταργήσεως του αφορολογήτου ορίου στον φόρο εισοδήματος από πρώτης του προσεχούς έτους, αντί της συμπεφωνημένης το 2020. Ο νέος «μαικήνας των τεχνών», ο κ. Στουρνάρας αναμασά την γνωστή καραμέλα περί της ιδρύσεως «κακής Τραπέζης», λησμονών ότι όλες οι Τράπεζες είναι αναγκαίον κακό!
Προφανώς, οι «κανίβαλοι» τόσον του ΔΝΤ όσον και οι φιλότεχνοι της κεντρικής «μας» Τραπέζης οσφραίνονται κι άλλο φοροδοτικόν αίμα. Είναι όμως βέβαιον ότι οι πονηρές των προτάσεις καταλήγουν στην φοροαφαίμαξι της οικονομίας, όπως την τελευταία 9ετία και ουδέν εδιδάχθησαν από την Καμπύλη Λάφφερ ή από τον Νόμο Χάουζερ.
Επιπροσθέτως , η νέα πιστοληπτική γραμμή, που θα μπορούσε να συνδυασθή με το «μαξιλάρι» του κ. Στουρνάρα, θα επαυξήσει το δημόσιον χρέος, καθώς οι διεθνείς οίκοι πιστοληπτικής αναξιοπιστίας θα το περάσουν ασφαλώς στην χρέωσι και θα ανεβάσουν το κόστος δανεισμού, που ούτως θα ανέλθη άπαξ και παλινδρομήσομε στις «αγορές», τις ανθρωποφάγες. Μαξιλάρια, στρώματα και ενύπνια ακολουθούν τον κανόνα «όπως έστρωσες, κοιμάσαι» και δεν οδηγούν στην αφύπνιση της οικονομίας παρά στον περαιτέρω λήθαργο.
Μάλιστα το Μαρόκο με μέσον ετήσιο πληθωρισμόν μόλις 1,2% την 6ετία που έληξε το 2015 έσχε ανεργία κάτω του 10% του ταχύτατα αυξανομένου πληθυσμού (2,4 τέκνα ανά γυναίκα γονίμου ηλικίας, αντί μόλις 1,3 της Ελληνίδος) συγκρινομένης με 29% της Ελλάδος. Πώς επέτυχεν όλα αυτά το Μαρόκο χωρίς «Ευρωπαϊκά Ταμεία», επιδοτήσεις, αποσύρσεις και Κοινοτικούς «πακτωλούς»; Απλώς με θετικά επιτόκια 2,53% (Δεκέμβριος 2015) και αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας εν ευρεία εννοία 5,2% (μέσος όρος 6ετίας).
Αντιθέτως τα αρνητικά επιτόκια του Ντράγκι και η Στουρνάριος μείωσι της ρευστότητος των «κάπιταλ κοντόλς» απορύθμισαν τις αγορές χρήματος, όπως και με την Τσακαλώτειο αναρρίπιση φόρων δεν αναστηλώθη η οικονομική δραστηριότης. Πάντα ταύτα, είναι γνωστά στους πρωτοετείς της οικονομικής θεωρίας και καλόν θα ήτο οι Τρωηκανοί να ξαναδιαβάσουν τον Πώλ Σάμιουλσον, ενώ οι συν αυτοίς «πολιτιστικοί γενοκτόνοι» κατά Ιωσήφ Στήγκλιτζ, να συνειδητοποιήσουν που οδηγούν τον ελληνικό λαόν με τα μέτρα-άμετρα των. Προσφάτως κι ο βρεταννικός «Οικόνομιστ» κατέληξε σχετικώς ότι «καλύτερα θα ήταν να φύγει η Ελλάς από την Ευρωζώνη μεσοπροθέσμως».
Κωνσταντίνος Κόλμερ –
Πηγή:
Το υπουργείον (αντ)εθνικής οικονομίας, πάντως, απέτυχε και πάλιν στους υπολογισμούς του, όσον αφορά στον ρυθμόν οικονομικής αναπτύξεως το παρελθόν έτος. Αντί 2,7% «επέτυχε» μόλις 1,4% παρά το… γενναίο ευρωμπόνους των λαθρομεταναστών.
Τώρα ορέγεται τον Αύγουστον, οπόταν ως γνωστόν παχύνονται και οι μύγες, για να χαλαρώσει την εισοδηματική πολιτική, με αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους και λοιπούς αργοσχόλους και να επιτύχει εθνικολογιστική διαστολή του εθνικού προϊόντος, ώστε να πάει τις εκλογές το 2019 με κάποιο επίτευγμα.
Η Τράπεζα της Ελλάδος, ως φερέφωνο του Μάριο Ντράγκι, ζητεί τον σχηματισμό κάποιας «πιστοληπτικής γραμμής» (credit line) που θα λειτουργήσει σαν «μαξιλάρι» (ρευστότητος) εις περίπτωσιν που κάτι δεν πάει καλά: Π.χ. η διεύρυνσι των προβλέψεων των εμπορικών Τραπεζών, λόγω μη εξυπηρετουμένων δανείων (ήδη χρειάζονται κι άλλα 5,7 δισ. ευρώ από το λογιστικό πρότυπο IFRS 9) είτε εξ αιτίας λυγίσματος στο ισοζύγιον τρεχουσών συναλλαγών, λόγω της ανατιμήσεως του πετρελαϊκού λογαριασμού (ήδη επιβαρυνομένου με 2 δισ. ευρώ).
Το ΔΝΤ επανέρχεται σιωπηρώς επί της καταργήσεως του αφορολογήτου ορίου στον φόρο εισοδήματος από πρώτης του προσεχούς έτους, αντί της συμπεφωνημένης το 2020. Ο νέος «μαικήνας των τεχνών», ο κ. Στουρνάρας αναμασά την γνωστή καραμέλα περί της ιδρύσεως «κακής Τραπέζης», λησμονών ότι όλες οι Τράπεζες είναι αναγκαίον κακό!
Προφανώς, οι «κανίβαλοι» τόσον του ΔΝΤ όσον και οι φιλότεχνοι της κεντρικής «μας» Τραπέζης οσφραίνονται κι άλλο φοροδοτικόν αίμα. Είναι όμως βέβαιον ότι οι πονηρές των προτάσεις καταλήγουν στην φοροαφαίμαξι της οικονομίας, όπως την τελευταία 9ετία και ουδέν εδιδάχθησαν από την Καμπύλη Λάφφερ ή από τον Νόμο Χάουζερ.
Επιπροσθέτως , η νέα πιστοληπτική γραμμή, που θα μπορούσε να συνδυασθή με το «μαξιλάρι» του κ. Στουρνάρα, θα επαυξήσει το δημόσιον χρέος, καθώς οι διεθνείς οίκοι πιστοληπτικής αναξιοπιστίας θα το περάσουν ασφαλώς στην χρέωσι και θα ανεβάσουν το κόστος δανεισμού, που ούτως θα ανέλθη άπαξ και παλινδρομήσομε στις «αγορές», τις ανθρωποφάγες. Μαξιλάρια, στρώματα και ενύπνια ακολουθούν τον κανόνα «όπως έστρωσες, κοιμάσαι» και δεν οδηγούν στην αφύπνιση της οικονομίας παρά στον περαιτέρω λήθαργο.
Γιατί το Μαρόκο;
Η ιστορία τόσων
αποτυχημένων νομισματικών ενώσεων (Λατινικής, Σκανδιναβικής, Σοβιετικής
Ενώσεως κλπ) απέδειξε ότι τα σύμφωνα δυσλειτουργούν όταν έρχονται
αντιμέτωπα με οικονομικά προβλήματα. Ούτως και η ΟΝΕ παρά τα αλλεπάλληλα
σοβατίσματα της, καλύπτει μόνο τα επιφανειακά ρήγματα και όχι τις
δομικές ανεπάρκειες του ευρώ. Το Μαρόκο, που προς στιγμήν ερωτοτρόπησε
με την ΕΕ, αλλά τελικώς διέφυγε της καταλήψεως, επέτυχε μέση οικονομική
ανάπτυξι 3,8% μεταξύ 2009-14, όταν η ελληνική οικονομία υπέστη απώλεια
ενός τετάρτου του ΑΕΠ.
Μάλιστα το Μαρόκο με μέσον ετήσιο πληθωρισμόν μόλις 1,2% την 6ετία που έληξε το 2015 έσχε ανεργία κάτω του 10% του ταχύτατα αυξανομένου πληθυσμού (2,4 τέκνα ανά γυναίκα γονίμου ηλικίας, αντί μόλις 1,3 της Ελληνίδος) συγκρινομένης με 29% της Ελλάδος. Πώς επέτυχεν όλα αυτά το Μαρόκο χωρίς «Ευρωπαϊκά Ταμεία», επιδοτήσεις, αποσύρσεις και Κοινοτικούς «πακτωλούς»; Απλώς με θετικά επιτόκια 2,53% (Δεκέμβριος 2015) και αύξηση της νομισματικής κυκλοφορίας εν ευρεία εννοία 5,2% (μέσος όρος 6ετίας).
Αντιθέτως τα αρνητικά επιτόκια του Ντράγκι και η Στουρνάριος μείωσι της ρευστότητος των «κάπιταλ κοντόλς» απορύθμισαν τις αγορές χρήματος, όπως και με την Τσακαλώτειο αναρρίπιση φόρων δεν αναστηλώθη η οικονομική δραστηριότης. Πάντα ταύτα, είναι γνωστά στους πρωτοετείς της οικονομικής θεωρίας και καλόν θα ήτο οι Τρωηκανοί να ξαναδιαβάσουν τον Πώλ Σάμιουλσον, ενώ οι συν αυτοίς «πολιτιστικοί γενοκτόνοι» κατά Ιωσήφ Στήγκλιτζ, να συνειδητοποιήσουν που οδηγούν τον ελληνικό λαόν με τα μέτρα-άμετρα των. Προσφάτως κι ο βρεταννικός «Οικόνομιστ» κατέληξε σχετικώς ότι «καλύτερα θα ήταν να φύγει η Ελλάς από την Ευρωζώνη μεσοπροθέσμως».
Κωνσταντίνος Κόλμερ –Πηγή:
