Τα κράτη ανέκαθεν ύψωναν τείχη. Το έκαναν
συνειδητά προσπαθώντας να κρατήσουν έξω από αυτά τους εχθρούς συνομολογώντας (οι
έσωθεν) όμοιες προσδοκίες, όμοια –κατά το δυνατόν- πιστεύω και πάντα όμοιους
στόχους.
Οι
πόρτες έκλειναν
και άρχιζαν οι θεωρίες να αναπτύσσονται όπως είναι απόλυτα φυσικό. Οι
σκεπτικιστές αμφέβαλλαν σχεδόν για τα πάντα, οι φιλόσοφοι ανέλυαν
θεωρίες και
πρότειναν νέες οι οποίες έπεφταν όπως ήταν φυσικό σε μυαλά δύσπιστα.
Κάθε νέο
χρειάζεται χρόνο αφομοίωσης. Στην αρχή πολεμάται κατόπιν ανιχνεύεται και
τέλος, αν έχει πείσει, γίνεται αποδεκτό έχοντας περάσει τα μύρια.
Είναι
αδύνατον ένα
κράτος να πλέει υπερασπιζόμενο πάγιες-παρωχημένες αξίες σε μέλλον που
ελπίζει ένδοξο. Θα ήταν άτοπο, μιας και δεν θα υπήρχε ρούπι προόδου
καθόσον οι εξελίξεις-βελτιώσεις στην βαριά τους πλειοψηφία συμβαίνουν
από διαφοροποιήσεις σε κατεστημένες θεωρήσεις από μειοψηφίες.
Οι πολλοί όπως είπαμε
μαθαίνουν να στηρίζουν το δόγμα. Το κράτος. Το κράτος, που στέκει αρωγός σε ιδέες, σε
πρακτικές. Το κράτος που εγγυάται όλα εκείνα που οι μειοψηφίες εκ των πραγμάτων
δεν καταφέρνουν. Ο λαός πορεύεται όπως είναι φυσικό την πλατιά οδό.
Βεβαίως συν τω χρόνω λησμονείται
ότι και η κάθε πλειοψηφία από μειοψηφία ξεκίνησε και προχώρησε και εκείνη δια
πυρός και σιδήρου, πείθοντας τους αμφίβολους στην αρχή, και ως ρεύμα, αργότερα,
τους περισσότερους.
Οι θεσμικοί πάντοτε
είχαν τον πρώτο λόγο. Πάντοτε όριζαν τα όρια της πόλης, τα τείχη, το μαντρί
κατά το κοινώς λεγόμενο όπου εντός του οποίου παρεχόταν απλόχερα η ασφάλεια.
Λέγοντας ασφάλεια, πέραν των γνωστών επιβουλευτών της εδαφικής ακεραιότητας του
κράτους, παρεχόταν και το δηλωμένο εκείνο της προστασίας των ουσιωδών ιδεών.
Ποιες είναι οι
ουσιώδεις ιδέες; Το πολίτευμα και το θρήσκευμα. Οι δύο βασικοί πυλώνες του κάθε
έθνους στους οποίους οφείλουν πίστη οι βαριές πλειοψηφίες ώστε να υπάρχει αν
μην τι άλλο συνοχή στα κυριότερα. Δίχως συμπαγή ομοφωνία σε καίρια ιδεώδη δεν
υφίσταται ουσιώδης λόγος αντίστασης στον εχθρό ο οποίος δεν έρχεται πάντοτε με
τα όπλα προτεταμένα... Το κάνει ενίοτε και με ιδέες! (οι οποίες -μεταξύ μας- επιβουλεύονται όχι τόσο την βολική τους αλήθεια αλλά κυρίως το συμφέρον τους)
Από την άλλη θα
πρέπει να επισημάνουμε πως κάθε προστασία ουσιώδους ιδέας καταστρατηγεί από την
ανάλογη κάθε φορά πλευρά, την ελευθερία των διαφωνούντων. Το πράττει πότε με
λόγια και πότε με έργα.
Και εδώ είναι το
σημαντικό.
Σε μία ελεύθερη έστω
και με προβλήματα –πώς θα ήταν δυνατόν να ελλείπουν- κοινωνία, το κράτος
στέκεται διαφυλάττον το κύριο ρεύμα. Την πλατιά πλειοψηφία ως έχει ίδιο όφελος
να πράξει.
Τούτο γίνεται
αντιληπτό με μύριους τρόπους, με μια προπαγάνδα την οποία ασφαλώς και δεν
θεωρεί τέτοια, αλλά ονοματίζει ‘ενημέρωση’.
Βεβαίως η ενημέρωση
έχει πλουραλισμό και δεδομένου πως η πίστη -σε οιανδήποτε θέμα- δεν σημαίνει
γνώση –άλλως δε ήταν τέτοια-, μεροληπτεί. Το κάνει με ελαφρότατη καρδιά διότι
σχεδόν αγνοεί την ύπαρξη άλλων τάσεων.
Λέγοντας ‘πίστη’ θα
πρέπει να ξεκαθαρίσω πως εννοείται η κάθε όποια μπορεί οπουδήποτε να υπάρξει. Η
πίστη σε μία ομάδα ποδοσφαίρου, σε μία θρησκεία, σε ένα πολιτικό σύστημα.
Ασφαλώς και δεν έχουν την ίδια αξία τα τρία παραδείγματα μεταξύ τους, αλλά αυτό
συμβαίνει στο μυαλό το δικό μας όπου αποστασιοποιημένο κρίνει. Στο μυαλό του
αδικημένου οπαδού παραμένει πρώτο και κύριο το ζήτημα εκείνο της ομάδας του.
Επομένως, είναι
βασικότατο θέμα για την κρίση, η αποστασιοποίηση.
Η δυνατότητα της
έμπειρης ματιάς από ένα άλλο επίπεδο ανώτερο εκείνο του προσωπικού. Η θέαση της
όλης εικόνας από το αεροπλάνο θα έλεγα…
Από την άλλη πλευρά
το κράτος συμπεριφέρεται ως γνήσιος εκπρόσωπος των απανταχού συμφεροντολόγων.
Το κράτος ως διαχρονικός θεσμός εννοώ και όχι ως ερχόμενες και απερχόμενες
κυβερνήσεις ηγετίσκων. Το κράτος ως καθεστώς έχει ‘άπειρο’ χρόνο ύπαρξης, σε
αντίθεση με τους αιρετούς που έχουν ελάχιστο.
Οι όποιες σπουδαίες
αλλαγές συνετελέσθησαν αιώνες πριν, έγιναν με ξίφος και αίμα. Από τη βάση προς
την κορυφή. Πρώτα έβρασε το νερό –η βάση, ο λαός- και κατόπιν ο ατμός
ξύπνησε-οδήγησε τον ηγέτη στην άρση ή την θέσπιση νέων νόμων, νέων
πολιτευμάτων, νέων πίστεων.
Θα επέμενα στο σημείο
αυτό πως τα πολιτεύματα και οι πίστεις τοποθετήθηκαν, εξημερώθηκαν,
ακονίστηκαν, διευθετήθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να έρθουν να δέσουν με τις
αντοχές, με τις κουλτούρες, με το εύρος κατανόησης των κοινωνιών στις οποίες
απευθυνόταν.
Μία ιδέα όσο σωστή
και να είναι δεν μπορεί αν δεν καλλιεργηθεί πρώτα επί μακρόν στο νου των
ανθρώπων να γίνει αποδεκτή. Οι τιμές των ιδεών αυξομειώνονται γι' αυτό και πρέπει να δίνουμε βάση στη τρέχουσα τιμή τους.
Πριν από εκατό χρόνια
(και λιγότερα) π.χ. η παρθενιά, είχε αξία ανεκτίμητη, αδιαπραγμάτευτη. Θεωρείτο
προϋπόθεση. Σήμερα μετά από κάποια ηλικία, μπορεί και ένδειξη προβλήματος.
Μπορεί λέω.
Ο κάθε άνθρωπος
δικαιούται να υπηρετεί τις δικές του δοξασίες περί όλων των θεμάτων που τον
αφορούν. Το κράτος αφήνει ελευθερία σε όλα, σε κάποια όμως, βασικά στα οποία
στηρίζει τη συνοχή του, επιμένει να τα ελέγχει με τρόπο διακριτικό σαν να μη γινόταν
αλλιώς.
Ως έθνος χρειαζόμαστε
όπως αναφέραμε κοινούς στόχους. Για να επιτευχθούν αυτοί οι κοινοί στόχοι
χρειάζονται κοινές πίστεις. Κοινές πίστεις σε κάθε τι. Υποταγή σε κοινούς
κανόνες σε κοινές θεωρίες. Φόβο στα ίδια θέματα και ελπίδα σε όμοια επίσης.
Όμοιες αξίες. Μοναδικές τέτοιες που τις κατέχουν οι λίγοι και οι εκλεκτοί όπως
εμείς –ως ξεχωριστός λαός- και μαζί με εμάς ο κάθε ένας υπήκοος του πλανήτη μέλος ενός ξεχωριστού επίσης λαού.
Ο
κάθε λαός για τον εαυτό του είναι ιδιαίτερος πράγμα που σημαίνει πως κανένας δεν
είναι!
Όπως είπε και ο
Μπρυκνέρ, το μεγάλο μυστικό του κάθε ανθρωπάκου είναι πως είναι όμοιος με
ολόκληρο τον κόσμο. Το μυστικό όμως είναι βαθιά κρυμμένο στις μάζες που αν
φιλοσοφώντας το ανακαλύψουν θα αντιληφτούν τη ματαιότητα των περισσοτέρων τους
πράξεων και αυτό δεν βολεύει… Ο κάθε λαός οφείλει να είναι μοναδικός. Ένας και
περιούσιος.
Το κάθε έθνος έχει την
ορθότερη ιστορία. Την δικαιότερη και άρα είναι σαφώς αθωότερο όλων. Απόλυτα
τεκμηριωμένο. Σημαντικό αυτό για την προσωπική του θεώρηση-πίστη. Ομοίως έχει
την ορθότερη θρησκεία. Την πλέον τεκμηριωμένη όλων, την παρέχουσα τα
δικαιότερα. Τα πλέον ελπιδοφόρα για το άγνωστο μέλλον. Λογικό ακούγεται.
Πίσω από όλο ετούτο
κάποιοι βλέπουν μια εθνική ανάγκη.
Αναγνωρίζουν μία
πολιτική τόσο αναγκαία όσο και η ύπαρξη του κράτους όσο και το κεκτημένο
δικαίωμα στη ζωή. Δεν ανταγωνίζονται μονάχα οι άνθρωποι, ανταγωνίζονται και τα
κράτη όπως είναι σε όλους γνωστό, μεταφράζοντας στο σύνολο συσσωρευμένους τους
ανταγωνισμούς των μονάδων των υπηκόων τους δια μέσου των εκλεγμένων ηγετών τους.
Σε αυτό το σημείο
ακριβώς φαίνεται η σημασία διάσωσης των βασικών πίστεων. Της ιστορίας, της
γλώσσας –για όσα αφορούν τα δικά μας-, της θρησκείας, του μόνου άξιου δίκαιου.
Χρειαζόμαστε όλο το
δίκιο με το μέρος μας.
Με τον τρόπο αυτό το
πετυχαίνουμε.
Το ζήτημα όμως είναι
ότι, το όλο σκηνικό από ένα ψηλότερο επίπεδο, από εκείνο που λέγαμε, χάσκει.
Κάποιοι μπορούν να το δούν κάποιοι άλλοι όχι κι αφού δεν μπορούν, επιμένουν
πως όχι. Πως δεν χάσκει.
Η διαφορά αυτή της
ματιάς αρχίζει τη διχόνοια.
Από τη μια τα καλά
και συμφέροντα και από την άλλη το γενικότερο δίκαιο. Το δίκαιο που δεν είναι
απαραίτητα όλο δικό μας.
Το κράτος όμως έχει
μεριμνήσει για την αποφράδα περίπτωση, έχοντας ορίσει θεματοφύλακες τις
ιδεοληψίες τις οποίες μας έχει με προσοχή διδάξει. Το έχει πράξει για το καλό
το δικό του αλλά και κατ’ επέκταση και συνεκδοχικά και για το δικό μας. Το
συμφέρον της Ελλάδας είναι ακέραιο και δικό μας. Το συμφέρον της Ελλάδας όμως,
επ’ ουδενί ορίζει και το πανανθρώπινο δίκαιο… Τι γίνεται όμως σε ένα κόσμο όμως
λύκων; Εκεί ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και απαλύνει τα ψυχής μας.
Ακούγεται λοιπόν
απόλυτα λογική η όποια σφοδρή εναντίωση του πλήθους σε όποιον και κατά όποιων,
εκ των έσω ‘μάχονται’ εν οιονδήποτε τρόπω τα ιερά και τα όσια. Τους πυλώνες του
έθνους. Τη γλώσσα τη θρησκεία, την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμά μας (πολλών εκ
των οποίων ασχέτως εάν αγνοούμε τη προέλευση, εξακολουθούμε να τα στηρίζουμε καθώς
έτσι τα μάθαμε!).
Πολλοί γνωρίζουν την
πρακτική, άλλοι αρνούνται να τη δουν.
Η αλήθεια, λόγου
χάριν, τα πραγματικά γεγονότα στα βιβλία της ιστορίας που διδάσκονται στα
σχολεία παραχαράσσονται ώστε να εξυπηρετηθεί στο έπακρον ο σκοπός. Δίνονται
ερμηνείες βολικές. Η σφαγή αμάχων π.χ. ονομάζεται δίκαια οργή και άλλα πολλά.
Γνωστή η πρακτική,
μιας και γίνεται από όλα τα κράτη.
Στον λόγο του Θεού
ομοίως, όπου οι ρήσεις οι εκ του στόματός του προερχόμενες ερμηνεύονται επίσης
με τρόπο ώστε να εξυπηρετούν τα δέοντα.
Πάντες οι ενάντιοι
ορίζονται εχθροί της υπάρχουσας σταθερής πορείας της κοινωνίας. Αναφέρονται ως
αντάρτες και ενδεχομένως ως παρεκκλίνοντα, ως επικίνδυνα άτομα μιας εγκατεστημένης και ορθά
βαδίζουσας πορείας με σκοπό το μέλλον που είναι άραγε ποιο;
Για να λέμε την
αλήθεια και σύμφωνα μάλιστα με την γνώμη του Θεού, οι λαοί καθώς αποτελούνται
από δικά του παιδιά οφείλουν ως αδέλφια να είναι μονοιασμένοι μοιραζόμενοι τη
θέρμη ενός ήλιου δώρο -και αυτού- δικό του.
Αντιλαμβάνεσθε… την
απόσταση που χωρίζει τη θεωρία από την πράξη. Πράξη η οποία ασφαλώς και
δικαιολογείται από τις εκάστοτε βολικές, δια πολιτικούς-συμφεροντολογικούς
λόγους, ερμηνείες.
Κι ερχόμαστε στο
επίμαχο σημείο στο οποίο όπου όλοι εκείνοι που θυμίζουν στο πλήθος το κατά τη
γνώμη τους αλλιώτικο ορθό, απομακρύνοντας τη δογματική αλήθεια από το
προσκήνιο, σπρώχνονται, άλλοτε με τρόπο ευγενή, άλλοτε με απαξίωση και άλλοτε
με τη βία, εκτός των τειχών της αποδοχής των άλλως, των θεσμικώς φρονούντων, οι
οποίοι και μεριμνούν αόκνως την διαιώνιση της αγαστής συνεργασίας των δύο
κύριων φορέων του κράτους…
politisg
