ανθρώπους που έχουν βαθιές άριστες ιδέες, περί της ευγενούς πολιτικής στην υπηρεσία του αντικειμενικώς κρινόμενου κοινωνικού καλού.
Στην
περίπτωση αυτή συνομολογούμε δανειζόμενοι από τον Ρουσώ την έκφραση περί ‘γενικής
βούλησης’ η οποία οφείλει σε κάθε περίπτωση να εκφράζει το άτομο όχι ως μονάδα, αλλά ως
ενταγμένο συνειδητά υπήκοο στην υπηρεσία ενός κοινωνικού συνόλου το οποίο και αποφασίζει
για τον εαυτό του (κοινωνικό σύνολο) τα καλύτερα.
Κάθε
προσωπική προτίμηση-όφελος-συμφέρον, οφείλει να περνάει σε δεύτερη τρίτη ή τέταρτη μοίρα, εφόσον
δεν συμβαδίζει με τον στόχο τον οποίο και έθεσαν οι εκλεγμένοι δημοκρατικά από τον λαό, ηγέτες…
Η
πολιτική ως εργαλείο εφαρμογής, έρχεται και καλύπτει το κενό της φύσης,
του φυσικού κόσμου όπου τα
πάντα ανήκουν σε όλους (Χομπς) όπου δεν υπάρχει ούτε αδικία και
συνεκδοχικά ούτε και
ανομία. (Πώς θα μπορούσε άλλωστε ελλείψει νόμων, μια και αυτοί
υφίστανται από τη δημιουργία της πολιτείας και εντεύθεν, αφού η ίδια
τους θέσπισε, πολιτευόμενη.)
Ο
κάθε ένας από εμάς, ψηφίζει πλημμυρισμένος αλτρουισμό!
Μέσα
στο κοινωνικό το ενιαίο κράτος δεν θα πρέπει να υπάρχουν
μεμονωμένες ομάδες -φράξιες- που να μάχονται για το δικό τους καλό,
διότι πιθανόν αυτό το καλό να αναμετράται με το άλλο, το δημόσιο. (Βλέπε
συνδικαλισμό).
Και συνεχίζουμε...
Ο
πολίτης μετά από την καταμέτρηση των ψήφων γίνεται υπήκοος. Υπακούει στη θέληση
των πολλών, της πλειοψηφίας δηλαδή αποδεχόμενος πως οι πολλοί
κατέχουν το δίκαιο. Το ορθό, το μη λανθασμένο.
Δεν
γίνεται αλλιώς. (Εννοώ στα αισιόδοξα παραμύθια…)
Στα δικά μας τώρα.
Η
δημοκρατία είναι εσώρουχο μεταξωτό πλήρες αραχνοΰφαντων δαντελών. Αποδέχεται
μονάχα ανάσες θερμές –όχι αφές- έμπειρων εραστών. Δεν ζει όπως της πρέπει πλάι σε νεοέλληνες τουτέστιν σε ανθρώπους
ξαναμμένους των σπηλαίων.
Είμαι
βέβαιος πως περί αυτού, κανείς δεν αμφιβάλει.
Η
ισότητα μεταξύ των πολιτών έχει από καιρό διαρρεύσει και αναζητάται, η
διαπλοκή φροντίζει επαξίως άτι που έπαψε να μας ξενίζει. Γίνεται τίμια
προσπάθεια σε σικέ αγώνα; Ποιος
δεν θα κλέψει τον κλέφτη; Απογοήτευση…
Στο
δια ταύτα.
Οι
μεγάλες αλλαγές έχουν πάψει να υπακούν σε ευγενείς διαλλακτικές. Θα έλεγα πως
μας έχουν εξαντληθεί τα επιχειρήματα καθώς μετήλθαμε τον κάθε τρόπο. Καταναλώσαμε
ακόμη και την αριστερή ελπίδα μας.
Ο
φόβος μήπως και χαθεί η θέση μας στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, η καχυποψία, ο εγωισμός: γιατί αυτός να έχει
δίκιο και όχι εγώ… Η πάγια στρέβλωση της όποιας υποψίας αληθείας έχει απομείνει
ακόμη από τους πολιτικούς, ο σκοπός τους στέμματος, του θώκου που αιωνίως έλκει και πολλά άλλα, μας
κάνουν τους συντριπτικά πολλούς, ανάξιους πολίτες. Ίσως και ανάξιους υπηκόους.
Ίσως, διότι δεν
είμαι βέβαιος για το πόσο θα πρέπει κάποιος να παραμένει υπήκοος (εκ της υπακοής)
σε στρεβλές στοχοθεσίες…
Η
κατάσταση νοσεί. Όλοι βάλλουμε κατά πάντων. Αρκεί ο ηγέτης ενός κόμματος να πει
‘άλφα’ κι αμέσως ο του αντιπάλου να βροντοφωνάξει ‘βήτα’. (Πίσω κι εμείς ευνοημένοι με διορισμούς ή όχι)
Έχει
χαθεί η αίσθηση, όχι, της κόσμιας ορθής πολιτικής (αυτή παλεύει να ανασάνει στον απόπατο των
νοσηρών συμφερόντων) αλλά ακόμη και εκείνη της των τύπων.
Της ευγένειας. (λέμε και κανένα αστείο να γελάσουμε...)
Της
ελάχιστης αξιοπρέπειας.
Κανείς
πολιτευόμενος πλέον δεν συλλογίζεται αν αυτά που ισχυρίζεται είναι άξια
να λεχθούν σε κύκλους
ηλιθίων ή σε πολίτες με κρίση, που φορολογούνται αδυσώπητα. Θεωρείται
-από τους σφετεριστές της λογικής μας- δεδομένη η απόδειξη καθόσον
τεκμηριώνεται
αβασάνιστα από τον σκληρότατο φανατισμό, οργή, μίσος. (Σε αυτό το
τελευταίο φταίμε όλοι εμείς με τρόπο ακέραιο και γιατί σκεφτόμαστε όπως
το κάνουμε, αλλά και γιατί εκλέγουμε εκείνους που μας κυβερνάνε).
Αναμφίβολα
τα 400 χρόνια του τούρκικου ζυγού φέρουν τεράστια ευθύνη. Όταν οι Γάλλοι
διαφωτιζόταν εμείς τζογάραμε εξυπνάδα με μπαξίσια και δόλιες
συμπεριφορές ώστε
να ανταπεξέλθουμε… Μας έμεινε από τότε. (θυμάμαι τον συχωρεμένο πατέρα
μου: 'Να είσαι έξυπνος άσε τους άλλους να τρέχουν μπροστά... να κοιτάς
το συμφέρον σου... Ρε χέσε τους άλλους, εσύ κοίτα να κονομήσεις...')
Πόσοι δεν μεγαλώσαμε με αυτές τις αξίες...
Τρωγόμασταν
από παλιά. Είναι στο αίμα μας η φαγωμάρα. Πώς είναι οι Γερμανοί δουλευταράδες;
Έτσι και εμείς είμαστε τζόροι, αλλά εκεί που μας παίρνει -έξυπνα είπαμε-, όχι στο εξωτερικό σαν
εργαζόμενοι… Εκεί όπως τα βρήκαμε τα ακολουθούμε χωρίς να δίνουμε δικαίωμα σε κανένα. Γατάκια!
Αυτή
λοιπόν η αλλαγή συμπεριφοράς, στοιχειοθετεί μια ηθική απαξία. Δεν είμαστε τζόροι παντού, αλλά
μονάχα εκεί που μας παίρνει και αυτό μου κάνει κάπως σαν ψευτομαγκιά.
Καρπαζιά
στον ανήμπορο, στον δυνατό χαμογελάκι να τη βγάλουμε καθαρή. Δεν
πάει έτσι όμως και καθώς τίποτα δεν είναι τυχαίο, δεν είναι ούτε και οι ηγέτες
που διαχρονικά ψηφίζουμε, ούτε και –άρα- η θλιβερή κατάσταση την οποία
βιώνουμε.
Κακά
τα ψέματα.
- Δυστυχώς οι μεγάλες κοινωνικές αλλά και ιδεολογικές αλλαγές επέρχονται της ισοπέδωσης του πολέμου όπου το κράτος μετά τη λήξη του αναδημιουργείται ή δικτατορίας. (πεφωτισμένου ηγέτη και όχι τύπου Παπαδόπουλου…)
Δυστυχώς,
αλλά έτσι είναι, μια και πιαστήκαμε αδιάβαστοι, ανάξιοι δημοκρατίας. Ή μήπως όχι…
Δείτε τη σημερινή κατάσταση όπου ο κάθε ένας πολιτικός βαφτίζει ό,τι θέλει, όπως
θέλει, σε σημείο να μιλούν για εκ διαμέτρου υπάρχουσες αλήθειες το ίδιο λεπτό, στους
ίδιους –ασφαλώς άνοες- ανθρώπους και ο κάθε ένας να πιστεύει εκείνο που θέλει
από εμπάθεια, από βλαμμένη ταγή. Ο κάθε ενταγμένος να
αδυνατεί να ξεχωρίσει από την κομματική του τύφλα, δύο γαϊδάρων άχυρα..
Χρειάζεται
ισοπέδωση, κατακρήμνιση πάντων, υλικών αγαθών και πνευματικών αξιών) εξαθλίωση,
τρόμο να δούμε τον πραγματικό πάτο του βαρελιού ώστε να καταφέρουμε να φτιάξουμε
ένα χάρτη ιδεών και κατόπιν αυτών να αποκτήσουμε μια νέα συνείδηση.
Υπάρχει άλλη πρακτική λύση; Ποιος έχει κάτι να προτείνει περί της αλλαγής νοοτροπίας;
Διάλυση
κράτους και επανασύστασής του με πολίτες που έχουν δει όλοι τα πραγματικά
δύσκολα και επιθυμούν μέσα από την ψυχή τους την αναβίωση του έθνους.
Όλοι
οι άλλοι τρόποι έχουν δοκιμαστεί. Μας απέμειναν μονάχα οι απευκταίοι και αυτό διότι η λογική κάποτε παύει...
politisg
Βοηθείστε την "Ιδεοπηγή", διαδώστε τις αναρτήσεις...
