Το ξωτικό εμφανίστηκε από το πουθενά πριν από πέντε ή έξι
χρόνια στην είσοδο ενός εγκαταλελειμμένου ημιυπόγειου διαμερίσματος στο κέντρο της Αθήνας. Φαινόταν ταλαιπωρημένο, αδύναμο και ασθενικό.
Δεν μπορούσε να δώσει λογικές απαντήσεις για το πώς βρέθηκε εκεί και γιατί διάλεξε τα δυο σκαλοπάτια για σπίτι.
Οι γείτονες έτρεξαν να του δώσουν παλιές κουβέρτες και ρούχα, του πήγαν φαγητό και άρχισαν να επικοινωνούν με τις «υπηρεσίες» για να του βρουν κανονική στέγη…
Το ξωτικό άρχισε να μαζεύει άχρηστα αντικείμενα, ρούχα, υφάσματα, κούκλες, παιχνίδια, άδεια μπουκάλια, σαβούρες από τα σκουπίδια, και γρήγορα το «νοικοκυριό» του κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος του πεζοδρομίου.
Το ξωτικό αγαπούσε τα περιστέρια και τις γάτες και μοιραζόταν το «συσσίτιο» της γειτονιάς μαζί τους.
Οι περίοικοι με τον καιρό άρχισαν να δυσανασχετούν από τη βρώμα και τις μυρωδιές. Το ξωτικό έκανε τις ανάγκες του στην πρασιά του δήμου…
Περισσότερο όμως από τις συνθήκες υγιεινής, τους γείτονες ενοχλούσε που ένα πλάσμα χειμώνα – καλοκαίρι ζούσε στην απόλυτη εξαθλίωση.
Το πρωί που περνούσαν για να πάνε στις δουλειές τους, το έβλεπαν σε λήθαργο στο πεζοδρόμιο και το βράδυ, που γυρνούσαν στα σπίτια τους, το έβλεπαν να τουρτουρίζει ή να σκάει από τη ζέστη.
Πώς να απολαύσεις τη μικρή πολυτέλεια του δροσερού ή ζεστού σπιτικού σου, όταν ξέρεις ότι λίγα μέτρα πιο δίπλα κάποιο πλάσμα ζει σαν αδέσποτο ζώο;
Όταν κάποια στιγμή οι υπηρεσίες του δήμου και της πρόνοιας συντονίστηκαν, το ξωτικό μεταφέρθηκε στο δημόσιο ψυχιατρείο και η είσοδος του εγκαταλελειμμένου ημιυπόγειου καθαρίστηκε και απολυμάνθηκε.
Δυο φορτηγάκια του δήμου γέμισαν με τις σαβούρες του. Όμως το ψυχιατρείο δεν κράτησε το ξωτικό… Έκρινε ότι δεν ήταν επικίνδυνο για τον εαυτό του και την δημόσια ασφάλεια, οπότε…
Το ξωτικό επέστρεψε στη «φωλιά» του και μέσα σε λίγες ημέρες ξανάστησε το «νοικοκυριό» του. Αυτή τη φορά έβαλε και μία κουβέρτα στην είσοδο για να κρύβει τα πράγματά του.
Έγινε πιο επιφυλακτικό με τους γείτονες.
Σε κάποιους έκανε λεκτικές επιθέσεις και λίγους εμπιστευόταν…
Όλοι οι συγγενείς του έχουν δολοφονηθεί, λέει, αλλά δεν λυπάται αφού συνωμοτούσαν για να καταστρέψουν τον κόσμο…
Όταν του λες ότι μοιάζει περισσότερο με γυναίκα από ότι με άντρας, εξοργίζεται και απαριθμεί παλιές του φιλενάδες.
Λέει ότι έχει καρκίνο, aids και παίρνει μεθαδόνη αντί για ναρκωτικά αλλά η Τράπεζα της Ελλάδας και η «καλωδίωση Αθηνών» το προστατεύουν από τις αρρώστιες και τους κινδύνους…
Στο μυαλό του έχει φτιάξει φανταστικούς προστάτες…
Πιστεύει ότι τα διερχόμενα περιπολικά, ελέγχουν τη δική του ασφάλειά, ενώ ζει με το μύθο ότι, αν μπει σε ένα στεγασμένο χώρο, θα πέσουν τα ντουβάρια να το πλακώσουν.
Απείλησα τον επιτιθέμενο ότι θα φωνάξω την αστυνομία και μόλις έφυγε, έβαλα τις φωνές στο ξωτικό: «Γιατί δεν σέβεται τη ζωή σου; Γιατί δεν πας στο δήμο να κοιμηθείς; Γιατί μένεις εδώ που μπορεί ο κάθε περαστικός να σου κάνει κακό;»
Το ξωτικό βρήκε χίλιες δικαιολογίες για να υποστηρίξει το «σπίτι» του. «Στο δήμο έχει όλο πρεζάκια, εγώ δεν πάω με αυτούς… Εδώ έχω προστασία από την αστυνομία που περνά κάθε τόσο… Αν ήθελα σπίτι, θα πήγαινα στην Κηφισιά που έχω δεκάδες σπίτια και με παρακαλάνε να πάω…».
Με τον καιρό κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να κάνω λογικές κουβέντες με το ξωτικό. Μόνο γλυκά και τσιγάρα μπορούσα να του πηγαίνω και να του κρατάω λίγη παρέα, ψάχνοντας στοιχεία λογικής σε έναν παραληρηματικό λόγο μίας ζωής που πήγε λάθος και επιβιώνει από θαύμα…
Όσοι επιλέξετε να δείτε το βίντεο, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν πρόκειται για μία «συγκινητική ιστορία αστέγου», από αυτές που βλέπετε σττην τηλεόραση, αλλά για θραύσματα σκληρής αλήθειας από τη σκέψη ενός ανθρώπου διαφορετικού από εσάς και εμένα.
Θα μου συγχωρήστε την οικειότητα στο βίντεο, αλλά με το ξωτικό είμαστε πια φίλοι…
postmodern
