Δεν πρόκειται να σας ταλαιπωρήσω με την κλασική, πια, ταινία του Μπουνουέλ που πέρασε στο κινηματογραφικό πάνθεο, αλλά να σας διασκεδάσω με την ιλαροτραγωδία κυβερνητικών στελεχών που απολαμβάνουν φανερά και προκλητικά την γοητεία της μπουρζουαζίας και με τα πλούτη τους και με την άγρια νομή της εξουσίας. Η μια κυρία, ηθοποιός , τρόπος του λέγειν, προκαλεί λέγοντας πως αφού «αντέξαμε»- ποιοι, αλήθεια;- τα 400 χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους, τι είναι τα 99 χρόνια σκλαβιάς από τα μνημόνια, και τις αποικιακού χαρακτήρα συμβάσεις, που υπέγραψε η εξωνημένη κυβέρνηση; Βεβαίως, με την προϋπόθεση ότι εμείς δεν θα μπορούμε να επιβιώσουμε και θα εργαζόμαστε σαν δουλοπάροικοι στον αριστερό μεσαιωνισμό και η κυρία με τους ομοίους της θα απολαμβάνουν τα 7000 ευρώ μηνιαίως του βουλευτικού τους μισθού. Ψηφίζοντας τυφλά, την διαιώνιση αυτού του προνομίου τους.
Ο
δεύτερος κύριος είναι ένας από αυτούς που εξαγόρασαν την προσπάθεια
συναδέλφων τους να επανακτήσουν την εργασία τους, όταν έκλεισε την ΕΡΤ η
προηγούμενη κυβέρνηση. Οι πλέον καιροσκόποι από τους εργαζόμενους της
ΕΡΤ- και σας διαβεβαιώ πως υπάρχουν πολλοί-, έχοντας εξασφαλισμένη την
εργασία τους μετά τη βουλευτική θητεία , «ανέβηκαν στα κάγκελα»
φώναξαν, προκάλεσαν και, τώρα, απολαμβάνουν τους καρπούς της λαϊκής
επιβράβευσης και τον υψηλό βουλευτικό μισθό τους προκαλώντας την
κοινωνία.«Επιβαρύνουμε τις εύπορες κοινωνικές ομάδες που ψήφισαν «Ναι» στο δημοψήφισμα», δήλωσε ο εξασφαλισμένος στην εργασιακή του ασφάλεια «επαναστάτης». Μπορεί να μας εξηγήσει κανείς πως αποκλείονται από την επιβάρυνση οι μη εύπορες κοινωνικές ομάδες που ψήφισαν «Όχι» στο δημοψήφισμα; Αυτές επιβαρύνονται περισσότερο. Αλλά, ο περί ου ο λόγος κύριος συνηθισμένος στην κυβερνητική προπαγάνδα- όπως και άλλοι συνάδελφοί του στο ίδρυμα που εργάζονται- επιχειρεί να παραπλανήσει όσο μπορεί τον ελληνικό λαό. Η φασιστική λογική του είναι απλή: θέλετε «ναι», δηλαδή, παραμονή στην Ε.Ε; Υποστείτε τις συνέπειες. Σκοπίμως, παραβλέπει πως η πλειοψηφία ψήφισε «Όχι» στο δημοψήφισμα, αλλά ο εργοδότης του, ο κ. Τσίπρας, εν μια νυκτί, ομολογώντας την αδυναμία του να υλοποιήσει τη λαϊκή εντολή, μετέτρεψε το «όχι σε «ναι»
Η
μεν πρώτη λέγεται Άννα Βαγενά, αν δεν κάνω λάθος, και δηλώνει
ηθοποιός, ο δε δεύτερος Γιώργος Κυρίτσης και δηλώνει δημοσιογράφος. Από
εκείνους που με την κομματική τους τύφλωση έχουν δημιουργήσει στην
κοινωνία την πλέον στρεβλή εικόνα για τη δημοσιογραφία.Υπάρχει, βεβαίως, και το κερασάκι στην τούρτα: ο υπουργός παιδείας Νίκος Φίλης με την παγκόσμια πρωτοτυπία να είναι ο μόνος υπουργός παιδείας σε όλη την ιστορία των κοινοβουλευτικών θεσμών που να ηγείται ενός υπουργείου που έχει σχέση με τη μόρφωση των πολιτών χωρίς ένα απλό πτυχίο. Αυτός, λοιπόν, επιχειρεί με τρόπο σαδομαζοχιστικό να αποκαταστήσει στις θέσεις τους 2500 απατεώνες που δήλωσαν προσόντα που δεν είχαν για να καταλάβουν και να διατηρήσουν μια θέση εργασίας. Αντί, λοιπόν, να επέμβει ο εισαγγελέας για τις περιπτώσεις αυτές, ο κ. Φίλης επιχειρεί να νομιμοποιήσει όσους δήλωσαν πως έχουν πτυχία τα οποία, όμως, ήταν πλαστά. Ο όμορφος, ηθικός κόσμος της Αριστεράς, με το διαρκές ηθικό πλεονέκτημα το οποίο αναλώνει ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ μπουρζουάδες, με τα υψηλά ετήσια εισοδήματα και με εργασία, το πολύ, σε κάποιο γραφείο. Καμιά σχέση με την σκληρή, καθημερινή πραγματικότητα του εργαζόμενου λαού.
Η καθημερινότητα βρίθει ανάλογων δηλώσεων ώστε παθαίνουμε ένα είδος μιθριδατισμού. Τις συνηθίζουμε τόσο πολύ που σε λίγο όχι μόνο δεν θα μας ενοχλούν αλλά θα υφιστάμεθα στερητικό σύνδρομο αν δεν ακούσουμε κάτι ανάλογο.
Όπως
εξηγήσαμε και άλλη φορά από τις στήλες αυτές, οι κυβερνώντες επιχειρούν
να διαμορφώσουν μια νέα νομενκλατούρα και όλα δείχνουν πως θα το
πετύχουν. Διότι έχουν συνειδητοποιήσει πως μπορούν να διαχειριστούν
έναν παθητικό λαό «πουλώντας του αριστερά φούμαρα». Και αυτό κάνουν.Το μεγάλο ζήτημα στο οποίο έχει εκπαιδευτεί η αριστερά, δεν είναι πως θα αναπτυχθεί η οικονομία. Αυτό το έχουν λυμένο. Κρατική διαχείριση και «στίψιμο» της κοινωνίας προς όφελος της νέας νομενκλατούρας. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Το μεγάλο ζήτημα είναι πως θα διαχειριστούν την κοινωνία με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς τους και όταν χρειαστεί, σε δεύτερη φάση, που, προς το παρόν δεν συντρέχει στην Ελλάδα, κατασταλτικά.
Η
ιδεολογική χειραγώγηση της κοινωνίας θα επέλθει με τον έλεγχο του
συνόλου των Μέσων Ενημέρωσης και αυτόν τον στόχο εξυπηρετεί το σχετικό
νομοσχέδιο. Το παράδοξο είναι ότι η υλοποίηση αυτής της πολιτικής
γίνεται υπο τις επευφημίες μεγάλου μέρους της κοινωνίας, που πιστεύει
πως για το σημερινό της πάθημα η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στα ΜΜΕ και
στους δημοσιογράφους. Μερίδιο ευθύνης έχουν αλλά, όχι αποκλειστικά το
σύνολό της. Γίνεται, επίσης, με δηλώσεις σαν και αυτές του κ
Κατρούγκαλου, άλλου επιφανούς αστέρος της κυβερνητικής προπαγάνδας που
χωρίς οίκτο για τη διανοητική μας κατάσταση δήλωσε πως κάποιος έπρεπε να
υπογράψει τα μέτρα. Τα υπογρ΄ψαμε αλλά δεν θα τα υλοποιήσουμε. Εμείς,
τότε, γιατί αισθανόμαστε, ήδη, τις επιπτώσεις τους στην τσέπη μας;
Αν και υπήρξε προμαρξιστική αριστερά, εκείνη που βιώσαμε τον 19ο και τον 20ο αιώνα ήταν η μαρξιστική.Αποδεχόμαστε τσιτάτα και θεωρίες χωρίς να γνωρίζουμε, πολλές φορές, τους θεωρητικούς που τα εμπνεύστηκαν.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Μάρξ διατύπωσε μια θεωρία που άφησε το στίγμα της στην εξέλιξη των ιδεών του ανθρώπου. Όπως δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως πρωταγωνίστησε στη διαμόρφωση επαναστατικών κινημάτων της εποχής του. Αλλά, η επιστολή του στον γαμπρό του Πώλ Λαφάργκ, δεν θυμίζει καθόλου τον επαναστάτη που έχουμε στο νού μας καθώς διαβάζουμε τις αγιογραφίες του. Τον περνά γενεές δεκατέσσερις και του ζητά να τον πληροφορήσει για τις εργασίες και τις οικονομικές δυνατότητές του με τις οποίες θα μπορεί να συντηρήσει την κόρη του. Θα σας συνιστούσα ανεπιφύλακτα να διαβάσετε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε τελευταία με τίτλο: «Λώρα, η τελευταία των Μάρξ» και συγγραφέα τη Ζέφη Κόλλια από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Η μαρξιστική αριστερά έχει εξ αρχής μέσα της και το σπόρο του ολοκληρωτισμού και του κοινωνικού διχασμού (πάλη των τάξεων το ονόμασε) και του καιροσκοπισμού. Καλόν είναι να καταδιώκουμε τους εύπορους αλλά όταν πρόκειται για τους άλλους. Όταν καταλάβουμε εμείς τη θέση της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας, όταν, δηλαδή, γοητευτούμε και αρχίσουμε να απολαμβάνουμε τα αγαθά της μπουρζουαζίας, τότε, η οποιαδήποτε προσπάθεια αμφισβήτησής μας θεωρείται αντεπαναστατική. Και πρέπει να παταχθεί.
Η
χώρα βιώνει μια τραγωδία την οποία επιδεινώνει η άσκηση της
κυβερνητικής εξουσίας από τον Συριζα. Πρόκειται για την απόλυτη αποτυχία
που όσο παρατείνεται οδηγεί στην απόλυτη τραγωδία.Άνθρωποι οι οποίοι μεγάλωσαν με την ιδέα της «κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων» για την κατάκτηση και νομή της εξουσίας, την απέκτησαν, ουσιαστικά τους παραδόθηκε, από ένα σάπιο και ανίκανο πολιτικό σύστημα που ταλαιπώρησε, επίσης, την ελληνική κοινωνία επι πολλά χρόνια.
Και σήμερα, αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να προβάλει ως εναλλακτική λύση αυτής της τραγωδίας.
Δεν υπάρχει οδός σωτηρίας για τον ελληνικό λαό. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να τον κρατά καθηλωμένο στον καναπέ του. Κάτι πρέπει να γίνει.
anixneuseis
