Γράφει ο Κλεισθένης.
Υπάρχουν μερικές διαχρονικές μέθοδοι που χρησιμοποιεί το εξουσιαστικό σύστημα για να εξουδετερώνει ή χειρότερα να εκμεταλλεύεται προς όφελός του ότι το απειλεί.
Από αρχαιοτάτων χρόνων, βασική μέθοδος είναι να ενσωματώνει οτιδήποτε δεν μπορεί να εξουδετερώσει και απειλείται απ' αυτό.
Στις πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες η εξουσία ανήκε ή λαμβάνονταν με την βία απ' τον δυνατότερο, αυτόν δλδ που σε μονομαχία για την ανάληψη της εξουσίας νικούσε.
Με την πάροδο των χρόνων και την περαιτέρω ανάπτυξη των κοινωνικών δομών αμφισβήτησε την εξουσία του δυνατού ο έξυπνος δλδ αυτός που ανέπτυξε την σκέψη του και είχε την ευχέρεια να πείθει τους άλλους για το δίκαιο των λεγομένων του.
Η πρώτη αντίδραση του εξουσιαστή ήταν η αντιπαράθεση μαζί του. Τον νικούσε σωματικά αλλά υστερούσε πνευματικά. Επειδή δεν μπορούσε να τον εξουδετερώσει πλήρως του πρόσφερε μία εξουσιαστική θέση κάτω απ' αυτόν. Με την πάροδο των χρόνων ο έξυπνος αντικατέστησε τον δυνατό στην εξουσία. Ο δυνατός έγινε εγγυητής της εξουσίας του έξυπνου χρησιμοποιώντας την μυική του δύναμη και την βία ενάντια σε όποιον αμφισβητούσε την εξουσία του έξυπνου.
Σ' αυτή την διαπάλη για την εξουσία εμπλέκεται και τρίτος που εκμεταλλευόμενος τους φόβους και την ανασφάλεια των πολλών εμφανίστηκε σαν ο μεσάζων ανάμεσα στους ανθρώπους και την υπερφυσική δύναμη που εξουσιάζει τα πάντα ακόμη και τον εξουσιαστή. Αναφέρομαι στην αρχέγονη θρησκεία. Όπως ήταν φυσικό πήρε κι αυτός ένα μερίδιο απ' την εξουσία και ενσωματώθηκε στο σύστημα.
Η λογική που διέπει αυτήν την συμπεριφορά μπορεί να οριοθετηθεί σαν “με αμφισβητείς; απέκτησες ερείσματα; δεν μπορώ να σε εξουδετερώσω; σου παρέχω μία θέση μικρότερης εξουσίας απ την δική μου και σε ενσωματώνω”.
Αυτά ισχύουν ακόμη και σήμερα φυσικά κάπως διαφοροποιημένα.
Ας διερευνήσουμε το τι γίνεται σήμερα.
Υπάρχουν κινήματα ή ενώσεις ανθρώπων που αντιστρατεύονται την εξουσία. Η πρώτη απάντηση εκ μέρους της εξουσίας είναι η βία. Πολλές φορές η βία είναι αρκετή για να εξουδετερώσει τους αντιτιθέμενους αλλά όχι πάντα.
Άλλη αντίδραση είναι η κατασυκοφάντηση των αμφισβητιών. Σήμερα γίνεται εύκολα με την χρήση των ΜΜΕ.
Σε πιθανή αποτυχία και αυτής της μεθόδου τότε επιχειρείται ενσωμάτωση. Αν αποτύχει και αυτή τότε χρησιμοποιούνται τα μεγάλα μέσα. Μερικά απ' αυτά είναι η διάβρωση, ο εκφυλισμός, η προβοκάτσια, η ίδρυση φιλοεξουσιαστικών παρόμοιων κινημάτων και πιθανά μερικών άλλων μέσων που μου διαφεύγουν.
Για να γίνει κατανοητό τι εννοώ θα παραθέσω μερικά παραδείγματα.
α) Πατριωτισμός και εθνικισμός.
Δύο κινήματα που άνθησαν κυρίως τον 17ο αιώνα και μετά. Δύο ευγενή και γνήσια κινήματα που κατάφεραν την πτώση της φεουδαρχίας, την ίδρυση εθνών-κρατών και την αστική επανάσταση.
Ήδη τον 19ο αιώνα τα κινήματα διαβρώθηκαν απ' τους εξουσιαστές και είχαμε τα φασιστικά καθεστώτα που αιματοκύλισαν την οικουμένη.
Στα καθ' ημάς η πατριωτισμός και ο εθνικισμός αντικαταστάθηκαν απ' την πατριδοκαπηλεία και το ψευτοεθνικιστικό φασιστικό μόρφωμα της χρυσής αυγής.
β) Αντιεξουσιαστικά κινήματα.
Έστω κι αν πολλοί διαφωνούν ο άνθρωπος απ' την φύση του είναι αντιεξουσιαστής.
Τα παιδιά αντιδρούν στην εξουσία των γονέων, οι πολίτες αντιδρούν στην καταπίεση των εξουσιαστών, τα έθνη αντιδρούν στον ιμπεριαλισμό κτλ.
Όπως ήταν φυσικό η μέθοδος της διάβρωσης και του αποπροσανατολισμού χρησιμοποιήθηκε επιτυχώς.
Το σύνθημα “βία στην βία της εξουσίας” επιβλήθηκε στους αντιεξουσιαστικούς χώρους. Από ποιους άραγε;
Ποιον εξυπηρετεί αυτό το σύνθημα; Πάντως όχι τους αντιεξουσιαστές.
Ο αξέχαστος Γκάντι στην Ινδία με το “μη βία” νίκησε την ιμπεριαλιστική και αποικιοκρατική Αγγλία και κατόρθωσε την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού. Αυτή ήταν η πρώτη αντιεξουσιαστική νίκη χωρίς βία ενάντια στο Αγγλικό εξουσιαστικό σύστημα.
Η ταύτιση των γνήσια αντιεξουσιαστών με την βία είναι λάθος και επιβλήθηκε εντέχνως από επιτήδειους. Αν κάποιος δηλώνει αντιεξουσιαστής και αποδέχεται το “βία στην βία της εξουσίας” καλά θα κάνει να αυτοπροσδιοριστεί αλλιώς. Προβοκάτορας, ίσως ιδιόρρυθμος πεμπτοφαλαγγίτης.
γ) Τα λαϊκά αιτήματα.
Τα αιτήματα των λαών για ελευθερία, δημοκρατία, αξιοπρέπεια, ανεξαρτησία κτλ επειδή δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν ενσωματώνονται στις δήθεν επιδιώξεις επιτήδειων πολιτικάντηδων και ξεπουλώνται μετά την ανάληψη εξουσιαστικού μεριδίου απ' τους πολιτικάντηδες. Απομονώνονται οι γνήσιοι εκφραστές αυτών των αιτημάτων με κάθε μέσο, οι λαοί αδυνατούν να αντιληφθούν το τι συμβαίνει,εγκλωβίζονται σε παραπλανητικά ψευτοϊδεολογήματα των επιτήδειων και παραμένουν ανελεύθεροι, χωρίς δημοκρατία, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς ανεξαρτησία.
Φυσικά υπάρχουν και πολλά άλλα παραδείγματα που επαληθεύουν τις μεθόδους που μετέρχονται οι εξουσιαστές για να διαιωνίζουν την παραμονή τους στον σβέρκο των λαών.
Με τον όρο “εξουσιαστές” δεν εννοώ τις κυβερνήσεις ή αυτούς που ανακοινώνουν τις πολιτικές που ακολουθούνται αλλά αυτούς που έχουν την πραγματική εξουσία, δρουν στο παρασκήνιο ελέγχουν και καθοδηγούν τους κυβερνώντες.
