Γράφει ο Κλεισθένης.
Σ' αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω να βάλω σε τάξη κάποιες σκέψεις για το τι γίνεται στον κόσμο και γιατί. Φυσικά υπάρχουν, γι' αυτές τις αναλύσεις, οι ειδικοί επιστήμονες. Ο τρόπος, η μεθοδολογία και η εκφορά του λόγου των επιστημόνων καμιά φορά δεν βοηθούν εμάς τους απλούς ανθρώπους να καταλάβουμε τι θέλουν να πουν.
Αρχικά θα χωρίσω χονδρικά τα κράτη σε τέσσερις κατηγορίες.
Τα υποανάπτυκτα, τα αναπτυσσόμενα, τα ανεπτυγμένα και τα υπεραναπτυγμένα. Φυσικά δεν ανακαλύπτω τον τροχό, ας είναι, συνεχίζω.
Στα υποανάπτυκτα κράτη συνήθως τα καθεστώτα είναι απολυταρχικά, δικτατορικά, δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα, δεν έχουν ούτε ψευτοδημοκρατικό μανδύα. Οι φυσικοί τους πόροι απομυζώνται απ' τα υπεραναπτυγμένα κράτη, λιγότερο απ' τα αναπτυγμένα και ίσως μερικά ψιχία παίρνουν τα αναπτυσσόμενα. Οι λαοί τους ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, η διαφθορά βρίσκεται στο ζενίθ και η οικονομική ανισότητα είναι χαώδης. Λίγες οικογένειες, συνήθως πλησίον των δικτατόρων, δουλικά συμπεριφερόμενες προς τα κράτη-προστάτες που στην κυριολεξία ελέγχουν κάθε τι, κατέχουν αμύθητες περιουσίες και οι λαοί υποφέρουν.
Στα αναπτυσσόμενα κράτη, συνήθως έχουμε ψευτοδημοκρατικά καθεστώτα, έχει όμως δημιουργηθεί κάποιου τύπου μεσαία τάξη και η οικονομική κατάσταση των λαών δεν είναι σε τραγικό σημείο. Κι εδώ η οικονομική ανισότητα είναι πολύ μεγάλη.
Στα ανεπτυγμένα κράτη, υπάρχουν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, ωστόσο οι λαοί δεν ωφελούνται απ' την οικονομική ανάπτυξη. Το ποσοστό όσων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας κυμαίνεται από 10% έως και 30%. Το ποσοστό μικραίνει ανάλογα με την αύξηση της μεσαίας τάξης. Τα ανεπτυγμένα κράτη παρόλο την εκμετάλλευση που ασκούν στα αναπτυσσόμενα και τα υποανάπτυκτα, ο πλούτος εξακολουθεί να συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια, αυτά που ρυθμίζουν και ορίζουν κυβερνήσεις και πολιτικές.
Στα υπερανεπτυγμένα κράτη θα περίμενε κανείς οι λαοί τους να ζουν πλούσια, αμ δε!, κι εδώ υπάρχουν ανάλογα ποσοστά ανθρώπων που ζουν κάτω απ' το όριο της φτώχειας. Η εκμετάλλευση των αδύνατων κρατών είναι διπλή. Παίρνουν όσο περισσότερα μπορούν απ' τον πλούτο των αδύναμων κρατών, διαλύουν την μεσαία τάξη των αδύναμων κρατών και υποχρεώνουν τους πολίτες να γίνονται καταναλωτές των προϊόντων που υπερπαράγουν οι πολυεθνικές τους.
Επειδή υπάρχει σκληρός ανταγωνισμός ανάμεσα στα υπερανεπτυγμένα και στα ανεπτυγμένα κράτη χρησιμοποιούν πολλές φορές ακόμη και για τον καπιταλισμό ανήθικες μεθόδους. Μία κλασσική μέθοδος είναι ο χρηματισμός αυτών που αποφασίζουν για τις πολιτικές που θα ακολουθηθούν, ο χρηματισμός αυτών που αποφασίζουν ποια εταιρία και ποίου κράτους θα πάρει την τάδε ή την δίνα δουλειά. Αν οι δεσμοί των ανεπτυγμένων κρατών με τους κυβερνώντες των αδύναμων κρατών είναι ισχυροί τότε τα υπερανεπτυγμένα ζητούν και επιτυγχάνουν μοίρασμα έτσι ώστε οι δουλειές και τα κέρδη να οφελούν και τις δύο πλευρές.
Τα υπερανεπτυγμένα κράτη όμως χρησιμοποιούν και την βία των όπλων αν κάποιο αδύναμο κράτος αρνηθεί να υποταχθεί στις οικονομικές ορέξεις τους. Οι προφάσεις και οι δικαιολογίες για αυτές τις επεμβάσεις φυσικά είναι αστήρικτες και γελοίες, παρόλα αυτά όμως τα περισσότερα απ' τα υπόλοιπα κράτη δεν διαφωνούν με αποτέλεσμα με την βία των όπλων να αλλάζονται οι κυβερνήσεις, οι πολιτικές, οι προσανατολισμοί κτλ των αδύναμων κρατών.
Η υπερσυγκέντρωση πλούτου και κεφαλαίων στα υπερανεπτυγμένα κράτη καθώς και σε λίγα χέρια σε συνάρτηση με την αδυναμία των περισσοτέρων κρατών να αντιδράσουν αποθρασύνει τους πλουτοκράτες που κατ' ουσίαν διοικούν τα υπερανεπτυγμένα κράτη κι έτσι η μοίρα των υπανάπτυκτων και των αναπτυσσόμενων κρατών να είναι η περαιτέρω αποανάπτυξη, η εξαθλίωση και η φτωχοποίηση.
Αυτό είναι για 'μένα το status στον κόσμο σήμερα, αν δεν αντιδράσουν μαζικά και διακρατικά οι λαοί δεν πρόκειται να σηκώσουν κεφάλι και θα φτωχοποιούνται ολοένα και περισσότερο.
