Συναισθηματική “διαβάθμιση”.


Φυσικά δεν υπάρχουν μονάδες μέτρησης των συναισθημάτων, χρησιμοποιούμε εκφράσεις πχ “καταχάρηκε”, “η χαρά του ήταν απερίγραπτη”, “είναι συντετριμμένος (από λύπη)”,”καταστεναχωρήθηκε”, “χαίρεται”, “λυπάται” κτλ.
Μπορούμε όμως να διαβαθμίσουμε την ένταση της χαράς ή της λύπης ανάλογα με το ποιον αφορά το γεγονός που μας χαροποιεί ή μας λυπεί αντίστοιχα.
Όσο πλησιέστερο σε 'μας είναι το υποκείμενο που του συμβαίνει το ευχάριστο ή το δυσάρεστο τόσο μεγαλύτερης έντασης είναι τα ανάλογα συναισθήματα.
Όταν γεννηθεί πχ ένα μωρό από κοντινό μας συγγενή ή φίλο ή γείτονα ή γνωστό διαβαθμίζουμε και την ένταση δλδ μεγαλύτερη για συγγενή, μικρότερη για φίλο ή γείτονα ακόμη μικρότερη για γνωστό κτλ.
Το αντίστοιχο συμβαίνει και για το συναίσθημα της λύπης.
Εδώ οφείλουμε να παρατηρήσουμε την μεγάλη ένταση του συναισθήματος της λύπης όταν χάνουμε ένα κοντινό μας συγγενή. Είναι σε όλους γνωστό ότι οι άνθρωποι γεννιούνται, μεγαλώνουν και πεθαίνουν. Η ένταση της λύπης όμως δεν ακολουθεί την λογική συνέχεια των πραγμάτων. Όταν χάσουμε ένα πολύ δικό μας άνθρωπο, παππού ή γιαγιά, πατέρα, μητέρα, αδελφό-ή , γιο ή κόρη τότε το συναίσθημα της λύπης είναι συγκλονιστικό. Η ένταση αυξάνεται όταν το μοιραίο συμβεί αναπάντεχα. Εκείνο που μειώνει κάπως την ένταση της λύπης είναι αν η ηλικία του συγγενούς είναι μεγάλη καθώς και η επίγνωση του ερχόμενου χαμού του.
Η εκδήλωση της λύπης ή της χαράς είναι αναγκαιότητα για την ομαλή συναισθηματική πορεία ενός ανθρώπου. Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους ή δεν θέλουν, όπως λέμε τα “πνίγουν”. Πιθανό κάποιος να έχει και συναισθηματική “ανεπάρκεια” δλδ να μην νοιώθει χαρά ή λύπη.
Εκείνο πάντως που πρέπει να επισημανθεί είναι η υπέρμετρη συναισθηματική έξαρση για γεγονότα χαράς ή λύπης, μπορούν να δημιουργήσουν πρόβλημα στην ψυχική υγεία.