Σε κρίσιμο τεστ, υπαρξιακό θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος,
εξελίσσεται για την Ελλάδα, η υπόθεση της παραχώρησης ερευνών και
αξιοποίησης των βέβαιων πλούσιων κοιτασμάτων, των βυθοτεμαχίων νότια της
Κρήτης, εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Η αποκάλυψη του pronews.gr για την «Μυστική συνάντηση της Chevron με την κυβέρνηση της Τρίπολης» θορύβησε την κυβέρνηση και δικαίως.
Είχαν ποντάρει τα πάντα στην αμερικανική εταιρεία θεωρώντας ότι τους δίνει «κάλυψη». Και είδαν ότι αυτή η κάλυψη δύσκολο να υπάρξει.
Το χρονικό ορόσημο της 10ης Σεπτεμβρίου, ημερομηνία λήξης του διεθνούς διαγωνισμού είναι πολύ κοντά και αν η Chevron μας «πούλησε» με αντάλλαγμα τα λυβικά χερσαία κοιτάσματα (η Λιβύη διαθέτει το ποιοτικά καλύτερο πετρέλαιο του κόσμου και σε ελάχιστο βάθος εξόρυξης) ή ακόμα χειρότερα, μας χρησιμοποίησε για να πιέσει την Τρίπολη, τότε τα πράγματα δεν είναι καλά.
Θορυβημένος, προφανώς, από την αποκάλυψη του pronews.gr, ο υπουργός ΠΕΝ Σταύρου Παπασταύρου την ίδια ημέρα, στις 15 Ιουλίου, κάλεσε στο τηλέφωνο την υπουργό την Αντιπρόεδρο της Chevron, Λιζ Σβάρτσε από την οποία ζήτησε διαβεβαίωση ότι η Chevron θα συμμετάσχει στον διαγωνισμό (και είναι βέβαιο ότι θα τον πάρει).
Ήδη «τρέχει« η προθεσμία των 90 ημερών από την επίσημη έναρξη του διεθνούς διαγωνισμού στις 12 Ιουνίου με την δημοσίευση του κειμένου της προκήρυξης στην επίσημη εφημερίδα της ΕΕ.
Θεωρητικά η αμερικανική Chevron, η οποία πρώτη εκδήλωσε επίσημα ενδιαφέρον για τα τρία από τα τέσσερα θαλάσσια οικόπεδα νοτίως της Κρήτης (για το τέταρτο εκδήλωσε ενδιαφέρον η Helleniq Energy), συνεχίζει να επαναβεβαιώνει τη δέσμευσή της προς τον ελληνικό διαγωνισμό,
Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι όλα είναι πλέον «στον αέρα».
Σε όλα τα επίπεδα: Γεωστρατηγικό, εθνικό, οικονομικό. Η Τουρκία (γιατί περί της Άγκυρας πρόκειται, αν δεν το έχουν καταλάβει κάποιοι) χρησιμοποιεί τον δορυφόρο της, την κυβέρνηση της Τρίπολης στην Λιβύη, για να παίξει ένα ρόλο «μπροστινού» στην προσπάθεια της να ακυρώσει την αξιοποίηση του εθνικού πλούτου της Ελλάδας, για άλλη μια φορά.
Και λέμε «για άλλη μία φορά» γιατί έτσι κατάφερε να ακυρώσει τις έρευνες στο κολοσσιαίο κοίτασμα του «Μπάμπουρα» νοτιοανατολικά της Θάσου στο Θρακικό Πέλαγος, με την μεγάλη κρίση του Μαρτίου του 1987.
Χαρακτηριστικό είναι ότι τα τότε ΕΛΠΕ προσπάθησαν να «ξυπνήσουν» το 2017 την τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έπεσαν σε «τοίχο».
Κανείς και καμία κυβέρνηση δεν δίνει άδεια για την εκμετάλλευση του «Μπάμπουρα» που ανακαλύφθηκε την περίοδο 1972-1973, με τις πρώτες ενδείξεις να δείχνουν δυναμικότητα 350.000 βαρελιών την ημέρα και συνολικά περί το 1 δισ. βαρέλια!
Το πρόβλημα με την εκμετάλλευσή του έγκειται στο γεγονός ότι το 70% των αποθεμάτων βρίσκεται πέρα από τα 6 ναυτικά μίλια. Και ως υφαλοκρηπίδα, δικό μας είναι. Και ως δικαίωμα επέκτασης στα 12 ν.μ. πάλι δικό μας είναι…
Τότε, το 1987, που πολλοί μίλησαν για «ελληνική νίκη» επειδή απέτρεψαν το Σισμίκ να κάνει έρευνες, αλλά αποδείχθηκε ότι τελικά είχαμε δεχθεί με το πρωτόκολλο Παπούλια-Γιλμάζ να μην προχωρήσουμε σε αξιοποίηση του τεράστιου κοιτάσματος πετρελαίου.
Φαντασθείτε σήμερα την Ελλάδα να είχε αξιοποιήσει, έστω από το 1990, το κοίτασμα του «Μπάμπουρα» με 350.000 βαρέλια ημερησίως. Ούτε χρέος, ούτε Μνημόνια, μια ισχυρή οικονομικά χώρα, χωρίς πρόβλημα στο δημογραφικό και παράδεισος επενδύσεων.
Μεσοσταθμικά με καθαρά 15 εκατ. δολ. την ημέρα και 500+ εκατ. δολ. κατ’έτος, «ζεστό» χρήμα, με τους πλέον συντηρητικούς υπολογισμούς.
Το ίδιο προσπαθεί η Άγκυρα να κάνει σήμερα: Να ακυρώσει την ελληνική προσπάθεια νότια της Κρήτης, μέσω της Λιβύης.
Το αποτέλεσμα της οποίας είναι ίσως το μοναδικό που μπορεί να βγάλει την ελληνική οικονομία από το καθεστώς της οικονομίας-ζόμπι που της επέβαλαν τα Μνημόνια.
Το κρίσιμο είναι πώς θα διαχειριστεί η κυβέρνηση την Λιβύη. Η Τρίπολη είναι «σκυλάκι» της Άγκυρας. Ότι και να επιχειρήσουμε θα πέσουμε «σε τοίχο».
Κανείς δεν πρόκειται να πιέσει την κυβέρνηση της Τρίπολης να αλλάξει γνώμη: Οι ΗΠΑ του Ν.Τραμπ, ενδιαφέρονται για τον νικητή, δεν ενδιαφέρονται για το ποιος έχει δίκιο.
Το τονίζουμε αυτό, μήπως το καταλάβουν κάποιοι στην κυβέρνηση που αιθεροβατούν, προβάλλοντας επιχειρήματα περί «διεθνούς δικαίου».
Οι ΗΠΑ του Ν.Τραμπ, ούτε συμπαθούν τον Ρ.Τ.Ερντογάν, ούτε αντιπαθούν τον Κ.Μητσοτάκη, ούτε τέτοιες άλλες ανοησίες και «καφενειακού» επιπέδου συζητήσεις.
Ενδιαφέρονται όμως για το ποιος θα μπορέσει να τους εξυπηρετήσει καλύτερα και να τους δώσει περισσότερα.
Το τελευταίο ξέρουν ότι θα το πάρουν από την Ελλάδα. Και το πρώτο.
Αλλά θα πρέπει πρώτα εμείς να σταθούμε στο ύψος μας.
Όχι με την απειλή της «πρώτης πιστολιάς» να τρέξουμε να κρυφτούμε, όπως έγινε το 1987 με το «Σισμίκ» και το 2020 με το Oruc Reis.
Δηλαδή οι Αμερικανοί θα μας προτιμούσαν την Ελλάδα ως συνεργάτη παρά την Τουρκία, γιατί είμαστε πιο «διαχειρίσιμοι» από την Τουρκία. Αλλά πρώτα θα πρέπει να αποδείξουμε ότι… «υπάρχουμε».
Από την ΕΕ μην περιμένουμε πολλά: Η Ιταλία παίζει τον γνωστό ύπουλο ρόλο κατά της Ελλάδας που είχε παίξει και το 1922 και το 1941, ανεξάρτητα κυβερνήσεων. Γιατί;
Γιατί το παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο είχε, από αρχαιοτάτων χρόνων τρεις αντιπάλους:
Τους πληθυσμούς-κράτη της νότιας άκρης της Βαλκανικής Χερσονήσου (Έλληνες ή Έλληνες Βυζαντινούς), όπου τώρα βρίσκεται το σύγχρονο ελληνικό κράτος, δυτικά τους πληθυσμούς-κράτη της ιταλικής χερσονήσου, που συνθέτουν πλέον το ιταλικό κράτος και ανατολικά τους ασιατικής καταγωγής πληθυσμούς που κατάφεραν μόνιμα να εγκατασταθούν σήμερα υπό την μορφή του κράτους της Τουρκίας στην χερσαία έκταση που περικλείεται από την Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο και την Μεσόγειο.
Αυτοί είναι οι τρεις αντίπαλοι από τις τις δυτικές Άλπεις μέχρι την Αλεξανδρέττα από την εποχή του Β’Αποικισμού (8ος-6ος αιώνας π.Χ) μέχρι σήμερα
Η σημερινή συγκυρία δεν είναι καλή για την Ελλάδα: Η Ιταλία και η Τουρκία είναι πολύ κοντά κι έχουν στήσει μια άριστη συνεργασία στο τομέα της αμυντικής βιομηχανίας. Επιχειρούν να συντρίψουν την Ελλάδα στρατηγικά.
Αυτό το βλέπουμε και στην περίπτωση της Λιβύης. Ο παρά λίγον σύμμαχός μας Χ.Χαφτάρ, νιώθει ότι το 2020 προδόθηκε από την Αθήνα που του αρνήθηκε βοήθεια και δεν κατάφερε να καταλάβει την Τρίπολη.
Οι Τούρκοι στήριξαν με Στρατό, Ναυτικό και Αεροπορία τους πολέμαρχους της Τρίπολης και κέρδισαν το παιχνίδι…
«Μέγα λάθος» της κυβέρνησης Μητσοτάκη η απροθυμία στήριξης του Χ.Χαφτάρ.
Ο Χ.Χαφτάρ στράφηκε στην Μόσχα, σώθηκε, εμπέδωσε την κυριαρχία του στην Ανατολική Λιβύη και τώρα… στο πλαίσιο της συνεύρεσης μέσα στον κυκεώνα του ουκρανικού, της Μόσχας με την Άγκυρα, βρέθηκε και αυτός κοντά στην Άγκυρα πλέον.
Ειδικά από την στιγμή που το Κάιρο, επίσης κάποτε σύμμαχος της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία, τώρα «το γύρισε το μπιφτέκι», θα πούμε λαϊκιστί, εκτιμώντας ότι οι Τούρκοι είναι πιο αξιόπιστοι από τους Έλληνες. Έτσι απλά.
Εν πάση περιπτώσει το ζήτημα πλέον είναι να μην είναι μόνο η Chevron υποψήφια: Τρεις ακόμη διεθνείς πετρελαϊκοί κολοσσοί έχουν έρθει σε επαφή με την ΕΔΕΥΕΠ ζητώντας πρόσβαση στο data room με τα σεισμικά δεδομένα των περιοχών.
Ανάμεσα σε αυτούς φέρονται να είναι η BP, η Eni και πιθανώς η TotalEnergies, η οποία είχε αποσυρθεί από την ελληνική αγορά πριν από πέντε χρόνια, αλλά πλέον φέρεται να εξετάζει την επιστροφή της μέσω συνεργασιών.
Αν δεν τα καταφέρουμε στον διαγωνισμό αυτόν που έπρεπε να είχε προχωρήσει πριν χρόνια το πρόβλημα, θα είναι κάτι παραπάνω από σημαντικό. Θα είναι κρίσιμο: Χάνεται η μοναδική ελπίδα να «σηκώσουμε κεφάλι», ως χώρα, ως Έθνος. Μην ξεχνάμε ότι σε διαφορετική περίπτωση τα Μνημόνια θα τελειώσουν το 2115, όταν λήγει η σύμβαση παραχώρησης του εθνικού πλούτου στους δανειστές.
Και γι αυτό δεν πρέπει να κάνουμε πίσω. Με οποιοδήποτε κόστος ή θυσία.
Αν δεν κερδίσουμε το παιχνίδι νότια της Κρήτης, με όλα τα γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα υπέρ μας, πώς φιλοδοξούμε να αξιοποιήσουμε τον ελληνικό πλούτο στην υφαλοκρηπίδα του συμπλέγματος της Μεγίστης;
Και ποιος θα μας ξαναπάρει «στα σοβαρά»;
