Ο πόλεμος Ισραήλ-Ιράν αποκτά πλέον διάσταση καθεστωτικής αλλαγής.
Όμως, η περιοχή έχει ξαναδεί αυτό το έργο.
Και αυτή τη φορά, δεν θα μείνει αμέτοχη.
Καθώς
οι ισραηλινές επιδρομές στο Ιράν συνεχίζονται για έκτη
Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, πλέον, επενδύουν στη ριζική αλλαγή καθεστώτος στην Τεχεράνη – και όχι μόνο στις στρατιωτικές απώλειες.
Στόχος; Η αντικατάσταση της κυβέρνησης του Ιράν με ένα «πρόθυμο καθεστώς», ικανό να ευθυγραμμιστεί με τα δυτικά συμφέροντα στην περιοχή.
Όμως, η ιστορία δεν ξεχνά – και η γεωγραφία αντιδρά.
Το παράδειγμα της Βενεζουέλας: Όταν οι λαοί ακυρώνουν πραξικοπήματα
Το 2002, οι ΗΠΑ επιχείρησαν να ανατρέψουν τον ηγέτη της Βενεζουέλας, Hugo Chavez.
Το πραξικόπημα απέτυχε οικτρά.
Οι ηγέτες της Λατινικής Αμερικής αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τους πραξικοπηματίες.
Ο Chavez επέστρεψε πανηγυρικά.
Αυτό ακριβώς φοβούνται τώρα οι Αμερικανοί: ένα νέο Chavez στη Μέση Ανατολή.
Και η Μέση Ανατολή δείχνει ήδη τα δόντια της.
Το Πακιστάν δεν είναι «πρόθυμο υποκατάστατο»
Η πυρηνική δύναμη του Πακιστάν παρακολουθεί στενά την κλιμάκωση.
Σε περίπτωση ισραηλινού πυρηνικού πλήγματος, αναλυτές δεν αποκλείουν αντίποινα από το Ισλαμαμπάντ.
Γι' αυτό και ο Donald Trump κάλεσε τον στρατηγό Asim Munir, τον πραγματικό κυβερνήτη της χώρας, σε κλειστό δείπνο στον Λευκό Οίκο – την πρώτη τέτοια συνάντηση μετά από 15 χρόνια.
Το
μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Η Ουάσινγκτον προσπαθεί να μετακινήσει το
Ισλαμαμπάντ μακριά από την αγκαλιά του Πεκίνου – προσφέροντας πιθανώς
πίεση προς την Ινδία στο ζήτημα του Κασμίρ.
Ωστόσο, η Κίνα είναι παρούσα.
Και ισχυρή.
Υποστηρίζει
το Πακιστάν ως «ισχυρό φίλο», στηρίζει το Ιράν διπλωματικά και πιθανώς
στρατιωτικά, και βλέπει την αποσταθεροποίηση του Ιράν ως άμεσο πλήγμα
στην ενεργειακή της ασφάλεια και στο Belt and Road Initiative.
Ο Erdogan επιστρέφει και δεν είναι μόνος
Ο Recep Tayyip Erdogan, μετά από περίοδο σιωπής, πέρασε στην επίθεση.
Κατακεραύνωσε τον Netanyahu, λέγοντας πως ξεπέρασε ακόμη και τον Hitler.
Υπερασπίστηκε ανοιχτά το Ιράν, χαρακτηρίζοντας το «φυσικό και νόμιμο» το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα.
Η Τουρκία συγκροτεί άτυπο μέτωπο με συμμάχους όπως
το Αζερμπαϊτζάν, η Συρία (τουρκόφιλη πλέον Νέα Συρία), το Ιράκ, η
Ιορδανία και η Αίγυπτος – όλοι καταδικάζουν τα ισραηλινά πλήγματα.
Αν το Ιράν κλείσει τα Στενά του Hormuz οι συνέπειες στο πετρέλαιο θα συμπαρασύρουν ολόκληρη την περιοχή σε πολιτικό αναβρασμό
O Reza Pahlavi δεν πείθει κανέναν
Οι ΗΠΑ έβγαλαν ήδη από το συρτάρι τον κληρονόμο – τον Reza Pahlavi, γιο του ανατραπέντος Σάχη του Ιράν.
Ο ίδιος χαρακτήρισε την ισραηλινή επίθεση θετική εξέλιξη.
Αυτό όμως τον απονομιμοποιεί πλήρως στα μάτια των Ιρανών – και ακόμη περισσότερο στους γείτονες.
Ο
Πακιστανός υπουργός Άμυνας απάντησε χλευαστικά: «Αν είσαι τόσο
εμπνευσμένος για το λαό του Ιράν, τότε γύρνα και ηγήσου του. Από τα
λόγια στα έργα. Παράσιτο...»
Η περιοχή δεν θα αναγνωρίσει μαριονέτες.
Δεν θα υποστηρίξει αμερικανικά υποκατάστατα.
Και κυρίως, δεν θα δεχθεί πολιτική αποικιοκρατία ντυμένη ως δημοκρατία, γράφει η γεωπολιτική αναλύτρια Lyubov Stepushova. 
Η ιστορία δεν ξεχνά
Η προσπάθεια των ΗΠΑ και του Ισραήλ να προκαλέσουν καθεστωτική αλλαγή στο Ιράν θυμίζει Βαγδάτη του 2003 και Καράκας του 2002.
Αλλά ο κόσμος έχει αλλάξει. Η Μέση Ανατολή έχει στρατηγική μνήμη. Έχει ανεξαρτητοποιηθεί.
Και το σημαντικότερο: έχει συμμάχους, πυρηνικά και γεωπολιτική αυτοπεποίθηση.
Οι μαριονέτες μπορεί να χορεύουν στην Ουάσινγκτον. Αλλά δεν θα κυβερνήσουν στην Τεχεράνη.
