Η αλήθεια είναι ότι η Δύση αντιμετώπισε τον πόλεμο αντιπροσώπων στην Ουκρανία με μία μαξιμαλιστική προσέγγιση.
Η στρατηγική του πολέμου φθοράς της Ρωσίας είχε ανεδαφικούς
Δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει απόλυτη ομοφωνία σε έναν συνασπισμό υπό την ηγεσία των ΗΠΑ περίπου 50 κρατών, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο αρχικός στόχος ήταν να επιτραπεί στην Ουκρανία, μέσω ενός συνδυασμού στρατιωτικής βοήθειας, κυρώσεων και διπλωματικών πιέσεων, να φθείρει αποφασιστικά και δυνητικά νικήσει τον ρωσικό στρατό, επισημαίνει σε άρθρο του στο Responsible Statecraft ο ειδικός σε θέματα Ευρασίας και επίκουρος καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Marymount, Mark Episkopos.
Η αποτυχημένη προσέγγιση των ΗΠΑ και της συλλογικής Δύσης έγινε ξεκάθαρα φανερή το δεύτερο εξάμηνο του 2023 με την αποτυχημένη ουκρανική αντεπίθεση αν και σημάδια είχαν παρουσιαστεί νωρίτερα.
ΗΠΑ και Δύση δεν έχουν εναλλακτική στρατηγική
Το χειρότερο για τις ΗΠΑ, τη Δύση και τελικά την Ουκρανία είναι πως απουσιάζει πλήρως μία σαφώς διατυπωμένη εναλλακτική στρατηγική.Παρά τις προηγούμενες εμπειρίες με τα ρωσικά αντίμετρα κατά των HIMARS και άλλων συστημάτων, ο δυτικός συνασπισμός εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να ανατρέψει την ισορροπία δυνάμεων σε βάρος της Ρωσίας, εάν στείλει τον κατάλληλο εξοπλισμό στο Κίεβο.
«Το 2023 ήταν τα άρματα μάχης Leopard και τα πυραυλικά συστήματα Patriot.
Τώρα, είναι τα F-16.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δεν έχει προσδιοριστεί ένας κεντρικός στόχος για τον οποία θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν αυτά τα όπλα», σημειώνει ο Episkopos.
Οι πρόσφατες εκτιμήσεις που συστήνουν στην Ουκρανία να στραφεί σε αμυντική στάση αντιπροσωπεύουν μια ευπρόσδεκτη απόκλιση από την πρόταση, η οποία ακυρώθηκε πλήρως από την εμπειρία της αποτυχημένης αντεπίθεσης του 2023, ότι ο στρατός της Ουκρανίας διαθέτει την επιθετική ισχύ που απαιτείται για την εκδίωξη των ρωσικών δυνάμεων από το έδαφός της.
Δικαίωση του von Clausewitz αλλά…
Τέτοιες
εκκλήσεις αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα μιας σύγκρουσης που έχει
επιβεβαιώσει τον διαχρονικά δοκιμασμένο ισχυρισμό του Carl von Clausewitz ότι η άμυνα είναι η ισχυρότερη μορφή πολέμου και, αν ληφθεί υπόψη πολύ νωρίτερα.
Ωστόσο αυτή η προσέγγιση δεν αναλύεται σε βάθος και σε συνάρτηση με άλλες εξίσου σημαντικές παραμέτρους, όπως η πολιτική, η οικονομική και η δημογραφική κατάσταση της Ουκρανίας.
Το ανθρώπινο δυναμικό και η δύναμη πυρός είναι τα δύο νομίσματα με τα οποία πρέπει να αγοραστεί η νίκη της Ουκρανίας — ο στρατός της οποίας αντιμετωπίζει τρομερά, αυξανόμενα ελλείμματα και στα δύο.
Η Ουκρανία συντρίβεται
Η
χώρα συντρίβεται από ένα δημογραφικό καθοδικό spiral που θα απαιτήσει
μια προσπάθεια επανόρθωσης από γενιά σε γενιά, ολόκληρης της κοινωνίας,
ακόμη κι αν ο πόλεμος τελείωνε σήμερα.
Επιπλέον, πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ότι η ενότητα του ουκρανικού πληθυσμού πίσω από τους πολεμικούς στόχους της κυβέρνησής του έχει σχεδόν εξαφανιστεί με νέες και ανεπιθύμητες εσωτερικές πιέσεις που κλονίζουν την κυβέρνηση Zelensky.
Ολοένα και περισσότεροι Ουκρανοί τάσσονται τώρα υπέρ της έναρξης ειρηνευτικών συνομιλιών με τη Ρωσία, ένα μέτρο που έχει απαγορευτεί νομοθετικά από την ουκρανική ηγεσία.
Η
θεωρία της «νοκ-άουτ γροθιάς» της νίκης της Ουκρανίας αποδείχτηκε
τραγικά λανθασμένη ενώ ο χρόνος είναι αντίπαλος του Κιέβου και του
δυτικού συνασπισμού.
Η αμυντική στρατηγική με στόχο την
αγορά χρόνου για λογαριασμό της Ουκρανίας αποτυγχάνει οικτρά, καθώς
εξαντλούνται οι οικονομικοί πόροι της συλλογικής Δύσης. 
Ανεδαφικός ο στόχος μίας ουκρανικής νίκης
Ο πόλεμος δεν μπορεί να τεθεί σε λειτουργία αυτόματου πιλότου με την αναβολή επιθετικών επιχειρήσεων και συνεχούς επένδυσης στην άμυνα.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η έντονη ασυμμετρία στη δύναμη μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας αλλά η ασυμμετρία ζωτικών συμφερόντων και η κλιμακωτή δυναμική μεταξύ της Ρωσίας και των δυτικών εταίρων της Ουκρανίας.
Εάν η δυτική στρατηγική αποσκοπεί στην αγορά χρόνου για την Ουκρανία το κύριο ζήτημα είναι για ποιο λόγο θα αξιοποιηθεί αυτός.
Χρόνος
για να προετοιμαστεί άλλη μια μεγάλης κλίμακας ουκρανική αντεπίθεση με
στόχο την εκδίωξη των ρωσικών στρατευμάτων; Χρόνος για να νικήσει τη
Ρωσία σε έναν πόλεμο φθοράς. ή να αυξήσει το κόστος για τη Ρωσία έτσι
ώστε το Κρεμλίνο να συμφωνήσει σε διαπραγματεύσεις με λογικά ευνοϊκούς
όρους για την Ουκρανία και τη Δύση;
Και τα δύο στερούνται
ρεαλιστικής βάσης καθώς η Ουκρανία είναι σε πολύ πιο τραγική κατάσταση
σε σχέση με το χρονικό διάστημα πριν από την αιματηρή και αποτυχημένη
αντεπίθεση του 2023.
«Η περισσότερη στρατιωτική βοήθεια
προς την Ουκρανία και οι πρόσθετες κυρώσεις στη Ρωσία αντιμετωπίζονται
πολύ συχνά ως στόχοι από μόνοι τους παρά ως εργαλεία που
χρησιμοποιούνται για τη διαμόρφωση των αποτελεσμάτων σε στρατηγικό
επίπεδο», επισημαίνει ο Episkopos.
Οι ΗΠΑ επαναλαμβάνουν τα τεχνοκρατικά λάθη του McNamara στο Βιετνάμ - Οι Αμερικανοί παγιδεύονται στην ομίχλη του πολέμου
Η
αμερικανική εμπειρία βασιζόταν πάντα σε μία αποκεντρωμένη
τεχνοαισιοδοξίας που επιτρέπει μια μοναδική επιχειρηματική κουλτούρα
προσανατολισμένη στις λύσεις, η οποία έχει κάνει τις ΗΠΑ παγκόσμιο ηγέτη στην καινοτομία.
Αλλά αυτό το τεχνοκρατικό πνεύμα, αν και πολύτιμο για κάθε είδους εμπορικές και επιστημονικές επιχειρήσεις, μπορεί να καταστεί τρομακτικό μειονέκτημα στη γεωπολιτική και τη στρατιωτική στρατηγική.
Η τεχνική επάρκεια της Αμερικής, που προσωποποιήθηκε από τον τότε υπουργό Άμυνας Robert S. McNamara, απέτυχε
να διαπεράσει την ομίχλη του πολέμου στο Βιετνάμ, επειδή βασιζόταν σε
στρατηγικά αβάσιμες υποθέσεις για την ευρύτερη δυναμική του πολέμου και
αρνήθηκε να διορθώσει την πορεία σε καίριες συγκυρίες.
Οι μεταβλητές που παίζονται στην Ουκρανία είναι αναμφισβήτητα πολύ διαφορετικές, αλλά παρατηρείται η ίδια ανοησία.
Να επιμένουν ΗΠΑ και Δύση σε μία παρατεταμένη σύγκρουση χωρίς να υπάρχει μία ρεαλιστική βάση για νίκη.
Τέλος θα πρέπει να θυμόμαστε όλοι ότι ο McNamara έμεινε γνωστός στην ιστορία ως ο αρχιτέκτονας του μάταιου πολέμου στο Βιετνάμ.
