Ο κ. Μητσοτάκης επιμένει να θέλει να εξαντλήσει την τετραετία αλλά τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και δεν θα του το επιτρέψουν.
Για τη χώρα η καλύτερη εξέλιξη θα ήταν μια συντεταγμένη προσφυγή στις κάλπες, ύστερα από συνεννόηση των κομμάτων και
σε περίπτωση που κανένα κόμμα δεν συγκεντρώσει αυτοδυναμία ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης από όλα τα κόμματα, τα οποία θα θελήσουν να συμμετάσχουν, και τεχνοκρατών. Η χώρα βρίσκεται σε όλους τους τομείς σε τραγική κατάσταση. Δεν ομολογείται από κυβερνητικά χείλη αλλά το αισθάνονται όλοι.Η κυβέρνηση έχει απωλέσει, μετά την 9η Ιουνίου, την πολιτική νομιμοποίηση να κυβερνά εκφράζοντας, μόλις, το 11,5% του εκλογικού σώματος.
Αν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας διέθετε πολιτικό ανάστημα θα είχε αναλάβει πρωτοβουλίες.
Παρόλα αυτά ο κ. Μητσοτάκης επιμένει να επικάθεται της εξουσίας διότι τα διακυβεύματα είναι πολλά.
Η καλούμενη Διακήρυξη Φιλίας είναι το φύλλο συκής σε μια σύγκλιση επιχειρηματικού χαρακτήρα μεταξύ των δύο πλευρών του Αιγαίου που αποσκοπεί στη συνεκμετάλλευση ενεργειακών πηγών. Στην επιχειρηματική αυτή σύγκλιση ο Τούρκος πρόεδρος είναι επιδιαιτητής, με τα αναλογούντα εθνικά και άλλα οφέλη και ο Έλληνας πρωθυπουργός άμεσος συμμέτοχος. Δεν είναι ο Ερντογάν ο συνομιλητής του αλλά ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα από την άλλη πλευρά του Αιγαίου. Η επίκληση του τουρκικού κινδύνου και ο εξοβελισμός οποιουδήποτε διαφωνούντα ως πολεμοχαρούς από το σύστημα που περιβάλλει τον κ. Μητσοτάκη με την αγαθή συνεργασία των ΜΜΕ διασφαλίζει τη διολίσθηση και υποχώρηση από διακηρυγμένες εθνικές θέσεις εν ονόματι μια επίπλαστης και επισφαλούς ειρήνης.
Η εξωτερική πολιτική της χώρας είναι ανύπαρκτη, όπως φαίνεται από τις επιδόσεις της στα Βαλκάνια και η αμυντική χωλαίνει.
Η χώρα με το μεγάλο θαλάσσιο μέτωπο που, πάντοτε, βασιζόταν στο Ναυτικό, έχει φρεγάτες 50ετίας και οι εμπειρίες του Ναυτικού της από την περιπέτεια της Ερυθράς Θάλασσας ήταν τραγικές.
Τις προηγούμενες ημέρες η αδελφή του πρωθυπουργού Ντόρα Μπακογιάννη δυναμική υπέρμαχος της ελληνικής συμμετοχής στον πόλεμο της Ουκρανίας δήλωσε σε συνέδριο του Economist πως, ίσως, ήταν λάθος η ανάμιξη της Ελλάδας στο Ουκρανικό.
Η Ελλάδα δεν μπορούσε να μην αναμιχθεί στο Ουκρανικό ούσα μέλος του ΝΑΤΟ. Ούτε μπορούσε να μην καταδικάσει την εισβολή, έχοντας ανοικτό το μέτωπο της Κύπρου. Το τραγικό λάθος του πρωθυπουργού ήταν ότι για να εξυπηρετήσει δικά του συμφέροντα δεν δίστασε να εκθέσει σε κινδύνους την Ελλάδα θέτοντάς την στην πρώτη γραμμή μιας αντιρωσικής στάσης. Έφθασε στο σημείο, μάλιστα, να δηλώσει ότι «βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία», προκαλώντας γέλωτες στις πρωτεύουσες του κόσμου.
Παρά το γεγονός ότι δήλωσε, ακόμη, και «δεδομένος» προς τη Δύση εκλιπαρώντας μια θέση στον αστερισμό των ευρωπαϊκών ή και πέραν αυτών, θεσμών, ο διαμοιρασμός των θέσεων δεν τον ευνόησε και παρέμεινε πρωθυπουργός της «μικρής πλην τιμίας Ελλάδος». Πόσο «τιμίας» στα χέρια του είναι άγνωστο.
Η χώρα είναι εκτεθειμένη όπως φαίνεται από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και την ανταπόκριση των ευρωπαϊκών ή διεθνών θεσμών που ανήκει. Τα Σκόπια εκτός από την αμφισβήτηση της χρήσης της σύνθετης ονομασίας έθεσαν, τις προηγούμενες ημέρες, και θέμα αμφισβήτησης των ιστορικών διευκρινήσεων της Συμφωνίας. Η πρόεδρος της χώρας κ. Σιλιάνοφσκα με ανάρτησή της στο Χ μας γνωστοποίησε πως συναντήθηκε με τους απογόνους των Αιγαιατών για να συζητήσουν για τους εορτασμούς των 75 χρόνων από τον «διωγμό» των προγόνων τους από την Ελλάδα.
Αιγαιάτες θεωρούνται οι δίγλωσοι που ζούσαν στην Ελλάδα και επί Εμφυλίου πολέμησαν με το Δημοκρατικό Στρατό. Μετά την ήττα κατέφυγαν στη γειτονική χώρα.
Από τα Τίρανα ο Αλβανός πρωθυπουργός προκαλεί συνειδητά την Αθήνα με ένα καλά μελετημένο σχέδιο που διαμορφώθηκε με τουρκική βοήθεια.
Κατά κοινή παραδοχή ο Ράμα ηγείται της ευρωπαϊκής διαφθοράς και δείχνει ευαισθησία σε μια στημένη υπόθεση 340 ευρώ του Μπελέρη. Το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών αντιμετωπίζει το θέμα με ανακοινώσεις που προκαλούν θυμηδία.
Υποτίθεται ότι τον ρόλο του χωροφύλακα της περιοχής έχουν οι ΗΠΑ οι οποίες διέρχονται μια τεράστια παρακμή και πτώση.
Με τον σχεδόν δυόμιση αιώνων βίο τους οι ΗΠΑ καθόρισαν τα προτάγματα, τις προτεραιότητες, το πολιτιστικό στίγμα, τις επιστημονικές ανακαλύψεις, την ευημερία της ανθρωπότητας. Κατασκεύασαν ατομική βόμβα αλλά πάτησαν και στο φεγγάρι.
Έφθασαν ως εδώ και επηρέασαν την ανθρωπότητα μετά από έναν πόλεμο κατά της βρετανικής κατοχής αλλά έχοντας βαθιά στον κυρίαρχο τρόπο σκέψης τους το ρατσισμό, την απομόνωση των μαύρων και την εξαφάνιση των Ινδιάνων, υποστηρίζοντας, ενώ δήλωναν αντίθετες, τον αποικισμό, όπως των Βρετανών στην Κύπρο ή των Γάλλων στην Ινδοκίνα.
Όταν έλεγαν ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι, εννοούσαν τον εαυτό τους, τους Βρετανούς και άλλους Ευρωπαίους. Μαύροι, Ινδιάνοι και άλλες «απεχθείς» εθνότητες ήταν εκτός ανθρώπινης αποδοχής. Άφηναν ελεύθερα τα σύνορα προς τον Καναδά αλλά ζητούσαν υψηλά τείχη προς το Μεξικό. Ακόμη και σήμερα έχουν στην επικράτειά τους περιοχές που περιορίζουν τις μετακινήσεις ορισμένων ανθρώπων.
Η εδαφική επέκταση και ο έλεγχος είναι για τις ΗΠΑ τρόπος ζωής.
Με τις κινήσεις τους ενθάρρυναν τη ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία. Με την επαμφοτερίζουσα στάση τους ενισχύουν την ισραηλινή πολιτική κατά αμάχων στην Παλαιστίνη προκαλώντας μια, ακόμη, ανθρωπιστική τραγωδία.
Στα Βαλκάνια αδιαφορούν για τους «δεδομένους» όπως ο κ. Μητσοτάκης και η Ελλάδα που ηγείται και φέρονται με επιείκεια προς τις χώρες που θα μπορούσαν να αλληθωρίσουν προς τη Μόσχα ή το Πεκίνο. Στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο πουλούν προστασία στην Αθήνα αλλά μέχρι το σημείο που θα αρχίσει να ενοχλείται η Τουρκία. Ορισμένοι περιμένουν εξελίξεις στη Μέση Ανατολή γύρω από το κουρδικό με καταλύτη την Ουάσιγκτον αλλά στην αμερικανική πρωτεύουσα δεν μπορούν να λύσουν τα εσωτερικά τους προβλήματα που προβαλλόμενα διεθνώς είναι δύο νέοι υπό διαμόρφωση ισχυροί πόλοι που διαιρούν θανάσιμα και την αμερικανική κοινωνία και την παγκόσμια. Δεν είναι η πρώτη φορά σε μια χώρα που συγκροτήθηκε ύστερα από έναν σκληρό εμφύλιο.
Σε αυτό το πλαίσιο, σε δεύτερο πλάνο, στη σκηνή εμφανίζεται μια Ευρώπη διχασμένη παιδικών χαρακτηριστικών με μια ηγεσία αναντίστοιχη των προκλήσεων που αντιμετωπίζει, έρμαιο στα αμερικανικά χέρια και τις σκοπιμότητες της βαθιάς Ουάσιγκτον.
Ο κ. Μητσοτάκης έδειξε πως δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτήν τη σύνθεση ή την διαχειρίζεται προς δικό του όφελος και σε βάρος της χώρας.
Είναι η ώρα για πολιτικές εξελίξεις. Και επειδή αντιπολίτευση δεν υπάρχει, κάποιος πρέπει να αναλάβει μια πρωτοβουλίας οικουμενικής κυβέρνησης με καθαρά πρόσωπα που θα δείξουν ανιδιοτέλεια σε μια κρίσιμη στιγμή του έθνους και της κρατικής του υπόστασης.
Δυστυχώς η Πρόεδρος αδυνατεί να διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο. Οι αστικές δημοκρατίες σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές έχουν τμήματα της αστικής τους τάξης που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες. Εδώ τα τμήματα αυτά βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με την πολιτική εξουσία για τη νομή της.
