Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου δήλωσε δημόσια:«Έχω διατάξει τη Μοσάντ να χτυπήσει τους ηγέτες της Χαμάς όπου κι αν βρίσκονται».
Η δήλωση μπορεί να έλαβε την έγκριση της πιο ακραίας πτέρυγας της κυβέρνησης, η οποία είναι ενάντια σε οποιαδήποτε παύση, αλλά προκάλεσε αρνητική αντίδραση από τις οικογένειες των ομήρων, ανησυχώντας για τις συνέπειες στις διαπραγματεύσεις.
Το ξέσπασμα του πρωθυπουργού είναι μέρος της γλώσσας του πολέμου, μια σαφής και προφανής προειδοποίηση.
Το δεύτερο στοιχείο, ωστόσο, είναι πιο λειτουργικό.
Αμέσως μετά τις σφαγές, ανακοινώθηκε η συγκρότηση του Nili, μιας μικτής μονάδας, με τη συμμετοχή της Άμυνας και των μυστικών υπηρεσιών, επιφορτισμένη με την εξάλειψη των αρχηγών του εχθρού.
Μια αποστολή που θα διεξαχθεί πρώτα και κύρια στη Γάζα, χωρίς να αποκλείεται η επέκταση σε πιο απομακρυσμένες περιοχές. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ορισμένοι από τους στόχους ζουν στο εξωτερικό.
Η Τουρκία, το Κατάρ, ο Λίβανος, το Ιράν και, σε μικρότερο βαθμό, η Συρία είναι τα κράτη που φιλοξενούνται ή επισκέπτονται οι αντιπροσωπείες που προστατεύονται από τον μηχανισμό ασφαλείας εκείνων που τις φιλοξενούν και από ορισμένες αντίθετες κινήσεις που δικαιολογούνται από το γεγονός ότι βρίσκονται υπό πυρά.
Η Ιερουσαλήμ έχει μια παράδοση στοχευμένων δολοφονιών, μετέτρεψε μια τακτική σε στρατηγική, την οποία αργότερα μιμήθηκαν άλλοι.
Είναι γνωστή η εκδίκηση που εξαπολύθηκε μετά τη σφαγή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972, μια δράση με μια σειρά από κοντινές βολές αλλά στη συνέχεια παρατάθηκε επ’ αόριστον.
Ο Χασάν Σαλαμέχ , ο έμπιστος άνθρωπος του Αραφάτ, υπεύθυνος για μυστικές δραστηριότητες, που έγινε κανάλι επικοινωνίας με τη CIA, σκοτώθηκε τον Ιανουάριο του 1979 στη Βηρυτό.
Για τους Ισραηλινούς ήταν ένας από τους εμπνευστές της σφαγής.
Η εκτέλεση του Atef Beiso, ενός μέλους της PLO που σκοτώθηκε στο Παρίσι στις 8 Ιουνίου 1992, καθυστέρησε ακόμη περισσότερο, σχεδόν είκοσι χρόνια αργότερα.
Ένα επεισόδιο για το οποίο -όσο για τον Σαλαμέχ- υπήρξαν πολλές εκδοχές:
η Μοσάντ τον είχε συμπεριλάβει στη μαύρη λίστα των ενόχων ακόμα κι αν δεν ήταν όλοι πεπεισμένοι για τον ρόλο του στο Μόναχο του ’72 .
Έχοντας αλλάξει τον κύριο ανταγωνιστή, το Ισραήλ έχει βάλει στο στόχαστρο ολόκληρη την ιεραρχία της Χαμάς και της Τζιχάντ, εξαλείφοντας τους ιδρυτές, τους αξιωματικούς, τους προμηθευτές όπλων.
Πολλοί εκφραστές «εκκαθαρίστηκαν», κάποια λάθη -όπως η αποτυχημένη δολοφονία με δηλητήριο του Khaled Meshal στην Ιορδανία και ο πρωθυπουργός ήταν πάντα ο Netanyahu, αρκετά σχέδια για διακοπή των σχεδίων των μουτζαχεντίν.
Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε μέθοδος εναντίον των ηγετών της Λιβανέζικης Χεζμπολάχ, Ιρανών επιστημόνων και στρατιωτών και ενός μεγάλου καταζητούμενου Κάιντι που ανακαλύφθηκε στην Τεχεράνη.
Το Ισραήλ έχει τα μέσα να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι, αν και υπάρχουν ορισμένες παράμετροι που πρέπει να ληφθούν υπόψη.
1) Η παρουσία αμάχων ομήρων στα χέρια των παρατάξεων αποτελεί εμπόδιο.
2) Η επίθεση σε αντιπροσώπους στο εξωτερικό κινδυνεύει να έχει αντίκτυπο στις διαπραγματεύσεις και να προκαλέσει διπλωματικές καταδίκες (πραγματικές και επιφανειακές).
3) Οι πληροφορίες του εχθρού είναι σε επιφυλακή: αυτό αποδεικνύεται από τις πολυάριθμες επιδρομές που διεξήγαγε η τουρκική MIT για την εξάρθρωση υποτιθέμενων δικτύων που συνδέονται με τη Μοσάντ στο έδαφός της.
4) Ωστόσο, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ενέργειες που αφορούν ενδιάμεσα πρόσωπα ή αγωνιστές που έχουν βρει καταφύγιο στο εξωτερικό.
Δεν είναι χαρακτήρες αλλά αντιπροσωπεύουν σύμβολα, μπορούν να παρουσιαστούν ως έχουν ή να εκτελούν διακριτές λειτουργίες.
Οι ιστορίες του παρελθόντος μας λένε ότι ένα «συμβόλαιο» μπορεί να παραμείνει ανοιχτό επ’ αόριστον, περιμένοντας μια ευκαιρία ή μια ευνοϊκή πολιτική στιγμή.
Corriere Della Sera
—
