Αεροδρόμιο 2007.
Πίνουμε καφεδάκι στο διάλειμμα με έναν συνάδελφο. Χτυπάει το κινητό του. Μιλάει
για λίγο και μου λέει, "πάω να πάρω άδεια να σώσουμε το χωριό μας"."Δλδ"; Τον ρωτάω.
"Να τώρα μου τηλεφώνησαν ότι 40 τρακτέρ και 60 αλυσοπρίονα ετοιμάζονται να σώσουν το χωριό, η φωτιά θα πάει προς το χωριό σίγουρα".
Μένω άναυδος.
Την επόμενη 'μέρα συναντώ τον συνάδελφο και περιμένω να μάθω τι απέγινε.
"Καθαρίσαμε όλα τα πεύκα σε απόσταση 50 μέτρων γύρω απ' το χωριό", μου λέει.
"Μπροστά τα αλυσοπρίονα και πίσω τα τρακτέρ". "Το χωριό δεν κάηκε αν και η φωτιά έκαψε όσα πεύκα δεν κόψαμε δεν μπήκε στο χωριό".
"Καλά, του λέω, η δασική υπηρεσία δεν θα σας κυνηγήσει";
"Την γράψαμε στα αρχίδια μας, μήπως αν καίγονταν τα σπίτια μας θα μας τα ξανάφτιαχνε η δασική";
"Και τώρα εκεί που κόψατε τα πεύκα δεν θα επωφεληθούν οι επιτήδειοι για να μεγαλώσουν τα οικόπεδά τους ή να χτίσουν";
"Καλά για μαλάκες μας έχεις, κόψαμε τα πεύκα αλλά αφήσαμε λίγο κορμό με τις ρίζες, έτσι θα φαίνεται που ήταν το δάσος".
Δεν ξέρω αν η κίνηση αυτή του συναδέλφου και των χωρικών ήταν νόμιμη, το μόνο που ξέρω είναι ότι το χωριό τους γλύτωσε.
Η ιστορία είναι αληθινή.
"Κλεισθένης".
