Αφιερωμένο στον πατέρα μου
Βρίσκονται δίπλα μας ωσεί παρόντες. Κανείς δεν ξέρει τι ακούν, τι βλέπουν, τι σκέφτονται. Είναι εκείνοι που κάποτε ερωτεύτηκαν, εργάστηκαν, πολέμησαν, διασκέδασαν, δημιούργησαν οικογένεια,
ανέθρεψαν παιδιά, έκαναν καριέρα. Είναι εκείνοι που μας αγάπησαν και αγαπήσαμε και αγαπάμε. Με μια διαφορά: τώρα πια, δεν ζουν, απλά υπάρχουν…Ο μήνας Σεπτέμβριος είναι αφιερωμένος στα άτομα που πάσχουν από άνοια και συγκεκριμένα η 21η του μηνός έχει οριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα Alzheimer.
Το σύνδρομο της άνοιας έχει πολλές αιτίες και βάσει μελετών, η συχνότερη (σε ποσοστό 60%-70%) είναι η νόσος Alzheimer, η οποία εκδηλώνεται συνήθως σε άτομα άνω των 65 ετών. Οι ανοϊκοί αντιμετωπίζουν κυρίως προβλήματα μνήμης αλλά και λόγου, προσοχής, προσανατολισμού, συμπεριφοράς καθώς και ισορροπίας και βάδισης. Ο Παγκόσμιoς Οργανισμός Υγείας υπολόγισε ότι το 0,40% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από Αλτσχάιμερ και ότι το ποσοστό αυτό θα τριπλασιαστεί μέχρι το έτος 2050, φτάνοντας τα 150 εκατομμύρια.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, εξ άλλου, στην Ελλάδα υπάρχουν 200.000 πάσχοντες. Εξ αυτών, το 90% διαμένει στο σπίτι και φροντίζεται από μέλη της οικογένειας, ενώ το 10% σε Γηροκομεία κλπ. Αντιθέτως, στη Δυτική Ευρώπη, το 70% των ατόμων αυτών διαμένει σε Μονάδες Φροντίδας και το 30% στο σπίτι.
Τι αισθάνεται όμως ένας άνθρωπος που έχει χάσει τη μνήμη του; Ένας άνθρωπος χωρίς παρελθόν, χωρίς μνήμες, χωρίς ταυτότητα; Τι αισθάνεται όταν κάθεται ώρες ολόκληρες αμίλητος, βυθισμένος στον δικό του μοναχικό κόσμο; Σύγχυση, φόβο, πανικό, κατάθλιψη, θυμό… Και τι αισθάνονται οι οικείοι του, που τον φροντίζουν και νοιάζονται γι’ αυτόν; Θλίψη, απέραντη θλίψη, ενίοτε δε και κούραση, καθώς η ασθένεια προχωρεί και γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, επηρεάζοντας δραματικά τη ζωή του αγαπημένου προσώπου, αλλά και ολόκληρης της οικογένειας. Πρόκειται για έναν αγώνα επιβίωσης που δεν δίνει μόνο ο πάσχων, αλλά και όσοι τον αγαπούν και ζουν μαζί του.
Το παρακάτω συγκινητικό animation λέει πολλά:
Όσοι από μας έχουν ζήσει παρόμοια κατάσταση στην οικογένειά τους – και αναμφίβολα δεν είναι λίγοι –, έχουν νοιώσει αυτή τη γροθιά στο στομάχι, αυτό τον κόμπο στο λαιμό όταν ο γονιός δεν τους αναγνωρίζει, όταν μιλά ακαταλαβίστικα, όταν βγαίνει από το σπίτι και δεν ξέρει πώς να γυρίσει πίσω, όταν ξεσπά σε κλάματα, όταν ζει εξωπραγματικές καταστάσεις, όταν δεν μπορεί να καταπιεί… Αντλείς από μέσα σου τόση υπομονή, όση δεν πίστευες ποτέ ότι διαθέτεις, καταπίνεις τους λυγμούς σου, προσπαθείς και ξαναπροσπαθείς να διεγείρεις τη μνήμη του αφηγούμενος όμορφες στιγμές, του κρατάς το χέρι, όπως στο κρατούσε κι εκείνος όταν ήσουν παιδί και φοβόσουν και πάνω απ’ όλα δίνεις άνευ όρων και ορίων την ΑΓΑΠΗ σου. Και… ναι! Κάποιες φορές γίνονται θαύματα! Μόνο που δεν κρατούν πολύ…
Επιτρέψτε μου, φίλοι μου, να κλείσω αυτό το κείμενο με τον δικό μου τρόπο, παραθέτοντας λίγους βιωματικούς στίχους καρδιάς αφιερωμένους στον πατέρα μου, που έδωσε τη δική του γενναία μάχη και την έχασε.
Alzheimer
Προς στιγμήν αναθάρρησα.
Είχες επιστρέψει.
Χαμογελούσες και συζητούσαμε.
Τα μάτια σου ζωηρά.
Θυμηθήκαμε τα παλιά,
σχεδιάσαμε τα μελλούμενα.
Ωραία που ηχεί τ’ όνομά μου στα χείλη σου!
Χάιδευες τα μαλλιά μου
κι εγώ σφιχτά σου κρατούσα το χέρι,
μην τύχει και φύγεις ξανά.
Μάταια!
Γλίστρησες πάλι μέσα στο σκοτάδι,
άφησες πίσω το ολόγραμμά σου
και τα δυο μου χέρια ωσεί αδειανά.
(«Απόπειρες», εκδ. Ιωλκός, 2015)
