1. Αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία και άρση της αναγνώρισης της παράνομης αυτοαποκαλούμενης «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου».
2. Αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο.
3. Αναθεώρηση των Συνθηκών Ζυρίχης – Λονδίνου με κατάργηση των εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων άλλων χωρών στην Κυπριακή Δημοκρατία.
4. Αποχώρηση όλων των εποίκων από την κατεχόμενη ζώνη της Βόρειας Κύπρου.
5. Άμεση παύση των παραβιάσεων, με ερευνητικά και γεωτρύπανα, της κυπριακής ΑΟΖ.
6. Άμεση παύση των παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου των 10 ν.μ. και των υπερπτήσεων πάνω από κατοικημένα νησιά.
7. Άρση του casus belli, από την τουρκική Εθνοσυνέλευση, σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ.
8. Οριοθέτηση της ελληνοτουρκικής ΑΟΖ με βάση τη μέση γραμμή και με πλήρη επήρεια όλων των ελληνικών νησιών, του Συμπλέγματος της Μεγίστης συμπεριλαμβανομένου. Μέχρι τότε άμεση παύση των πειρατικών ερευνών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.
9. Κατάργηση του τουρκολιβυκού μνημονίου οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών.
10. Αναγνώριση από την Τουρκία της αδιαμφισβήτητης ελληνικής κυριαρχίας επί όλων των νησιών και βραχονησίδων του Αιγαίου Πελάγους.
11. Σφράγισμα, ως προς τη διέλευση λαθρομεταναστών, των τουρκικών συνόρων προς την Ελλάδα με ευθύνη των δυνάμεων ασφαλείας της γειτονικής χώρας.
12. Αναγνώριση από την Τουρκία ότι η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης δεν είναι τουρκική και η ίδια δεν έχει κανένα δικαίωμα επέμβασης στα εσωτερικά της.
13. Υποχρέωση της Τουρκίας να αποκαταστήσει και να προστατεύει τις ελληνικές μειονότητες στην Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο, σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάννης, καθώς και την επαναφορά της Αγίας Σοφίας σε μουσείο.
Αυτά τα 13 σημεία πρέπει να αποτελέσουν τις βασικές ελληνικές θέσεις και να κοινοποιηθούν όχι μόνο στην Άγκυρα αλλά και σε όλες τις δυνάμεις που προτρέπουν για ελληνοτουρκικό διάλογο. Ατζέντα σημαίνει ότι όλα είναι διεκδικούμενα και κάθε φορά παίρνουμε αυτό που οι συσχετισμοί μας επιτρέπουν να πάρουμε. Τότε θα δούμε ποιοι θα εξακολουθήσουν να είναι υπέρ του διαλόγου.
Οι εγχώριοι φοβικοί, ενδοτικοί και υποτιθέμενοι ρεαλιστές, από τη Δεξιά και την Αριστερά, θα χαρακτηρίσουν αυτά τα 13 σημεία ως μαξιμαλιστικά – εθνικιστικά και θα πουν ότι η Τουρκία αποκλείεται να αποδεχτεί οποιαδήποτε συζήτηση επ’ αυτών. Για απάντηση θα τούς υπενθυμίσουμε μερικές μόνο από τις θέσεις της τουρκικής ατζέντας, σ’ ένα διάλογο με την Ελλάδα :
α) Η Κύπρος είναι συνιδιοκτησία των Τουρκοκυπρίων και τα στρατεύματα κατοχής υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους και αυτά της μητέρας πατρίδας.
β) Τα ελληνικά νησιά στο σύνολό τους δε δικαιούνται ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, γιατί κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας.
γ) Το Αιγαίο Πέλαγος πρέπει να διαμοιραστεί και η μέση γραμμή να χαραχθεί σε ίση απόσταση από τις τουρκικές και ελληνικές ηπειρωτικές ακτές (25ος Μεσημβρινός).
δ) Η Ελλάδα κατέχει παράνομα από 18 έως 150 νησιά και βραχονησίδες στο Αιγαίο.
ε) Τα νησιά του Α. Αιγαίου πρέπει να αποστρατιωτικοποιηθούν. Δεν έχουν το δικαίωμα της προληπτικής άμυνας, λόγω επικείμενης απειλής, όπως προβλέπει το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ.
στ) Η ελληνική οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο είναι μη νόμιμη και άρα ανύπαρκτη.
ζ) Το τουρκολιβυκό μνημόνιο ισχύει.
η) Η «Γαλάζια Πατρίδα», που διαμοιράζει την Α. Μεσόγειο μεταξύ Τουρκίας, Αιγύπτου και Λιβύης, είναι αδιαπραγμάτευτη.
θ) Η μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη είναι στο σύνολό της τουρκική. κ.α.
Αυτές είναι μερικές μόνο από τις «μη μαξιμαλιστικές» και «μη εθνικιστικές» θέσεις της Τουρκίας. Είναι φανερό ότι ο διάλογος μόνο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, που προτείνει η ελληνική πλευρά, αποτελεί επικίνδυνη ουτοπία. Οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας ή ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας μπορεί να υπάρξει μόνο αν μια από τις δύο χώρες υποστεί στρατηγική ήττα.
Απ’ όλα τα ανωτέρω συνάγεται το συμπέρασμα ότι κανένας διάλογος δεν μπορεί να επιλύσει τις αγεφύρωτες ελληνοτουρκικές διαφορές. Εκείνο που μπορεί να επιτύχει είναι η συνεχής διολίσθηση των ελληνικών γραμμών αντίστασης και η νομιμοποίηση των τουρκικών διεκδικήσεων. Ό,τι ακριβώς γίνεται επί 46 χρόνια στην Κύπρο, μετά την εισβολή του «Αττίλα».
Δυστυχώς το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα σε Αθήνα και Λευκωσία φαντασιώνεται ότι διαλεγόμενο – διαπραγματευόμενο μπορεί να εξασφαλίσει μια μικρή περίοδο ειρηνικής συμβίωσης με τη νεοοθωμανική Τουρκία. Αν όμως αυτό πιστεύουν οι πολιτικές ηγεσίες του Ελληνισμού, γιατί να μην το υιοθετήσουν και όλοι οι άλλοι δρώντες, φίλοι, σύμμαχοι και αντίπαλοι;
Επειδή η εν δυνάμει αυτή ελληνική ατζέντα των 13 σημείων αποτελεί όχι απλά ένα πλέγμα «κόκκινων γραμμών» αλλά προϋπόθεση επιβίωσης του έθνους, η Αθήνα σε συνεργασία με τη Λευκωσία οφείλουν, με κάθε θυσία και κάθε κόστος, να ενισχύσουν τις ένοπλες δυνάμεις. Η ισχύς τους θα καθορίσει μελλοντικά την ατζέντα του όποιου διαλόγου και όχι το Διεθνές Δίκαιο που ερμηνεύεται με βάση το γεωστρατηγικό συσχετισμό. Η ισχύς των ενόπλων δυνάμεων και η πολιτική αποφασιστικότητα θα καθορίσουν και τη στάση όλων των εν δυνάμει συμμάχων του Ελληνισμού. Γιατί: «Οι σύμμαχοι αξίζουν όσο αξίζουμε εμείς για τους συμμάχους».
Το ετεροπροσδιορισμένο – ελεγχόμενο ελληνικό πολιτικό σύστημα κοιμάται ύπνο βαθύ εδώ και δεκαετίες. Φαίνεται ότι θα ξυπνήσει μόνο από το εκκωφαντικό θόρυβο μιας εθνικής καταστροφής. Εκτός… εάν αντικατασταθεί άμεσα.
